Ali Fallahijan

Ali Fallahijan (ur. 23 października 1945) – irański duchowny i polityk, w latach 1989–1997 minister wywiadu Iranu.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jest duchownym szyickim, hodżdżatoeslamem[1], kształcił się w seminarium duchownym w Ghom[2]. Związany z konserwatywnym skrzydłem irańskiej elity władzy[3].

W 1989 prezydent Ali Akbar Haszemi Rafsandżani mianował go ministrem wywiadu[3].  W okresie kierowania przez niego ministerstwem, w sierpniu 1991, irańskie służby przeprowadziły zamach na byłego premiera Iranu Szapura Bachtijara, przebywającego na emigracji w Paryżu, zaś we wrześniu 1992 – na trzech przywódców Kurdów irańskich, w tym Sadegha Szarafkandiego, sekretarza generalnego Demokratycznej Partii Irańskiego Kurdystanu. W 1997 w związku z tym zamachem berliński sąd wystąpił o międzynarodowy nakaz aresztowania Fallahijana, jak również prezydenta Rafsandżaniego i Najwyższego Przywódcy Iranu Alego Chameneiego, których oskarżono o zainspirowanie i organizację zamachu[4]. Fallahijan jest również na liście poszukiwanych Interpolu[5] w związku z zamachem na izraelskie centrum kulturalne w Buenos Aires w 1996. Do jego zorganizowania przyznał się Islamski Dżihad, jednak o współorganizację ataku oskarżany jest również wywiad irański[4] i specjalna jednostka Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej – siły Ghods[6].

Fallahijan pozostawał na stanowisku do 1997, gdy nowym prezydentem Iranu został zwolennik reform Mohammad Chatami[7]. Podejrzewany jest o zainspirowanie i zorganizowanie, już po tej dacie, serii zabójstw irańskich intelektualistów-krytyków rządu[3]. Zasiadał w Zgromadzeniu Ekspertów[5].

W 2001 Ali Fallahijan wystartował w wyborach prezydenckich w Iranie, zdobywając 0,2% głosów[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ GANJI IDENTIFIED FALLAHIAN AS THE „MASTER KEY” IN CHAIN MURDERS [online], www.iran-press-service.com [dostęp 2016-03-17] [zarchiwizowane z adresu 2013-04-28].
  2. ↑ Axworthy M., Revolutionary..., s. 343.
  3. ↑ a b c Iran’s Ministry of Intelligence and Security: a Profile.
  4. ↑ a b Axworthy M., Revolutionary..., s. 316.
  5. ↑ a b Golnaz Esfandiari, An Unlikely Reformist Joins Iran’s Presidential Field, „The Atlantic” [dostęp 2016-03-17] (ang.).
  6. ↑ Ottolenghi E., The Pasdaran. Inside Iran’s Islamic Revolutionary Guard Corps, Foundation for Defense of Democracies, Washington 2011, ISBN 978-0-9819712-9-2, s. 25.
  7. ↑ Axworthy M., Revolutionary..., s. 334.
  8. ↑ Axworthy M., Revolutionary..., s. 355.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Axworthy M., Revolutionary Iran. A History of the Islamic Republic, Penguin Books, London 2014, 9780141046235