Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Narodowość |
polska |
Dziedzina sztuki | |
Epoka |
Jan Antoni Blank (ur. 6 maja 1785 w Olsztynie, zm. 20 lutego 1844 w Warszawie) – polski malarz historyczny, reprezentant warszawskiego klasycyzmu, portrecista. By podkreślić swoje polskie pochodzenie posługiwał się dwuczłonowym nazwiskiem, podpisując się często Jan Antoni Blank-Białecki[1].
Urodził się w rodzinie rzemieślniczej. Wcześnie osierocony, wychowywał się w rodzinie poczmistrza Kobera. Jako piętnastolatek rozpoczął naukę w Warszawie u Józefa Kosińskiego[2]. W Warszawie przebywał do 1809. W 1809 wyjechał do Drezna, gdzie studiował pod kierunkiem austriackiego malarza Józefa Grassiego. Tam też poznał swoją przyszłą żonę Amelię, córkę inspektora Galerii Drezdeńskiej Augusta Josepha Pechwella[2]. Po powrocie do Warszawy w 1815 został konserwatorem odlewów gipsowych i nauczycielem rysunku na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1819 profesor tej uczelni. Wykształcił: Rafała Hadziewicza, Jana Feliksa Piwarskiego, Antoniego Brodowskiego, Januarego Suchodolskiego.
Po zlikwidowaniu w 1831 Uniwersytetu Warszawskiego ponownie zajął się pracami konserwatorskimi oraz udzielał lekcji prywatnych.
Jest autorem portretów, także miniaturowych. Jego portrety przedstawiają: dygnitarzy, arystokratów, mieszczan oraz władców. W swych portretach nawiązywał do niemieckiego biedermeieru. Tworzył obrazy o tematyce mitologicznej, religijnej oraz malowidła plafonowe. Wraz ze swymi uczniami wykonał obrazy dla kościołów warmińskich: w Reszlu, gdzie wykonał ołtarz Świętej Katarzyny (1821) oraz w kościele Świętego Jakuba w Olsztynie, któremu podarował obraz Matka Boska Bolesna. Był organizatorem wystaw w Nieborowie i Królikarni. Zmarł 20 lutego 1844 r. w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 8-6-2)[3].