August Kowalczyk

August Kowalczyk
Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1921 ; Tarnawa-Góra
Data i miejsce śmierci	29 lipca 2012 ; Oświęcim
Zawód	aktor, reżyser teatralny
Lata aktywności	1945–2002
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

August Marian Kowalczyk (ur. 15 sierpnia 1921 w Tarnawej Górze, zm. 29 lipca 2012 w Oświęcimiu) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, reżyser.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Stanisława, inspektora oświaty, później wieloletniego dyrektora Biblioteki Akademii Medycznej w Lublinie, i Czesławy Stangret. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy. Po zdanej maturze planował uczyć się w seminarium, lecz wybuch wojny przerwał te plany^[1]. Kowalczyk postanowił wstąpić do armii polskiej we Francji, ale został aresztowany w czasie przekraczania terytorium Słowacji i 4 grudnia 1940 r. przetransportowany do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz^[2]. Miał numer 6804, pracował przy wyładunku materiałów budowlanych, przy budowie zakładów Buna-Werke, przy rozbiórce zbombardowanej synagogi w Oświęcimiu oraz domów po wysiedlonych Polakach w Monowicach. 28 maja 1942 r. został przeniesiony za kontakty z ludnością cywilną Oświęcimia do dożywotniej kompanii karnej. Wraz z innymi więźniami 10 czerwca 1942 r. podjął próbę ucieczki po zakończeniu prac przy budowie rowu melioracyjnego. Uciekł do lasu, następnie ukrywał się w zbożu, gdzie został odnaleziony przez okoliczne kobiety, które zapewniły mu kobiece przebranie i wskazały miejsce bezpiecznego schronienia^[3]. Ukrywał się przez 7 tygodni w kryjówce na poddaszu jednego z domów w miejscowości Bojszowy. Później z fałszywymi dokumentami wyjechał na Górny Śląsk, po czym dotarł do Krakowa. Do końca wojny walczył w szeregach AK w miechowskim.

9 listopada 1945 r. zadebiutował jako aktor w teatrze. W 1948 zdał aktorski egzamin eksternistyczny. Występował w teatrach: krakowskim Rapsodycznym (1945–1952) i warszawskim Ludowym (1952–1954). W latach 1954–1962 i 1964–1981 występował na scenie Teatru Polskiego w Warszawie, a w latach 1962–1964 w Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie.

W latach 1962–1966 był dyrektorem Teatru im. Adama Mickiewicza w Częstochowie, a w latach 1968–1981 dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru Polskiego w Warszawie. To za czasów jego dyrekcji Józef Szajna wystawił swoją wizję Fausta Johanna Wolfganga Goethego.

Po przejściu na emeryturę w 1981 r. rozpoczął działalność w Towarzystwie Opieki nad Oświęcimiem. Zaczął również wówczas jeździć po Polsce i świecie ze swoim monodramem „6804”, by opowiadać o piekle obozowego życia. Przez przeszło 30 lat tej działalności odwiedził tysiące szkół na terenie całego kraju, przekazując młodzieży świadectwo o tamtym czasie. Ostatnie 6804. wystąpienie, które symbolicznie zrównało się z jego obozowym numerem, odbyło się na terenie Auschwitz 10 czerwca 2012 roku, w 70. rocznicę jego ucieczki z obozu.

By wieloletnim wiceprezesem Zarządu Głównego Towarzystwa Opieki nad Oświęcimiem, przewodniczącym Krajowej Rady Polskiej Unii Ofiar Nazizmu, przewodniczącym Rady Fundacji Pomnika-Hospicjum Miastu Oświęcim oraz członkiem Rady Fundacji „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. Uczestniczył w przygotowaniach obchodów 55. i 60. rocznicy wyzwolenia KL Auschwitz-Birkenau oraz 55. rocznicy buntu Karnej Kompanii KL Auschwitz.

W 1995 wydana została książka jego autorstwa Refren kolczastego drutu: Trylogia prawdziwa, będąca wspomnieniami z pobytu w Auschwitz-Birkenau, jego ucieczki oraz z okresu ukrywania się.

Zmarł 29 lipca 2012 w hospicjum w Oświęcimiu w otoczeniu najbliższych. Placówka ta powstała dzięki staraniom Augusta Kowalczyka jako podziękowanie byłych więźniów Auschwitz dla niosących im pomoc podczas okupacji oświęcimian. Oficjalne otwarcie hospicjum (pełna nazwa – Pomnik-Hospicjum Miastu Oświęcim) miało miejsce na początku czerwca 2012. Życzeniem aktora, który od dłuższego czasu zmagał się z chorobą nowotworową, było spędzić w nim ostatnie dni swojego życia. Pogrzeb Augusta Kowalczyka odbył się 9 sierpnia w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera D4-4-1)^[4]. Mszy świętej przewodniczył przyjaciel zmarłego, salezjanin ks. Antoni Balcerzak. W uroczystościach prócz najbliższej rodziny uczestniczyli przedstawiciele środowiska aktorskiego, przyjaciele i współpracownicy, którzy pomagali mu w tworzeniu oświęcimskiego hospicjum, oraz wielbiciele jego talentu i ci, którym przez lata przekazywał świadectwo o obozie Auschwitz-Birkenau; a także byli więźniowie obozu. W imieniu Związku Artystów Scen Polskich przemawiał aktor Ignacy Gogolewski.

Życie prywatne

Aktor był czterokrotnie żonaty. Z pierwszą żoną Marią Zbrożek (zm. 2000) rozwiódł się po 7 latach. Z tego małżeństwa syn Marek (ur. 1950). Kolejne małżeństwa również zakończyły się rozwodami. Związek z Gabrielą Stawińską, córką PZPR-owskiego ministra Eugeniusza Stawińskiego, przetrwał 17 lat (syn Marcin ur. 1957), z aktorką Krystyną Królówną 10 lat^[5]. Czwartą żonę – Eugenię Gromysz – pozostawił wdową.

Filmografia

Filmy:

Piątka z ulicy Barskiej (1953) jako Zenon
Pokolenie (1954) jako ksiądz
Rok pierwszy (1960) jako Krosno, oficer UB
Kwiecień (1961) jako major Lipiec, prokurator dywizji
Milczące ślady (1961) jako „Piorun”, dowódca oddziału
Drugi brzeg (1962) jako sędzia śledczy
Barwy walki (1964) jako rotmistrz, dowódca oddziału NSZ
Rękopis znaleziony w Saragossie (1964) jako aresztujący van Wordena w imieniu św. Inkwizycji
Epilog norymberski (1970) jako Alfred Jodl
Chłopi (1973) jako wójt
Janosik (1974) jako austriacki generał
Gniazdo (1974) jako dostojnik na dworze czeskim
Wergili (1976) jako dyrektor Muzeum Auschwitz-Birkenau
Sekret Enigmy (1979) jako płk. Rivet ze Sztabu Generalnego armii francuskiej
Alchemik (1988) jako Seton
Rób swoje, ryzyko jest twoje (2002) jako lekarz więzienny

Seriale telewizyjne:

Stawka większa niż życie (1967–68) jako sturmbannführer Johann Dehne (odc. 9. Genialny plan pułkownika Krafta i odc. 16. Akcja „Liść dębu”)
Chłopi (1971–72) jako wójt
Janosik (1973) jako austriacki generał (odc. 7. Beczka okowity, odc. 8. Dobra cena i odc. 13. Zdrada)
Wielka miłość Balzaka (1973) jako jasnowidz (odc. 4. Komedia ludzka)
Polskie drogi (1977) jako gestapowiec Schroeder (odc. 9. Do broni i odc. 11. W obronie własnej)
Znak orła (1977) jako przeor Wilhelm (odc. 1. Edukacja. 1308 i odc. 2. Słowo Zakonu)
Układ krążenia (1977–78) jako Marek Lipczyc, dyrektor kombinatu, mąż Anny (odc. 1. Wysoka góra i odc. 2. Obwiniony)
Tajemnica Enigmy (1980) jako płk. Rivet ze Sztabu Generalnego armii francuskiej (odc. 2. Zaproszenie do Warszawy, odc. 5. Żółte kartki i odc. 7. W sidłach Abwehry)
Alchemik Sendivius (1988) jako Seton
Kanclerz (1989) jako stary szlachcic, zwolennik Maksymiliana (odc. 3., 4., i 5.)

Ordery i odznaczenia

Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (26 czerwca 2002)^[6]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1969)
Krzyż Oświęcimski
Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[7]
Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1974)
Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” (1984)
Brązowy Medal Honorowy za Zasługi dla Małopolski (2012)^[8]

Nagrody i wyróżnienia

II nagroda na II Ogólnopolskim Konkursie Recytatorów w Krakowie (1955)
Nagroda na Śląskiej Wiośnie Teatralnej za rolę Karola Oszarskiego w spektaklu Kanada Jana Kurczaba w Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie (1963)
Nagroda na II Telewizyjnym Festiwalu Teatrów Dramatycznych za reżyserię i rolę Gezy w spektaklu Garść piasku Jerzego Przeździeckiego w Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie (1965)
Nagroda ministra obrony narodowej (1965)
Dyplom Ministerstwa Kultury ZSRR (1979)
Tytuł Honorowego Obywatela Gminy Bojszowy (1994) - uchwała Rady Gminy Bojszowy Nr V/26/94 z dnia 30.10.1994r.
Tytuł Honorowego Obywatela Oświęcimia (2002)

Przypisy

↑ Zawsze wolałem tworzyć czarne charaktery. film.onet.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-23)]..
↑ August Kowalczyk w LFV – Oświęcimskie Centrum Kultury.
↑ August Kowalczyk, Refren kolczastego drutu: trylogia prawdziwa, Videograf 2010, s.112.
↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-30].
↑ „Jest po co żyć” – wywiad z Augustem Kowalczykiem; 31 stycznia 2011. polskalokalna.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-04-27)]..
↑ M.P. z 2002 r. nr 43, poz. 654 „za wybitne zasługi w upamiętnianiu historii i prawdy o obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu”.
↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
↑ Wręczono Medale Honorowe za Zasługi dla Małopolski [online], www.money.pl, 6 czerwca 2012 [dostęp 2023-12-14] (pol.).

Bibliografia

Jolanta Pierończyk, Dziennik Zachodni: August Kowalczyk. Strażnik czasu. teatry.art.pl, 28 grudnia 2005. [dostęp 2010-01-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 lutego 2010)].

Linki zewnętrzne

August Kowalczyk w bazie filmpolski.pl
August Kowalczyk, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09] .
August Kowalczyk w bazie IMDb (ang.)
August Kowalczyk w bazie Filmweb
Zawsze wolałem tworzyć czarne charaktery. film.onet.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-23)]. Onet.pl [dostęp 29 lipca 2012]
August Kowalczyk - numer obozowy 6804, film dokumentalny

[1] Zawsze wolałem tworzyć czarne charaktery. film.onet.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-23)]..

[2] August Kowalczyk w LFV – Oświęcimskie Centrum Kultury.

[3] August Kowalczyk, Refren kolczastego drutu: trylogia prawdziwa, Videograf 2010, s.112.

[4] Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-30].

[5] „Jest po co żyć” – wywiad z Augustem Kowalczykiem; 31 stycznia 2011. polskalokalna.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-04-27)]..

[6] M.P. z 2002 r. nr 43, poz. 654 „za wybitne zasługi w upamiętnianiu historii i prawdy o obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu”.

[7] M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

[8] Wręczono Medale Honorowe za Zasługi dla Małopolski [online], www.money.pl, 6 czerwca 2012 [dostęp 2023-12-14] (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]