Arabski Ruch Azawadu

Flaga Arabskiego Ruchu Azawadu

Arabski Ruch Azawadu (arab. الحركة العربية الأزوادية, Al-Harakat al-Arabijja al-Azawadijja; fr. Mouvement arabe de l’Azawad, (MAA); wcześniej jako Narodowy Front Wyzwolenia Azawadu (FNLA)) – organizacja arabska powstała w kwietniu 2012, po proklamowaniu niepodległości Azawadu przez Narodowym Ruchem Wyzwolenia Azawadu (MNLA), po powstaniu Tuaregów.

Arabski Ruch Azawadu składa się z arabskich bojowników. Uznawany jest za świecką, nieterrorystyczną organizację, zabiegająca o obronę interesów ludów arabskich w północnym Mali. Opowiadają się za autonomią dla Azawadu, przeciwstawia się działalności MNLA oraz radykalnych islamistów z Ansar ad-Din i Al-Ka’idy Islamskiego Maghrebu (AQIM). Tym samym MAA nie akceptowała niezależności Azawadu ani narzuconego prawa szariatu[1].

 Osobny artykuł: Wojna domowa w Mali (2012–2014).

W skład formacji wchodziło 500 bojowników. Ugrupowanie kierowane przez dezertera z armii malijskiej Husajna Choulama[2]. FNLA początkowo miał trudności z uzyskaniem poparcia wśród arabskiej społeczności w północnym Mali. Liderzy ugrupowania zostali oskarżeni o trudzenie się przemytem narkotyków, wspieranie AQIM podczas bitwy o Timbuktu pod koniec czerwca 2012 i eskalowanie przemocy w regionie[3]. MNLA oskarżało MAA o wspieranie Ruchu na Rzecz Jedności i Dżihadu w Afryce Zachodniej (MUJAO), lecz ci zaprzeczyli, gdyż twierdzili, iż walczyli przeciwko wpływom MUJAO i AQIM na terenie Azawadu[4].

W grudniu 2012 MAA twierdził, iż ma „bardzo dobre relacje” z Tuaregami MNLA pomimo „małych różnic” między tymi dwiema organizacjami. Jednak w 2013 pomiędzy nimi doszło do licznych potyczek. 23 lutego 2013 MAA pod dowództwem Boubacara Taliba zaatakował pozycje MLNA i Islamskiego Ruchu Azawadu (MIA) w miejscowości Al-Chalil, w pobliżu Tessalit, gdyż oskarżali tuareskich rebeliantów o grabieże i gwałty na kobietach. Arabski Ruch Azawadu na kilka godzin przejął kontrolę nad miejscowości, lecz nazajutrz, kontratak w wykonaniu Tuaregów i francuskiego lotnictwa, które prowadziło w tym czasie w północnym Mali operację antyterrorystyczną, doprowadził do odwrotu MAA[5].

W dniach 5-6 kwietnia 2013 MAA uczestniczyło w konferencji w mauretańskim Nawakszut, która zgromadziła przywódców różnych ugrupowań arabskich w Azawadu. Zjazd zakończył się utworzeniem nowej organizacji – Konwergencji Arabskich Ruchów i Stowarzyszeń na Rzecz Jedności i Rozwoju Azawadu, która miały za zadanie reprezentowanie interesów wszystkich społeczności arabskich w regionie. Lider Arabskiego Ruchu Azawadu został powołany na członka zarządu Konwergencji[6].

21 kwietnia 2013 Arabski Ruch Azawadu rozpoczął okupację miasta Ber, 50 km na północny wschód od Timbuktu[7]. Arabska milicja była oskarżana o grabieże sklepów i domostw. MAA zaprzeczył odpowiedzialności za wydarzenia. Liderzy ugrupowania twierdzili, że za tymi czynami stali pospolici złodzieje. W dniach 17-18 maja 2013, doszło do potyczki MAA z MNLA w mieście Anefis. MAA ponownie przegrało ze względu na interwencję francuską[8].

Po dziesięciu dniach rokowań w Wagadugu, 18 czerwca 2013 osiągnięto układ pokojowy między władzami malijskimi a tuareskimi partyzantami. Porozumienie, której stronami były Narodowym Ruchem Wyzwolenia Azawadu (MNLA), Wysoką Radą na Rzecz Jedności Azawadu (HCUA) i Arabskim Ruchem Azawadu (MAA) oraz rząd w Bamako, zakładał restauracje malijskiej administracji w miastach kontrolowanych przez Tuaregów, wprowadzenie do nich armii na czas wyborów i rozbrojenie bojówek tuareskich[9]. 4 listopada 2013 trzy powyższe ugrupowania zdecydowały się zjednoczyć w myśl procesu pokojowego w północnym Mali[10].

Flaga separatystycznego ugrupowania rozłamowców z MAA – Ludowy Ruch na rzecz Zbawienia Azawadu

17 maja 2014 wspólne siły MNLA, HCUA i MAA dokonały szturmu na Kidal. Dzień później, rzecznik ugrupowania Ahmad Uld Sidi Muhammad, zaprzeczył jakoby frakcja prorządowa wzięła udział w bitwie. Był to początek rozłamu w szeregach Arabskiego Ruchu Azawadu, gdyż separatystyczna frakcja pod kierownictwem Brahim Ulda Sidiego wzięła udział w walkach. Frakcja lojalistów Muhammada, dążyła do zemsty na MNLA za porażkę w Al Chalil w lutym 2013, przypominając Tuaregom zbrodnie jakich się tam dopuścili. Z kolei separatyści pod wodzą Sidiego brali udział w walkach przeciwko prorządowym paramilitarnym ugrupowaniu Koordynacyjnego Ruchu i Frontu Oporu Patriotycznego (CM-FPR) oraz lojalistów MAA w lipcu 2014 w Anefis i Tabankort[11]. Ostatecznie rozłamowcy MAA, pod wodzą Sidiego utworzyli 30 sierpnia 2014 separatystyczny Ludowy Ruch na rzecz Zbawienia Azawadu (MPSA)[12].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Publication: Terrorism Monitor Volume: 11 Issue: 5. Jamespost. [dostęp 2013-11-09]. (ang.).
  2. ↑ New north Mali Arab force seeks to „defend” Timbuktu. Reuters, 8 kwietnia 2012. [dostęp 2012-04-11]. (ang.).
  3. ↑ Organized Crime and Conflict in the Sahel-Sahara Region. carnegieendowment.org, 13 września 2012. [dostęp 2013-11-09]. (ang.).
  4. ↑ «C'est le MNLA qui a ramené les groupes terroristes au nord du Mali». letempsdz.com, 13 września 2012. [dostęp 2013-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-06)]. (fr.).
  5. ↑ MNLA attacked by Azawad Arab Movement. sahelpressreviews.org, 23 lutego 2013. [dostęp 2013-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-09)]. (ang.).
  6. ↑ Mali Arabs attempt to unify. News24, 23 lutego 2013. [dostęp 2013-11-09]. (ang.).
  7. ↑ Arab militants seize town in northeastern Mali. middle-east-online.com, 23 lutego 2013. [dostęp 2013-11-09]. (ang.).
  8. ↑ Mali: l'armée française chasse un groupe armé d'une ville du nord-est. AFP, 18 maja 2013. [dostęp 2013-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-25)]. (fr.).
  9. ↑ Mali signs ceasefire deal with Tuareg rebels. Al Dżazira, 18 czerwca 2013. [dostęp 2013-06-18]. (ang.).
  10. ↑ Rebel groups in northern Mali agree to unite. Al Dżazira, 5 listopada 2013. [dostęp 2013-11-09]. (ang.).
  11. ↑ July 2014. crisisgroup.org, 2014-08-02. [dostęp 2014-10-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-23)]. (ang.).
  12. ↑ Nord du Mali : naissance du MPSA, un nouveau groupe armé. RTI, 30 sierpnia 2014. [dostęp 2014-10-09]. (ang.).