szeregowy | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
29 maja – 12 października 1943 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Anna Aniela Krzywoń (ur. 27 kwietnia 1925 w Puźnikach, zm. 12 października 1943 pod Lenino) – żołnierz 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, odznaczona tytułem Bohatera Związku Radzieckiego. Jedyna kobieta nagrodzona tym tytułem, która nie była obywatelką Związku Radzieckiego.
Urodziła się 27 kwietnia 1925 roku w Puźnikach w powiecie buczackim w województwie tarnopolskim[1]. Jej rodzicami byli Tadeusz Krzywoń i Maria z d. Pęc[1][2] (według innego źródła: z d. Leniartek[3][4]). Rodzice pochodzili z Radziszowa, w okresie międzywojennym osiedlili się na Kresach Wschodnich[4]. Tadeusz Krzywoń należał do Legionów Polskich, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej oraz w wojnie obronnej 1939[a][5]. Aniela Krzywoń miała czworo rodzeństwa: Wiktorię (ur. 1923), Władysława (ur. 1928), Stanisława (ur. 1930)[6] i Zofię[7]. Za życia używała wyłącznie imienia Aniela[2].
W latach 1931–1938 uczyła się w siedmioklasowej szkole podstawowej w Puźnikach[1]. We wrześniu 1939 roku ukończyła harcerski kurs sanitarny[2].
We wrześniu 1939 roku wieś Puźniki została anektowana przez władze sowieckie. Majątek rodziny Krzywoniów został zarekwirowany[8]. W tym samym roku Tadeusz Krzywoń został aresztowany przez Sowietów[9]. 10 lutego 1940 roku Aniela Krzywoń wraz z resztą rodziny została deportowana do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Rodzina trafiła do Jakunina w pobliżu Irkucka, stąd zostali przeniesieni do Kańska w Kraju Krasnojarskim[2]. Po odbyciu krótkiego szkolenia pracowała jako frezerka w zakładzie sprzętu wojennego[b][2]. Po szesnastodniowej wędrówce, 29 maja 1943 roku dotarła do Sielc, gdzie wstąpiła do wojska[8]. Odbyła szkolenie w 2 kompanii fizylierek 1 Samodzielnego Batalionu Kobiecego im. Emilii Plater[2]. 15 lipca 1943 roku złożyła przed pułkownikiem Zygmuntem Berlingiem przysięgę wojskową[3].
Po wydaniu 1 kompanii fizylierek rozkazu wyruszenia na front z całą 1 Warszawską Dywizją Piechoty, na prośbę Krzywoń 18 sierpnia 1943 roku dowództwo przeniosło ją do tej kampanii[10][1]. W opinii dowództwa Krzywoń była dobrze wyszkolonym żołnierzem, mającym wyłącznie drobne trudności z salutowaniem (wynikających ze zniekształcenia palca w wyniku wypadku w zakładzie sprzętu wojskowego). Krzywoń przeniesiono do 3 plutonu 1 kompanii[11].
1 września 1943 roku Dywizja, wraz z oddziałem 1 kompanii fizylierek, wyjechała pociągiem w kierunku Wiaźmy. Po 30-kilometrowym marszu znalazła się na froncie[11].
Podczas bitwy pod Lenino 12 października fizylierki odbywały służbę wartowniczą, porządkowo-ochronną oraz niosły pierwszą pomoc rannym. Na rozkaz Sztabu Dywizji Krzywoń wraz z Lidią Karczewską, Heleną Figurą i Władysławą Wysocką została wyznaczona do I Wydziału Sztabu. Na miejscu fizylierki otrzymały rozkaz ochrony studebakera zapełnionego skrzyniami z dokumentami operacyjnymi i mapami. Podczas bombardowania kierowca ciężarówki nadaremnie próbował uciec przed wybuchami. Krzywoń usiłowała uratować dokumenty i przebywających na platformach dwóch rannych żołnierzy[11][12]. Gdy ok. godz. 14:30 na ciężarówkę spadła bomba, a następnie dalsze pociski, płonąca Krzywoń kontynuowała próby uratowania dokumentów[4][11]. Wkrótce w samochodzie doszło do eksplozji paliwa i amunicji karabinowej. Krzywoń zginęła na miejscu w wyniku spalenia[11].
Po bitwie odnaleziono zwęglone zwłoki Krzywoń. Lidia Karczewska, znajdująca się najbliżej Krzywoń podczas walk, zmarła tuż po bitwie[11][13]. Helena Figura, ciężko ranna w kolano, przeżyła[11].
Aniela Krzywoń została pochowana w zbiorowej mogile nr 22 na cmentarzu wojennym w Nikolenkach (ob. Białoruś)[11]. W 1944 roku zmarła matka Anieli, Rozalia[8]. Za bohaterską śmierć córki Maria Krzywoń otrzymała list z gratulacjami, obietnicę wsparcia finansowego i podtrzymania pamięci o śmierci córki, zaś ojciec Tadeusz Krzywoń konia, krowę i dwie świnie, następnie również dwa konie z wozem. Maria Krzywoń zmarła podczas zesłania. Według relacji jej synów, przyczyną śmierci mógł być głód lub tyfus. W 1978 roku rodzeństwo Anieli Krzywoń pojechało do Kańska na uroczystości nadania ulicy im. Anieli Krzywoń[7].
Na rozkaz Nr 3 Dowódcy 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR gen. Zygmunta Berlinga z 11 listopada 1943 roku została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari[4][11]. Tego samego dnia Prezydium Rady Najwyższej ZSRR nadało jej pośmiertny tytuł Bohatera Związku Radzieckiego. Tym samym Krzywoń została pierwszą cudzoziemką uhonorowaną tym tytułem[14]. Ponadto Krzywoń została pośmiertnie odznaczona Orderem Lenina i medalem Złotej Gwiazdy oraz awansowała na stopień kapitana[11].
W okresie komunistycznym przedstawiano zmodyfikowany życiorys Anieli Krzywoń, wykorzystywany przez władze komunistyczne w celu uwiarygodnienia działań ZSRR, środowisk komunistycznych i upamiętnienia bitwy pod Lenino[5][15]. Legendę Anieli Krzywoń ukształtował Józef Sigalin[16]. W opisach bitwy pod Lenino śmierć Krzywoń wraz ze skupieniem się na taktycznych elementach boju i podkreślenia braterstwa broni Polaków i Sowietów stanowiły główne elementy interpretacji tego wydarzenia[17]. W okresie komunistycznym głoszono, że Aniela i jej starsza siostra Wiktoria wstąpiły do I Dywizji jednocześnie oraz że po bitwie pod Lenino Wiktoria miała podbiec do zwęglonych zwłok Anieli, przytulić je i poprzysiąc Niemcom zemstę. W rzeczywistości Wiktoria Krzywoń wstąpiła do wojska na wieść o śmierci Anieli[8]. Sigalin głosił, że Aniela Krzywoń była pierwszą Polką odznaczoną orderem Virtuti Militari. W rzeczywistości pierwszą odznaczoną była Joanna Żubr, która otrzymała order w 1813 roku[18].
Według relacji Stanisława Krzywonia, Aniela nie pracowała jako frezerka w zakładach zbrojeniowych, a historia ta była jednym z elementów propagandy[8].
Jej imię noszą ulice m.in. w: Szczecinie (od 1948, w dzielnicy Dąbie)[19], Białymstoku (od 1974)[20], Bielsku-Białej[21], Jeleniej Górze[22], Krakowie[9], Łodzi[23], Warszawie[24], Zielonej Górze[25], a poza Polską – w Kańsku[7].
W 2004 roku mieszkańcy ul. Anieli Krzywoń w Krakowie poprosili radnych o zmianę patrona ulicy[26]. Po uchwaleniu Ustawy o zakazie propagowania komunizmu lub innego ustroju totalitarnego przez nazwy jednostek organizacyjnych, jednostek pomocniczych gminy, budowli, obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz pomniki pojawiły się głosy, by wprowadzić zmiany nazwy ulic[9]. Dyskusje odbyły się m.in. w Białymstoku[27], Krakowie[9] oraz w Zielonej Górze (gdzie Młodzieżowa Rada Miasta domagała się zmiany nazwy ulicy Anieli Krzywoń na ulicę Danuty „Inki” Siedzikówny)[25]. Instytut Pamięci Narodowej opowiadał się za pozostawieniem ulic im. Anieli Krzywoń prosząc jednocześnie, by w uchwałach samorządów przedstawiać prawdziwe biografie[9].
Imię Anieli Krzywoń nosi Szkoła Podstawowa nr 170 w Łodzi[28]. Ponadto imię to nosiły: Szkoła Podstawowa nr 15 w Tychach (ob. III Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Wyspiańskiego)[29], Szkoła Podstawowa nr 143 na os. Kościuszkowskim w Krakowie (po przejęciu szkoły przez salezjanki w 2004 roku nową patronką szkoły została błogosławiona Laura Vicuna)[26][30] oraz Szkoła Podstawowa nr 29 w Bydgoszczy (w latach 1969–1990, późniejszym patronem szkoły został Wacław Wawrzyniak, burmistrz Fordonu)[31]. Imię Anieli Krzywoń od 11 maja 1969 roku nosi również Szkoła Podstawowa w Sterdyni[32].
W 1984 (według innego źródła w 1985[4]) roku w Kańsku został odsłonięty jej pomnik[11]. W Puźnikach przed jej domem rodzinnym ustawiono kamień z napisem upamiętniającym Anielę Krzywoń[33]. W Koropcu zostało odsłonięte jej popiersie. Pomnik przeniesiono w latach 90. do wsi Nowosiółka (ob. Sadowe)[34].
Była też patronką Podoficerskiej Szkoły Łączności Śląskiego Okręgu Wojskowego[35].