Andrzej Jeż (2022) | |||
| |||
Data i miejsce urodzenia |
3 maja 1963 | ||
---|---|---|---|
Biskup diecezjalny tarnowski | |||
Okres sprawowania |
od 2012 | ||
Biskup pomocniczy tarnowski | |||
Okres sprawowania |
2009–2012 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Prezbiterat |
12 czerwca 1988 | ||
Nominacja biskupia |
20 października 2009 | ||
Sakra biskupia |
28 listopada 2009 |
Data konsekracji |
28 listopada 2009 | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość |
Nowy Sącz | ||||||||||
Miejsce | |||||||||||
Konsekrator | |||||||||||
Współkonsekratorzy | |||||||||||
| |||||||||||
|
Andrzej Jeż (ur. 3 maja 1963 w Limanowej) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy tarnowski w latach 2009–2012, biskup diecezjalny tarnowski od 2012.
Urodził się 3 maja 1963 w Limanowej[1]. Kształcił się w miejscowym Liceum Ogólnokształcącym im. Władysława Orkana[2], w 1982 złożył egzamin dojrzałości[3]. W latach 1982–1988 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie[3]. 12 czerwca 1988 został wyświęcony na prezbitera przez arcybiskupa Jerzego Ablewicza, biskupa diecezjalnego tarnowskiego[4]. W latach 1993–1995 odbył studia specjalistyczne w zakresie homiletyki na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, które ukończył ze stopniem licencjata. Następnie przebywał na rocznym stypendium naukowym na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie[3]. W 2002 na Wydziale Teologicznym Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie uzyskał doktorat z teologii dogmatycznej na podstawie dysertacji Christus Communicator. Próba zbudowania modelu chrystologicznego w oparciu o teorię komunikacji interpersonalnej[5], napisanej pod kierunkiem Stanisława Budzika[3].
Pracował jako wikariusz w parafiach w Krościenku nad Dunajcem (1988–1991) i w Wierzchosławicach (1991–1993). W 2004 został proboszczem parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Tarnowie[3]. W tym czasie objął funkcję dziekana dekanatu Tarnów – Zachód i wszedł w skład diecezjalnej rady ds. formacji duchowieństwa[1]. W 2007 został przeniesiony na urząd proboszcza parafii św. Małgorzaty w Nowym Sączu. Na tym stanowisku został dziekanem dekanatu Nowy Sącz – Centrum, wszedł w skład diecezjalnej rady duszpasterskiej, a także został ustanowiony kanonikiem gremialnym i prepozytem kapituły kolegiackiej w Nowym Sączu[1].
W 1996 został ojcem duchownym w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie[1], w latach 1999–2007 wykładał w nim homiletykę[3].
20 października 2009 papież Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym diecezji tarnowskiej ze stolicą tytularną Tigillava[6][7]. Święcenia biskupie otrzymał 28 listopada 2009 w bazylice kolegiackiej św. Małgorzaty w Nowym Sączu. Głównym konsekratorem był biskup diecezjalny tarnowski Wiktor Skworc, a współkonsekratorami kardynał Stanisław Dziwisz, arcybiskup metropolita krakowski, i arcybiskup Józef Kowalczyk, nuncjusz apostolski w Polsce. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Ad laudem Trinitatis et Deiparae” (Na chwałę Trójcy Świętej i Bogarodzicy)[8]. Pełnił funkcję wikariusza generalnego diecezji i sprawował urząd moderatora kurii diecezjalnej[1].
12 maja 2012 papież Benedykt XVI mianował go biskupem diecezjalnym diecezji tarnowskiej[9][10]. 15 czerwca 2012 kanonicznie objął diecezję, a następnie odbył ingres do tarnowskiej bazyliki katedralnej[11]. W latach 2018–2023 przeprowadził V synod diecezjalny[12].
W strukturach Konferencji Episkopatu Polski został członkiem Komisji Charytatywnej, Komisji ds. Misji i Komisji Maryjnej[13].
Konsekrował biskupów pomocniczych tarnowskich: Jana Piotrowskiego (2014), Stanisława Salaterskiego (2014), Leszka Leszkiewicza (2016) i Artura Ważnego (2021), a także asystował podczas sakry biskupa Bouar Mirosława Gucwy (2018)[4].
W 2015 nadano mu honorowe obywatelstwo Limanowej[14].