Aldo Patriciello

Aldo Patriciello
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 września 1957
Venafro

Zawód, zajęcie

polityk

Multimedia w Wikimedia Commons

Aldo Patriciello (ur. 27 września 1957 w Venafro) – włoski polityk i samorządowiec, poseł do Parlamentu Europejskiego VI, VII, VIII, IX i X kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Posiada wykształcenie średnie zawodowe, w 1976 uzyskał dyplom geometry. Od połowy lat 70. związany z Chrześcijańską Demokracją. Został wkrótce członkiem kierownictwa regionalnej organizacji młodzieżowej. W latach 1983–1995 wchodził w skład zarządu gminy Venafro. Był też radnym regionu administracyjnego Molise, asesorem m.in. odpowiedzialnym za budżet regionu oraz wiceprzewodniczącym zarządu regionalnego.

Po rozwiązaniu chadecji działał we Włoskiej Partii Ludowej i Demokracji Europejskiej, a od 2002 w Unii Chrześcijańskich Demokratów i Centrum.

W 2004 bez powodzenia kandydował do Parlamentu Europejskiego z listy UDC. Mandat europosła objął w 2006 w miejsce innego z chadeków, wybranego do krajowej Izby Deputowanych. Został wkrótce ostatecznie skazany za nielegalne finansowanie[1][2]. Wymierzono mu wówczas karę czterech miesięcy pozbawienia wolności za bezprawne wspieranie kampanii wyborczej jednego z kandydatów na początku lat 90.

W 2008 poparł postulat współpracy UDC z innymi ugrupowaniami skupionymi wokół Silvia Berlusconiego. Wkrótce opuścił dotychczasową partię, przechodząc do Forza Italia i wraz z FI do Ludu Wolności. W wyborach w 2009 po raz kolejny został europosłem. Zasiadł w grupie Europejskiej Partii Ludowej, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Kontroli Budżetowej. Po faktycznym rozwiązaniu PdL został członkiem reaktywowanej partii Forza Italia. W 2014 i 2019[3] uzyskiwał europarlamentarną reelekcję. W grudniu 2023 zrezygnował z członkostwa w FI[4]. W 2024 związał się ze środowiskiem politycznym Ligi[5]. W tym samym roku z jej ramienia utrzymał mandat europosła na kolejną kadencję (gdy Roberto Vannacci zdecydował się objąć go z innego okręgu)[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Liana Milella: Trenta onorevoli nella black list del Parlamento. repubblica.it, 22 lutego 2008. [dostęp 2022-08-06]. (wł.).
  2. ↑ Peter Gomez: Questi non li votiamo. repubblica.it, 14 maja 2009. [dostęp 2022-08-06]. (wł.).
  3. ↑ Alessio Vernetti, Salvatore Borghese: Europee, i candidati promossi e quelli bocciati: tutti i numeri dei signori delle preferenze. youtrend.it, 28 maja 2019. [dostęp 2024-01-30]. (wł.).
  4. ↑ L’europarlamentare Aldo Patriciello lascia Forza Italia: „Decisione sofferta ma irrevocabile”. ilfattodicalabria.it, 28 grudnia 2023. [dostęp 2024-01-30]. (wł.).
  5. ↑ DOMANI L’ON.PATRICIELLO LANCIA CANDIDATURA PER LE EUROPEE. tvimolise.it, 1 lutego 2024. [dostęp 2024-05-02]. (wł.).
  6. ↑ Lega, Vannacci opta per l’elezione nella circoscrizione Nord-Ovest: fuori dal Parlamento europeo l’uscente Angelo Ciocca. ilfattoquotidiano.it, 1 lipca 2024. [dostęp 2024-07-01]. (wł.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]