Jednostka bliźniacza „Ariane” – „Andromaque” przed 1920 r. | |
Klasa | |
---|---|
Typ | |
Historia | |
Stocznia | |
Położenie stępki |
1911 |
Wodowanie |
5 września 1914 |
Marine nationale | |
Wejście do służby |
1915 |
Zatopiony |
19 czerwca 1917 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Długość |
53,9 m |
Szerokość |
5,4 m |
Zanurzenie |
3,3 m |
Rodzaj kadłuba |
dwukadłubowy |
Napęd | |
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 800 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 700 KM 2 śruby | |
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Zasięg |
powierzchnia: 1300 Mm przy 10 w. |
Uzbrojenie | |
8 torped; 1 działo kal. 47 mm, później 75 mm | |
Wyrzutnie torpedowe |
8 × 450 mm |
Załoga |
29 |
Ariane (Q100) – francuski oceaniczny okręt podwodny z czasów I wojny światowej, siódma zamówiona jednostka typu Amphitrite. Została zwodowana 5 września 1914 roku w stoczni Arsenal de Cherbourg, a do służby w Marine nationale weszła w 1915 roku. Jednostka służyła podczas wojny na Morzu Śródziemnym i Adriatyku. Okręt został zatopiony 19 czerwca 1917 roku, storpedowany nieopodal Bizerty przez niemiecki okręt podwodny SM UC-22.
„Ariane” zamówiona została na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z 1909 roku[1][2]. Jednostkę zaprojektował inż. Julien Hutter, ulepszając swój projekt okrętów typu Clorinde[3].
„Ariane” zbudowana została w Arsenale w Cherbourgu[1][2]. Stępkę okrętu położono w 1911 roku[4], został zwodowany 5 września 1914 roku[1][2], a do służby przyjęto go w 1915 roku[4]. Nazwa nawiązywała do mitologicznej postaci – Ariadny[5]. Jednostka otrzymała numer burtowy Q100[1].
„Ariane” była średniej wielkości oceanicznym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[4]. Długość całkowita wynosiła 53,9 metra, szerokość 5,4 metra i zanurzenie 3,3 metra[1][2]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 414 ton, a w zanurzeniu 609 ton[1][2][a]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa dwusuwowe silniki wysokoprężne MAN (wyprodukowane na licencji we francuskiej firmie Loire) o łącznej mocy 800 koni mechanicznych (KM)[1][3][b]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Nancy o łącznej mocy 700 KM[1][3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 13 węzłów na powierzchni i 9,5 węzła w zanurzeniu[1][3][c]. Zasięg wynosił 1300 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym oraz 100 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[1][2].
Okręt wyposażony był w osiem zewnętrznych wyrzutni torped kalibru 450 mm: dwie na dziobie jednostki oraz sześć systemu Drzewieckiego, z łącznym zapasem 8 torped[1][6]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kal. 47 mm L/50 M1902, wymienione następnie na działo kal. 75 mm L/35 M1897[3][4].
Załoga okrętu składała się z 29 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][5].
„Ariane” podczas wojny pełniła służbę na Morzu Śródziemnym i Adriatyku[3][7]. 19 czerwca 1917 roku jednostka, przechodząca nieopodal Bizerty próby morskie po niedawnym remoncie, została storpedowana przez niemiecki okręt podwodny SM UC-22[1][5]. Okręt zatonął o godzinie 5:58 1,5 Mm na północ od Cap Bon, a na jego pokładzie śmierć poniosło 21 członków załogi[8].