Andrzej Krzysztof Wróblewski

Ten artykuł dotyczy Andrzeja Wróblewskiego (1935–2012), dziennikarza i publicysty. Zobacz też: inne osoby nazywające się Andrzej Wróblewski.
Andrzej Krzysztof Wróblewski
Andrzej Krzysztof Fejgin
Data i miejsce urodzenia

2 lipca 1935
Wilno

Data i miejsce śmierci

13 stycznia 2012
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Wojskowy na Powązkach

Zawód, zajęcie

dziennikarz, publicysta

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Pracodawca

Polityka

Rodzice

Andrzej, Wanda z Feynów

Małżeństwo

Agnieszka

Dzieci

Tomasz Wróblewski

Andrzej Krzysztof Wróblewski (ur. jako Andrzej Krzysztof Fejgin 2 lipca 1935 w Wilnie, zm. 13 stycznia 2012 w Warszawie[1][2]) – polski dziennikarz i publicysta.

Biografia zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego w 1956[1]. Był członkiem Związku Młodzieży Polskiej[3]. Po dyplomie współpracował z dziennikiem „Sztandar Młodych”[4], rok później nawiązał współpracę z tygodnikiem „Polityka”, w którym spędził większość zawodowego życia[1]. Cenzura często konfiskowała jego teksty, w Czarnej księdze cenzury, opublikowanej za granicą, jego artykuł jest przytoczony jako jeden z dwóch przykładów wzorcowej konfiskaty tego urzędu[4].

W radiowej Trójce jako jeden z komentatorów brał udział w przeglądzie wydarzeń tygodnia „Peryskop”. Po porozumieniach gdańskich, w 1981, wspólnie z Danielem Passentem przeprowadził pierwszy wywiad z Lechem Wałęsą dla prasy oficjalnej[5].

Po wprowadzeniu stanu wojennego na wniosek Jerzego Urbana nie został poddany weryfikacji, jednak wystąpił przeciwko decyzji zespołu redakcyjnego „Polityki”[6] i odszedł z tego tygodnika[7].

W latach 1984–1989 pracował dla miesięcznika „Zarządzanie”, a także był redaktorem naczelnym tygodnika „Gazeta Bankowa”, potem dziennika „Nowa Europa”[4]. Po 1990 prowadził autorski program publicystyczny w I Programie TVP pod nazwą „Kontrapunkt”[8]. W 1996 wrócił do „Polityki” na stanowisko komentatora[7].

W 2004, gdy wycofał się z czynnego życia zawodowego i społecznego, został nazwany „legendarną postacią polskiej publicystyki”[9].

Trzykrotnie był stypendystą w Stanach Zjednoczonych: w 1972 stypendium Fulbrighta, w 1982 – roczne stypendium Nieman Fellow na Uniwersytecie Harvarda i w 1989 półroczne stypendium Woodrowa Wilsona w Waszyngtonie[4].

Dorobek

[edytuj | edytuj kod]

Reporterski dorobek Andrzeja K. Wróblewskiego znalazł się także w wydaniach książkowych, m.in.:

  • Niedziela w sobotę – wyd. „Książka i Wiedza” 1964 rok, 
  • Złote ręce – wyd. „Czytelnik”  1966,
  • Na głębsze wody – wyd. „Czytelnik” 1975,
  • Trudno zmienić skórę –  Wydawnictwo Literackie 1978, 
  • Historia parzy w stopy – Młodzieżowa Agencja Wydawnicza 1982,
  • W jaskini lwa – Zarządzanie i Bankowość – 1989,
  • Polska na kółkach wyd. „Iskry” 1989.

Cztery książki napisał wspólnie z żoną Agnieszką Wróblewską:

  • Chłopi-robotnicy – „Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza” 1962,
  • Wypłata za rozum wyd. „Iskry” – 1965
  • Dyplom w herbie – wyd. „Czytelnik”  1972 
  • Zgoda na wyjazd – wyd. „Iskry” 1989

Był autorem scenariusza do filmu fabularnego Rdza w reżyserii Romana Załuskiego (1981)[10][11] i filmu dokumentalnego – Powiatowy Prometeusz (1968)[12] w realizacji Wincentego Ronisza. W latach 60. i 70. XX w. pisał komentarze do kronik filmowych i filmów dokumentalnych[13].

W 2002 na łamach „Polityki” opublikował tekst „Ołów w butach”[14], w którym opisuje życie człowieka dotkniętego chorobą Parkinsona.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Ojciec – Andrzej Wróblewski (do 1940 Andrzej Fejgin, urodzony w rodzinie żydowskiej)[15], także dziennikarz, krytyk teatralny. Matka – Wanda Wróblewska (do 1940 Wanda Feyn, także pochodziła z rodziny żydowskiej), reżyser, założyciel i dyrektor Teatru Ziemi Mazowieckiej w Warszawie[16]. Podczas okupacji niemieckiej ukrywali się pod przybranym nazwiskiem Wróblewscy, a będąc w konspiracji pomagali także innym Żydom w ukrywaniu się[17].

Żona Agnieszka i syn Tomasz także są dziennikarzami.

Pochowany został na cmentarzu Wojskowym na Powązkach[18].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Nie żyje Andrzej Krzysztof Wróblewski. rp.pl, 2012-01-13. [dostęp 2014-10-05].
  2. ↑ Andrzej Krzysztof Wróblewski. Filmweb.pl. [dostęp 2014-11-03]. (pol.).
  3. ↑ Tadeusz Rutkowski, Na styku nauki i polityki. Uniwersytet Warszawski w PRL 1944–1989, [w:] Dzieje Uniwersytetu Warszawskiego po 1945, red. Piotr M. Majewski, Warszawa 2016, s. 438.
  4. ↑ a b c d Daniel Passent. Wróbel. „Polityka”. 2842, s. 94, 2012-01-18. Warszawa: Polityka Sp. z o.o. S.K.A.. ISSN 0032-3500. 
  5. ↑ Plan rozmowy układamy wspólnie. „Polityka”. 44, 1980-11-01. Warszawa: Polityka Sp. z o.o. S.K.A.. ISSN 0032-3500. 
  6. ↑ G. Majchrzak: Nagroda za zwalczanie „Solidarności”. Rzeczpospolita, 2007-01-03. [dostęp 2014-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  7. ↑ a b Wiesław Władyka: Polityka i jej ludzie. Warszawa: Polityka, 2007. ISBN 978-83-922734-5-5.
  8. ↑ Andrzej Lubowski: Zmarł Andrzej Krzysztof Wróblewski. wyborcza.pl, 2012-01-13. [dostęp 2014-11-03]. (pol.).
  9. ↑ Kronika klubowa Business Center Club, styczeń 2004. bcc.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-31)]. [wersja archiwalna z roku 2008, dostęp 2014-09-04].
  10. ↑ RDZA. FilmPolski.pl. [dostęp 2014-11-03]. (pol.).
  11. ↑ Rdza. Filmweb.pl. [dostęp 2014-11-03]. (pol.).
  12. ↑ Powiatowy Prometeusz. FilmPolski.pl. [dostęp 2014-11-03]. (pol.).
  13. ↑ Andrzej Krzysztof Wróblewski. FilmPolski.pl. [dostęp 2014-11-03]. (pol.).
  14. ↑ Andrzej Krzysztof Wróblewski. Ołów w butach. „Polityka”. 2842, s. 92–93, 2012-01-18. Warszawa: Polityka. ISSN 0032-3500. 
  15. ↑ A. Wróblewski: Być Żydem, 1993.
  16. ↑ Urodziła się Wanda Wróblewska. e-teatr.pl. [dostęp 2014-11-03]. (pol.).
  17. ↑ Wanda Wróblewska – Biografia e-teatr.pl.
  18. ↑ Wyszukiwarka cmentarna [online], Warszawskie cmentarze [dostęp 2022-01-23].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]