Andrea del Boca

Andrea del Boca
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 października 1965
Buenos Aires, Argentyna

Zawód

aktorka, piosenkarka

Lata aktywności

od 1969

Multimedia w Wikimedia Commons

Andrea del Boca (ur. 18 października 1965 w Buenos Aires) – argentyńska aktorka i piosenkarka. Swą karierę rozpoczęła już jako aktorka dziecięca występując w rodzimych filmach i serialach. W latach 80. i 90. grała w licznych telenowelach, m.in. Stellina, Celeste, Antonella i Czarna perła, które cieszyły się popularnością nie tylko w Ameryce Południowej, ale i w Europie. Wystąpiła też w kilku produkcjach teatralnych. Jest trzykrotną zdobywczynią nagrody Martín Fierro.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

W telewizji zadebiutowała już jako czterolatka w serialu Nuestra galleguita (1969). W 1970 zaczęła występować w przedstawieniach telewizyjnych z cyklu Alta comedia i wkrótce potem zdobyła nagrodę Martín Fierro w kategorii „objawienie roku”[1]. W roku 1972 wystąpiła w filmie Había una vez un circo, a rok później popularność przyniosła jej rola sierotki Pininy w serialu Papá corazón, na podstawie którego nakręcono film Papá corazón se quiere casar (1974).

W latach 1979–1980 grała w serialach Andrea Celeste i Señorita Andrea, emitowanych w argentyńskiej telewizji publicznej. W 1982 zagrała główną rolę w telenoweli Cien días de Ana u boku aktora i piosenkarza Silvestre (emitowanej później w Polsce pod tytułem Wola życia). Następnie wyjechała do Nowego Jorku by studiować aktorstwo i pojawiała się w produkcjach teatralnych.

W 1987 roku wcieliła się w główną rolę w telenoweli Estrellita mía na antenie Telefe, gdzie partnerował jej Ricardo Darín. Telenowela była emitowana we Włoszech i w Polsce pod tytułem Stellina. Del Boca nagrała dwa albumy muzyczne dla koncernu Warner Music Group pod koniec lat 80., Con amor i Te amo. Jej kolejną telenowelą była Celeste z 1991 roku, gdzie u jej boku wystąpił Gustavo Bermúdez. Serial poruszał kontrowersyjną jak na ówczesne czasy tematykę obyczajową i zdobył taką popularność, że dwa lata później nakręcono jego kontynuację, Celeste, siempre Celeste. W 1992 zagrała tytułową rolę w telenoweli Antonella, gdzie ponownie towarzyszył jej Bermúdez. Serial cieszył się popularnością i zdobył nagrodę Martín Fierro dla „telenoweli roku”[2]. W 1993 aktorka pojawiła się w filmie Funes, un gran amor.

W 1994 roku del Boca zagrała w telenoweli Perla negra (Czarna perła), która była kolejnym sukcesem. Jej partnerem w tej produkcji został Gabriel Corrado, a jako motyw przewodni wykorzystano piosenkę „El amor”, pochodzącą z jej nowej płyty pod tym samym tytułem. Rok później zagrała w filmie Peperina. Del Boca i Corrado zostali obsadzeni razem w telenoweli Zíngara z 1996 roku, jednak nie powtórzyła ona sukcesu ich poprzedniej produkcji. W 1997 Andrea wystąpiła w telenoweli Mía sólo mía, gdzie partnerował jej Pablo Echarri, jednak ona też nie cieszyła się dużą popularnością. Aktorka nieco ograniczyła wówczas działalność telewizyjną i w 1998 roku gościnnie wystąpiła w serialu Chiquititas. W roku 2000 aktorka zagrała w komedii romantycznej Apariencias. Od 2001 do 2002 grała główną rolę w serialu El sodero de mi vida, za którą otrzymała nagrodę Martín Fierro w kategorii „najlepsza rola w serialu komediowym”[3]. W 2005 del Boca została uhonorowana specjalną nagrodą Martín Fierro za całokształt twórczości[4] i zagrała główną rolę w telenoweli Sálvame María. W 2007 wystąpiła w jednym z odcinków serialu Mujeres asesinas i została członkinią jury w programie rozrywkowym mającym na celu wyłonienie obsady do argentyńskiej wersji filmu High School Musical, w którym także zagrała niewielką rolę. W 2008 roku prowadziła program La mamá del año, który poruszał temat macierzyństwa, a następnie Hoy puede ser. W międzyczasie pojawiała się także w serialu Por amor a vos.

W 2010 na antenie Canal 13 wyemitowano jej kolejną telenowelę, Alguien que me quiera, w której zagrał też Osvaldo Laport, jednak produkcja nie osiągnęła oczekiwanej oglądalności. W 2011 wcieliła się w postać Evy Perón w spektaktu Eva y Victoria, który był wystawiany w różnych miastach Argentyny[5]. W tym samym roku premierę miał serial Tiempo de pensar, poruszający tematykę feminizmu, w którym del Boca nie tylko zagrała, ale który także współprodukowała. W latach 2013–2014 występowała w głównej roli w telenoweli Esa mujer, której także była producentką. Rola ta przyniosła jej nominację do nagrody Martín Fierro[6].

W 2016 roku zostało ujawnione, że del Boca uzyskała 36 milionów peso z budżetu państwa na wyprodukowanie kolejnej telenoweli, Mamá corazón. Wywołało to sporą kontrowersję w mediach i krytykę wokół aktorki, wskutek czego telenowela nigdy nie została wydana, mimo iż była prawie ukończona[7]. W 2019 del Boca wzięła udział w kolejnej sztuce teatralnej, Brujas, która spotkała się z pozytywnym przyjęciem[8].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jej rodzice to Ana María Castro oraz reżyser Nicolás del Boca[9][10]. Andrea ma dwójkę rodzeństwa: brata Adriána i siostrę Anabellę.

W 1982 rozpoczęła pięcioletni związek z aktorem i piosenkarzem Silvestre (prawdziwe imię: José Luis Rodríguez), z którym występowała w serialu Wola życia. Ich relacja wywołała kontrowersję, jako że Andrea nie była jeszcze pełnoletnia, a Silvestre był od niej starszy o 12 lat i miał żonę, która spodziewała się dziecka[11]. W latach 1988–1995 jej partnerem był filmowiec Raúl de la Torre, a od 1995 do 1997 roku związana była z amerykańskim finansistą Jeffrey Sachsem. W roku 2000 krótko spotykała się z biznesmenem Ricardo Biasottim. 15 listopada 2000 urodziła ich córkę, Annę, lecz jeszcze przed jej narodzinami rozstała się z ojcem dziecka[12].

Telenowele

[edytuj | edytuj kod]
  • 1969: Nuestra galleguita
  • 1970: Historias de mamá y papá
  • 1970–72: Alta comedia
  • 1973: Papá corazón
  • 1974: Pinina quiere a papá
  • 1977: El gran circo de TVE (udział gościnny)
  • 1978–79: El hotel de las mil y una estrellas
  • 1979–80: Andrea Celeste
  • 1980: Señorita Andrea
  • 1981: Romeo y Julieta
  • 1981: Bernadette
  • 1981: Hay que educar a papá
  • 1981: Abuso de confianza
  • 1981: Una vida por otra
  • 1982: Cien días de Ana (Wola życia)
  • 1987: Estrellita mía (Stellina)
  • 1991: Celeste
  • 1992: Antonella
  • 1993: Celeste, siempre Celeste
  • 1994: Perla negra (Czarna perła)
  • 1996: Zíngara
  • 1997: Mía sólo mía
  • 1998: Chiquititas (udział gościnny)
  • 2001–02: El sodero de mi vida
  • 2005: Sálvame María
  • 2006: Gladiadores de Pompeya
  • 2007: Mujeres asesinas (udział gościnny)
  • 2008–09: Por amor a vos
  • 2010: Alguien que me quiera
  • 2011: Tiempo de pensar
  • 2013–14: Esa mujer

Filmy

[edytuj | edytuj kod]
  • 1972: Había una vez un circo
  • 1973: Andrea
  • 1974: Papá corazón se quiere casar
  • 1975: Un mundo de amor
  • 1979: El virgo de Visanteta
  • 1980: Días de ilusión
  • 1990: Cien veces no debo
  • 1993: Funes, un gran amor
  • 1995: Peperina
  • 2000: Apariencias
  • 2008: High School Musical: El Desafio
  • 2010: Mercedes (film krótkometrażowy)
  • 2010: Un buen día
  • 2012: Haciendo sueños (film dokumentalny)

Programy telewizyjne

[edytuj | edytuj kod]
  • 2007: High School Musical: La Selección
  • 2008: La mamá del año
  • 2008–09: Hoy puede ser

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • 1980: El mundo de Andrea del Boca
  • 1988: Con amor
  • 1989: Te amo
  • 1994: El amor

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ PREMIOS “MARTIN FIERRO - 1971- DÉCIMA TERCERA ENTREGA. www.aptra.org.ar. [dostęp 2020-06-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-03)]. (hiszp.).
  2. ↑ PREMIOS “MARTIN FIERRO” A LA PRODUCCION 1993. aptra.org.ar. [dostęp 2020-06-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-03)]. (hiszp.).
  3. ↑ PREMIO "MARTÍN FIERRO" A LA PRODUCCIÓN 2001. aptra.org.ar. [dostęp 2020-06-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-02)]. (hiszp.).
  4. ↑ TERNAS "MARTIN FIERRO" CAPITAL PRODUCCIÓN 2004. aptra.org.ar. [dostęp 2020-06-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-03)]. (hiszp.).
  5. ↑ "Eva y Victoria", con Andrea del Boca y Graciela Dufau. exitoina.perfil.com, 2011-06-26. [dostęp 2020-06-17]. (hiszp.).
  6. ↑ Todos los nominados a los Martín Fierro 2014. [w:] La Nación [on-line]. 2014-04-15. [dostęp 2014-04-15]. (hiszp.).
  7. ↑ Alejandra Sarasqueta: ¿Qué fue de Andrea del Boca? La reina de las telenovelas argentinas vive hoy su peor pesadilla. www.guioteca.com, 2018-07-26. [dostęp 2020-06-17]. (hiszp.).
  8. ↑ ANDREA DEL BOCA ESTRENA "BRUJAS" EN TEATRO - ADELANTO. www.partedelshow.com.ar, 2019-05-20. [dostęp 2020-06-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-18)]. (hiszp.).
  9. ↑ La verdadera historia de (des)amor entre Andrea del Boca y Ricardo Biasotti [online], showbizBeta [dostęp 2024-05-10] (hiszp.).
  10. ↑ Ana María Castro [online], Filmweb [dostęp 2024-05-10] (pol.).
  11. ↑ Pablo Mascareño: Andrea del Boca: una vida marcada por relaciones conflictivas, sin los finales felices de sus novelas. [w:] La Nación [on-line]. 2019-02-06. [dostęp 2020-06-17]. (hiszp.).
  12. ↑ Andrea Del Boca | Biografia. www.delboca.net. [dostęp 2020-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-01-18)]. (hiszp.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]