Ali Aslan
| |
 generał major
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1956–2002 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
szef sztabu syryjskich sił zbrojnych |
| Główne wojny i bitwy |
wojna Jom Kippur, |
Ali Aslan (arab. علي أصلان, ur. 1932) – syryjski wojskowy, w latach 1998–2002 szef sztabu syryjskich sił zbrojnych.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Jest alawitą[1], według niektórych źródeł pochodzi z konfederacji rodowo-plemiennej Matawira[2], według innych - z konfederacji Kalbijja[3].
Ukończył Akademię Wojskową w Hims[4]. Związany z partią Baas. W walce o władzę między jej frakcją radykalną kierowaną przez gen. Salaha Dżadida a bardziej umiarkowaną gen. Hafiza al-Asada popierał tę drugą grupę, która ostatecznie w 1970 przejęła na trwałe rządy w Syrii[5].
Podczas wojny Jom Kipur dowodził 5 dywizją piechoty na wzgórzach Golan, odnosząc sukcesy w początkowej fazie wojny. Chociaż ostatecznie syryjskie uderzenie zostało odparte, prezydent Hafiz al-Asad za okazaną podczas walk odwagę w 1975 mianował Aslana zastępcą szefa sztabu armii syryjskiej[4].
W 1979 VII kongres syryjskiej partii Baas wybrał go do komitetu centralnego organizacji[6]. Cztery lata później prezydent Hafiz al-Asad, ówcześnie ciężko chory, nie wymienił go wśród członków komitetu, który w razie jego śmierci miał tymczasowo przejąć władzę w kraju. Nieoficjalnie wskazywano jednak, że al-Asad życzył sobie w rzeczywistości, by Ali Aslan po jego śmierci stanął na czele sił zbrojnych (był bowiem najwyższym stopniem, po prezydencie, oficerem-alawitą), podczas gdy rządem miałby pokierować dotychczasowy minister spraw zagranicznych Abd al-Halim Chaddam[7]. Aslan zaliczał się do kręgu najbliższych współpracowników Hafiza al-Asada[8]. W 1998 zastąpił Hikmata asz-Szihabiego na stanowisku szefa sztabu armii syryjskiej[8].
Na stanowisku tym zdołał poprawić gotowość bojową Syrii, mimo ograniczonego budżetu na przeprowadzaną reorganizację[8]. Prowadził rozmowy z Japonią i kilkoma krajami Europy Wschodniej w sprawie zawarcia z Syrią umów wojskowych. Gdy w 2001 premierem Izraela został Ariel Szaron, Aslan stwierdził, że Syria zagrożona jest atakiem ze strony Izraela i postulował dalszą rozbudowę syryjskiej armii[4].
Szefem sztabu wojsk syryjskich pozostał do 2002, gdy osiągnął wiek emerytalny i odszedł z armii[3]. Jego odejście było wynikiem decyzji prezydenta Baszszara al-Asada i było prawdopodobnie wynikiem konfliktu z wpływowym wicedyrektorem Wywiadu Wojskowego gen. Asifem Szaukatem, mężem siostry prezydenta Buszry[8]. Zastąpienie Aslana przez gen. Hasana Turkumaniego, sunnitę, mogło również mieć na celu przywrócenie równowagi w elicie władzy między alawitami i sunnitami[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ N. van Dam, The Struggle..., s. 29.
- ↑ N. van Dam, The Struggle..., s. 213-214.
- ↑ a b Fyderek Ł.: Pretorianie i technokraci w reżimie politycznym Syrii. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2011, s. 105-106. ISBN 978-83-7638-111-4.
- ↑ a b c S. M. Moubayed, Steel & Silk, s. 40.
- ↑ N. van Dam, The Struggle..., s. 197.
- ↑ N. van Dam, The Struggle..., s. 102.
- ↑ N. van Dam, The Struggle..., s. 119.
- ↑ a b c d e G. Gambill, The Military-Intelligence Shakeup in Syria
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- van Dam N.: The Struggle for Power in Syria. Politics and Society under Asad and the Ba'ath Party. London: I. B. Tauris, 2011. ISBN 978-1-84885-760-5.
- Moubayed S. M.: Steel & Silk. Men and Women who shaped Syria 1900–2000. Cune Press, 2006, s. 40. ISBN 978-1-885942-41-8.