Imię i nazwisko |
Alexander Campbell Mackenzie |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
22 sierpnia 1847 |
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci |
28 kwietnia 1935 |
Gatunki | |
Zawód | |
Odznaczenia | |
Sir Alexander Campbell Mackenzie[1][2] (ur. 22 sierpnia 1847 w Edynburgu, zm. 28 kwietnia 1935 w Londynie[1][2]) – szkocki kompozytor i dyrygent.
Pochodził z rodziny o tradycjach muzycznych[1][2][3]. Talent muzyczny wykazywał już jako dziecko, w związku z czym został wysłany na naukę do Niemiec[2]. W latach 1857–1862 przebywał w Schwarzburg-Sondershausen, gdzie uczył się teorii i gry na skrzypcach u K.W. Ulricha i E. Steina, a także grał w szkolnej orkiestrze[1][2]. Po powrocie do Anglii otrzymał stypendium Royal Academy of Music w Londynie, gdzie uczył się u Prospera Saintona (skrzypce), Charlesa Lucasa (teoria) i Fredericka Bowena Jewsona (fortepian)[1][2]. W latach 1865–1879 działał w rodzinnym Edynburgu jako skrzypek i nauczyciel muzyki[1][2]. Od 1879 do 1885 roku przebywał we Florencji[2].
W 1888 roku został wybrany na stanowisko dyrektora Royal Academy of Music w Londynie, które piastował do 1924 roku[1][2][3]. Udało mu się przywrócić tej upadającej wówczas uczelni poziom i uczynić ją konkurencyjną wobec innych uczelni muzycznych[1]. W latach 1892–1899 był dyrygentem Philharmonic Society of London[1][2][3]. Od 1908 do 1912 roku pełnił funkcję przewodniczącego Internationale Musikgesellschaft[1][3].
W 1895 roku otrzymał tytuł szlachecki[1][2][3]. Rycerz Komandor Królewskiego Orderu Wiktoriańskiego (1922)[2][3].
W swojej twórczości nawiązywał do muzyki kompozytorów niemieckich takich jak Felix Mendelssohn-Bartholdy, Robert Schumann i Ferenc Liszt[1]. W utworach instrumentalnych na szeroką skalę wykorzystywał elementy szkockiej muzyki ludowej[1][2]. Opery Mackenziego inspirowane są twórczością Richarda Wagnera, co przejawia się w stosowaniu motywów przewodnich, pomimo dobrej muzycznej charakterystyki postaci posiadają jednak słabe libretta[1].
Prapremierowe wykonanie jego Scottish Concerto w Londynie w 1897 roku poprowadził Ignacy Jan Paderewski[2].
(na podstawie materiałów źródłowych)[1][2]