Antonow A-9
 Antonow A-9 na znaczku poczty ZSRR | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor | |
| Typ |
szybowiec |
| Konstrukcja |
drewniana |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1948 |
| Liczba egz. |
27 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
16,24 m |
| Wydłużenie |
19,2 |
| Długość |
6,4 m |
| Wysokość |
1,49 m |
| Powierzchnia nośna |
13,45 m² |
| Profil skrzydła |
CAGI R III |
| Masa | |
| Własna |
310 kg |
| Użyteczna |
100 kg |
| Startowa |
410 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość minimalna |
55 km/h |
| Prędkość dopuszczalna |
240 km/h |
| Prędkość holowania |
140 km/h |
| Prędkość min. opadania |
0,8 m/s |
| Doskonałość maks. |
30 przy 85 km/h |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| ZSRR | |
Antonow A-9 (ros. Антонов А-9) – radziecki szybowiec wyczynowy zbudowany w biurze konstrukcyjnym Antonowa.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Biuro konstrukcyjne Antonowa, na podstawie szybowca Rot Front-7, opracowało konstrukcję oznaczoną jako A-9. W nowym szybowcu, dla poprawy aerodynamiki, zrezygnowano z płozy podkadłubowej. A-9 lądował na odpowiednio ukształtowanej i wzmocnionej dolnej części kadłuba. Budowę prototypu zakończono w Nowosybirsku w 1948 r., po oblocie uruchomiono produkcję seryjną. W jej wyniku zbudowano 27 egzemplarzy szybowca. W sierpniu 1950 r. szybowiec został wykorzystany podczas pierwszych powojennych mistrzostw szybowcowych zorganizowanych w ZSRR. Na szybowcu ustanowiono kilka rekordów świata. 23 czerwca 1951 r. pilotka Pylajewa wykonała przelot docelowo-powrotny na odległość 226,216 km. 24 czerwca pilot Miednikow na trasie trójkąta o obwodzie 100 km uzyskał prędkość 77,141 km/h. 20 lipca szybowniczka Samosadowa wykonała przelot docelowy na odległość 364,035 km[1].
W toku prac rozwojowych opracowano wersję A-9 bis, w której zastosowano dwudzielne skrzydło. Prototyp tej wersji oblatano w 1955 r.[2]
W 1954 r. A-9 wzięły udział w Międzynarodowych Zawodach Szybowcowych rozgrywanych w Lesznie[3]. Jeden z egzemplarzy użytkowanych przez radzieckich zawodników został poważnie uszkodzony podczas przygodnego lądowania. Po naprawie, przeprowadzonej w Szybowcowym Zakładzie Doświadczalnym, został zarejestrowany w Polsce ze znakami SP-1597[4]. W 1956 r. został wystawiony do startu w III Szybowcowych Mistrzostwach Polski. 5 maja 1957 Sławomir Makaruk na tym szybowcu wykonał przelot otwarty na dystansie 678,5 km, czym wypełnił ostatni warunek do diamentowej odznaki szybowcowej[5]. Wkrótce potem został rozbity podczas lotu treningowego[4].
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Antonow A-9 był jednomiejscowym szybowcem wyczynowym w układzie górnopłatu o konstrukcji drewnianej. Kadłub o konstrukcji podłużnicowej, opartej na 23 wręgach. Kabina pilota osłonięta wiatrochronem i zdejmowaną osłoną. Fotel z regulacją położenia, pilot zajmował pozycję siedzącą. Skutkowało to dużym przekrojem poprzecznym kadłuba. Statecznik pionowy był ostatnią sekcją kadłuba. Usterzenie poziome wolnonośne, dwudzielne. Skrzydło jednodźwigarowe, trójdzielne z centropłatem zamocowanym na stałe do kadłuba. Kryte sklejką do dźwigara a dalej płótnem, wyposażone w lotki o pokryciu płóciennym. Hamulce aerodynamiczne typu DFS zamontowane na górnej i dolnej powierzchni płata. Podwozie stanowiła wzmocniona dolna krawędź kadłuba, do startu stosowano odrzucany dwukołowy wózek[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ А-9. Уголок неба. [dostęp 2023-09-23]. (ros.).
- ↑ The ANTONOV A-9. Scale Soaring UK. [dostęp 2023-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-26)]. (ang.).
- ↑ Skrzydlata Polska 1954 ↓, s. 388.
- ↑ a b Kubalańca, Witkowski 2009 ↓, s. 89.
- ↑ Jędrzejewski 2014 ↓, s. 369.
- ↑ Kubalańca, Witkowski 2009 ↓, s. 89-90.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Jędrzejewski: Polscy piloci doświadczalni. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, 2014. ISBN 978-83-63539-05-4. OCLC 883576680.
- Jerzy Kubalańca, Ryszard Witkowski: Zagraniczne szybowce w Polsce. Sandomierz: Stratus, 2009. ISBN 978-83-89450-85-2. OCLC 750926885.
- Spotkanie uczuć i pokoju. „Skrzydlata Polska”. 25/1954, 20 czerwca 1954. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
