Arsenicum album

Ten artykuł opisuje teorie, metody lub czynności niezgodne ze współczesną wiedzą medyczną.

Arsenicum album lub krótko Arsenicum – nazwa dla arszeniku As2O3 stosowanego w homeopatii jako lek. Jest jednym z najlepiej poznanych preparatów homeopatycznych. W przypadku czystego, metalicznego arsenu, który nie został jeszcze dokładnie opisany, stosuje się dla odróżnienia nazwę Arsenicum metallicum[1].

Arsenicum album należy do preparatów homeopatycznych pochodzenia mineralnego. Minerał trójtlenku arsenu został odkryty już w czasach średniowiecznych. Jego nazwa pochodzi z języka greckiego od wyrazu arsenicos, czyli męski. Nie wiadomo dokładnie, dlaczego alchemicy przypisali mu takie określenie. W celach leczniczych był stosowany od wieków, chociaż większości kojarzy się z trucizną (trutką na szczury)[2].

Efekty działania Arsenicum album opisał dokładnie Hahnemann, jeszcze przed odkryciem homeopatii, korzystając z literatury dostępnej w owych czasach, także w języku arabskim i hebrajskim[2].

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Homeopatycznie spotęgowane Arsenicum album stosuje się w leczeniu konstytucyjnym oraz jako lek dostępny bez recepty w przypadku wodnistej biegunki, połączonej z bólem brzucha oraz uczuciem pragnienia i zmęczenia, wywołanej spożyciem nieznajomego lub niewłaściwego pokarmu. Arsenicum album wchodzi w skład homeopatycznej apteczki podróżnej[2]. Opisano rzadkie przypadki zatrucia arsenem w Indiach, w wyniku przyjęcia źle przygotowanych preparatów homeopatycznych zawierających związki arsenu[3].

Badania naukowe

[edytuj | edytuj kod]

W przypadku roztworów rozcieńczonych w stosunku 1 do 1024 (12C) i bardziej, mało prawdopodobne, aby cząsteczka związku arsenu znalazła się w tabletce[4]. Badano zastosowanie Arsenicum album w leczeniu zatrucia arszenikiem[5], ale nie jest znany mechanizm, w jaki sposób ten preparat homeopatyczny miałoby usuwać arsen z organizmu i nie ma wystarczających dowodów naukowych na jego skuteczność w leczeniu jakichkolwiek stanów[4][6][7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ IV. W: Jan Scholten: Homeopathie en de elementen. Utrecht: Stichting Alonnissos, 1996, s. 503, 507. ISBN 90-74817-03-3.
  2. ↑ a b c Frans Kusse: Wat voor type bent u?. Alkmaar: Homeovisie bv, 2000, s. 47, 49. ISBN 90-7166-955-6.
  3. ↑ Chakraborti D., Mukherjee SC., Saha KC., Chowdhury UK., Rahman MM., Sengupta MK. Arsenic toxicity from homeopathic treatment.. „Journal of toxicology. Clinical toxicology”. 7 (41), s. 963–7, 2003. PMID: 14705842. 
  4. ↑ a b Ernst E. Is homeopathy a clinically valuable approach?. „Trends in pharmacological sciences”. 11 (26), s. 547–8, listopad 2005. DOI: 10.1016/j.tips.2005.09.003. PMID: 16165225. 
  5. ↑ Andrew Lockie, Nicola Geddes: The complete guide to homeopathy. London: D. Kindersley, 1995. ISBN 0-7894-0148-7.
  6. ↑ Johnson T., Boon H. Where does homeopathy fit in pharmacy practice?. „American journal of pharmaceutical education”. 1 (71), s. 7, luty 2007. PMID: 17429507. 
  7. ↑ Shang A., Huwiler-Müntener K., Nartey L., Jüni P., Dörig S., Sterne JA., Pewsner D., Egger M. Are the clinical effects of homoeopathy placebo effects? Comparative study of placebo-controlled trials of homoeopathy and allopathy.. „Lancet”. 9487 (366). s. 726–32. DOI: 10.1016/S0140-6736(05)67177-2. PMID: 16125589. 

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.