Data i miejsce urodzenia |
23 czerwca 1956 |
---|---|
Zawód, zajęcie |
inżynier, nauczyciel akademicki, polityk |
António Pedro de Nobre Carmona Rodrigues (ur. 23 czerwca 1956 w Lizbonie[1]) – portugalski inżynier, nauczyciel akademicki i polityk, w latach 2003–2004 minister, w latach 2004–2005 i 2005–2007 burmistrz Lizbony.
Podjął studia na Universidade Técnica de Lisboa, po czym przeniósł się na uczelnię wojskową Academia Militar, na której w 1978 ukończył inżynierię lądową[2]. W 1982 specjalizował się w zakresie budownictwa wodnego na Uniwersytecie Technicznym w Delfcie, a w 1992 doktoryzował się z inżynierii środowiska na Universidade Nova de Lisboa[1][3]. Został na tej uczelni nauczycielem akademickim, dochodząc do stanowiska profesorskiego. Uczestniczył w różnych projektach związanych z gospodarowaniem zasobami wodnymi, był członkiem państwowych organów doradczych w tej dziedzinie. W latach 1993–1995 pełnił funkcję doradcy sekretarza stanu do spraw środowiska i zasobów naturalnych[3]. Od 2000 do 2002 był przewodniczącym APRH, portugalskiego stowarzyszenia zasobów wodnych[1].
Działał w Partii Socjaldemokratycznej (PSD). W latach 2002–2003 był zastępcą burmistrza Lizbony[1]. Od kwietnia 2003 do lipca 2004 sprawował urząd ministra robót publicznych, transportu i mieszkalnictwa w rządzie, którym kierował José Manuel Durão Barroso[3]. Następnie przejął obowiązki burmistrza Lizbony w miejsce Pedra Santany Lopesa, który został premierem. Wykonywał je do marca 2005, po czym został zastąpiony przez swojego poprzednika, który dokończył kadencję upływającą w październiku 2005. António Carmona Rodrigues powrócił wówczas na urząd burmistrz portugalskiej stolicy jako następca Pedra Santany Lopesa[1].
Zajmował to stanowisko do maja 2007[1]. Utracił je w związku z prowadzonym postępowaniem karnym dotyczącym korupcji[4]. Pozostał członkiem władz miejskich do 2009[1]. W tym samym roku próbował powrócić na funkcję burmistrza jako kandydat niezależny[5]. Zajął się ponownie działalnością akademicką, a także doradczą[6]. Jego proces karny zakończył się w 2014 wyrokiem uniewinniającym[4].