Alice Rivlin
 Alice Rivlin (2011) | |
| Data i miejsce urodzenia |
4 marca 1931 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 maja 2019 |
| Wiceprzewodnicząca Systemu Rezerwy Federalnej | |
| Okres |
od 25 czerwca 1996 |
| Małżonek |
Lewis Allen Rivlin |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dyrektorka Office of Management and Budget | |
| Okres |
od 17 października 1994 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dyrektorka Congressional Budget Office | |
| Okres |
od 24 lutego 1975 |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| MacArthur Fellowship (1983), Elliot L. Richardson Prize (2002), Barnard Medal of Distinction (2002), Lifetime Achievement Award, D.C. Chamber of Commerce (2004), William F. Butler Award (2004), Moynihan Prize (2008), Robert Ball Award (2013), Truman Medal (2013), Paul A. Volcker Lifetime Achievement Award (2015) | |
Alice Rivlin, właśc. Georgianna Alice Mitchell (ur. 4 marca 1931 w Filadelfii, zm. 14 maja 2019 w Waszyngtonie[1][2]) – amerykańska ekonomistka o znaczącej karierze w służbie publicznej, założycielka i pierwsza przewodnicząca Kongresowego Biura Budżetowego[1][3].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wczesne życie i wykształcenie
[edytuj | edytuj kod]Urodziła się w Filadelfii w rodzinie o pochodzeniu kornwalijskim, jako córka fizyka Allana Mitchella i wnuczka astronoma Samuela Mitchella. Dorastała w Bloomington w Indianie, gdzie jej ojciec wykładał na Uniwersytecie Indiany. Jej matka była aktywna jako lokalna wolontariuszka. Rozpoczęła studia na Bryn Mawr College, planując specjalizować się w historii, jednak po kursie ekonomii zdecydowała się wybrać ten kierunek. Jej praca dyplomowa poświęcona była powojennej gospodarczej integracji Europy Zachodniej (BA, 1952). Po studiach pracowała przez pewien czas na tym kontynencie w paryskim biurze Planu Marshalla. Zdobyła następnie doktorat z ekonomii na Uniwersytecie Harvarda (Ph. D., 1958)[3][4][5][6].
Między 1955–1977 jej mężem był Lewis Allen Rivlin. Miała z nim trójkę dzieci i czwórkę wnuków. W późniejszych latach żyła w związku małżeńskim z ekonomistą Sidneyem G. Winterem[3][5][6][7].
Praca
[edytuj | edytuj kod]Była wielokrotnie związana z Brookings Institution, zaczynając tam pracę w 1957–66, i powracając w przerwach od stanowisk publicznych w latach 1969–1975 (już z honorowym tytułem Senior Fellow), 1983–93 i od 1999 do 2019. Od ukończenia studiów nauczała również okazjonalnie na Harvardzie, The New School i George Mason University, jako kobieta długo nie zdobywając nigdzie oficjalnej posady akademickiej. Między 1968–1969 obejmowała z nadania prezydenta Lyndona B. Johnsona sekretariat planowania i ewaluacji w Departamencie Zdrowia, Oświaty i Opieki Społecznej. Wypracowała tam systematyczne procedury ustalania i ewaluacji budżetów. W 1973 przyjęto ją do grona Amerykańskiej Akademii Sztuk i Nauk[3][4][6][8][9].
W latach 1975–1983 była pierwszą dyrektorką nowo powstałego Kongresowego Biura Budżetowego, walcząc z powodzeniem o ukształtowanie tej instytucji jako wysoce niezależnego eksperckiego ciała doradczego. Zapisała się w tym czasie dokonywanym z oficjalnego urzędu studzeniem optymizmu i krytyką polityki gospodarczej urzędujących prezydentów, Jimmy’ego Cartera, i tzw. reaganomiki Ronalda Reagana. W 1983 uhonorowano ją stypendium MacArthur Fellowship. Była pierwszą kobietą w roli przewodniczącej Amerykańskiego Towarzystwa Ekonomicznego (1986)[3][5][7][9]. Według jej relacji, w latach 1950–1970. musiała nauczyć się asertywnego zabierania głosu w grupach w których była jedyną kobietą[6].
Za administracji Billa Clintona przyjęła stanowisko p.o. dyrektorki Office of Management and Budget na okres 1993–94, i dyrektorki w 1994–1996 – zostając pierwszą kobietą zasiadającą w Gabinecie Stanów Zjednoczonych. W latach 1996–1999 była jednym z gubernatorów i wiceprzewodniczącą Systemu Rezerwy Federalnej[3][5][7][9].
W trakcie administracji Baracka Obamy zasiadała w ponadpartyjnej komisji Simpsona-Bowlesa, zajmując się planami redukcji amerykańskiego długu publicznego[3][5][7][9].
W dalszych latach pracowała jako Senior Fellow w Brookings Institution i obejmowała stanowisko naukowca gościnnego na Georgetown University w Waszyngtonie. Wydała i współredagowała kilkanaście książek, oraz wiele publikacji naukowych. Jej prace i osiągnięcia życiowe uhonorowano szeregiem nagród i tytułów honorowych[3][5][7][9][10].
Zmarła 14 maja 2019 w wyniku choroby nowotworowej[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Elaine S. Povich, Alice Rivlin, budget maestro who ‘helped save Washington’ in fiscal crisis, dies at 88, „The Washington Post”, 14 maja 2019.
- ↑ Alice Rivlin, First Woman To Serve As Budget Director, Dies At Age 88 [online], NPR.org [dostęp 2019-05-15] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h James Cicarelli, Julianne Cicarelli, Distinguished Women Economists, Greenwood Publishing Group, 2003, s. 155 i następne, ISBN 978-0-313-30331-9 [dostęp 2019-03-17] (ang.).
- ↑ a b Paulette I. Olson, Zohreh Emami, Engendering Economics: Conversations with Women Economists in the United States, Psychology Press, 2002, s. 75 i następne, ISBN 978-0-415-20555-9 [dostęp 2019-03-17] (ang.).
- ↑ a b c d e f Alice M. Rivlin [online], Brookings, 6 lipca 2016 [dostęp 2019-03-17] (ang.).
- ↑ a b c d Hali J. Edison, An Interview with Alice Rivlin [online], American Economic Association [dostęp 2019-03-17].
- ↑ a b c d e Alice Rivlin [online], D.C. Policy Center [dostęp 2019-03-17] (ang.).
- ↑ Professor Alice Rivlin Wins Rossi Award [online], McCourt School of Public Policy [dostęp 2019-03-17] (ang.).
- ↑ a b c d e Adam Gorlick, Federal budget expert Alice Rivlin receives Stanford’s 2016 SIEPR Prize [online], Stanford News, 12 stycznia 2016 [dostęp 2019-03-17] (ang.).
- ↑ Brookings remembers Alice Rivlin, economic policy trailblazer and devoted civil servant [online], Brookings, 14 maja 2019 [dostęp 2019-05-15] (ang.).