Audianie, antropomorfici[1] – wczesnochrześcijańska sekta religijna, działająca w IV i V wieku na terenie Syrii, Palestyny, Arabii, Mezopotamii, a także nad Morzem Czarnym[2].
Twórcą ruchu był pochodzący z Syrii anachoreta imieniem Audios, będący duchownym w Edessie[2]. Nielegalnie wyświęcony na biskupa[2], został skazany przez cesarza Konstancjusza II (337–361) na zesłanie do Mezji Dolnej, skąd zbiegł na drugą stronę Dunaju, na tereny zamieszkane przez Gotów[3]. Tam rozwinął działalność misyjną, zakładając liczne wspólnoty i klasztory[3].
Powstanie wspólnoty audiańskiej miało początkowo charakter schizmatycki, a nie heretycki, bowiem sam Audios nie kwestionował żadnych dogmatów wiary[3][4]. Z czasem jednak jego naśladowcy ulegli wpływom gnostycko-manichejskim, a w ich doktrynie pojawiły się wątki antropomorfizmu[2][4]. Głosili, że Bóg nie stworzył ciemności, ognia ani wody, bowiem istniały one odwiecznie wraz z nim[4].
Audianie nawoływali do rygorystycznej reformy życia duchowieństwa i odrzucali przyjętą na soborze nicejskim datę Wielkanocy[2][3], świętując ją w tym samym czasie, co żydowska Pascha[4]. Prowadzili życie klasztorne[2][4]. Byli zwolennikami cichej i indywidualnej modlitwy[2]. Grzesznikom udzielali rozgrzeszenia bez wyznaczenia pokuty: penitent musiał tylko przejść między dwoma rzędami świętych ksiąg[4]. Audianie byli twórcami bogatej literatury o charakterze apokaliptyczno-wizyjnym, która do czasów współczesnych zachowała się tylko we fragmentach[2].
Odizolowane od Kościoła powszechnego wspólnoty audiańskie najdłużej przetrwały w wiejskich regionach Mezopotamii[4]. Ostatnie wzmianki na ich temat pochodzą z V wieku[2][4].