Autoportret z 1813 roku | |
Data i miejsce urodzenia |
przed 26 grudnia 1784 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Narodowość |
polska |
Dziedzina sztuki | |
Epoka | |
Odznaczenia | |
Antoni Brodowski herbu Łada (ur. przed 26 grudnia 1784 w Warszawie, zm. 31 marca 1832 tamże) – polski malarz, jeden z głównych przedstawicieli klasycyzmu w malarstwie polskim.
W latach 1805–1808 przebywał w Paryżu jako guwerner dzieci Tadeusza Mostowskiego. W 1809 przybył do Paryża ponownie jako stypendysta rządowy. Jego nauczycielami był m.in. Jacques Jean Baptiste Augustin[1]. Studia malarskie odbył w Paryżu u Jaques'a Louis Davida i François Gérarda[2]. W 1815 powrócił do Warszawy[3] i pracował jako urzędnik. Po zdobyciu w 1819 złotego medalu za Gniew Saula na Dawida uzyskał stanowisko profesora rysunków i malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego[4]. W 1822 został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk[2]. Jego uczniami byli: Rafał Hadziewicz i Jakub Tatarkiewicz.
Portretował między innymi: Juliana Ursyna Niemcewicza, arcybiskupa Szczepana Hołowczyca (1828), Stanisława Kostkę Potockiego, księcia Józefa Poniatowskiego, Wojciecha Bogusławskiego, Ludwika Osińskiego, kasztelana Mostowskiego oraz Jana Pawła Woronicza. Namalował także portret brata Karola oraz autoportret[2].
Tworzył również kompozycje na tematy mitologiczne i biblijne, m.in. Gniew Saula na Dawida, Edyp i Antygona, Parys w czapce frygijskiej oraz historyczne: Nadanie dyplomu ustanowienia Uniwersytetu Warszawskiego przez Aleksandra I w 1816.
Jest autorem książki Co stanowi szkołę malarską (1824).
Miał dwóch synów: Józefa i Tadeusza, którzy także byli malarzami. Był stryjecznym dziadkiem pisarza Feliksa Brodowskiego.
W 1825 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława III klasy[5]. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 13-5-23)[6].