Balsam kopaiwa

Po lewej: balsam kopaiwa niefrakcjonowana; po prawej: balsam kopaiwa frakcjonowany

Balsam kopaiwa (łac. Balsamum Copaivae FP II, syn. Balsamum Copaibae, Balsamum brasiliense, Balsamum jesuitarum, balsam kopaiwa, balsam kopaiba, balsam jezuitów)[1][2] – balsam pozyskiwany z drzew z podrodziny brezylkowych. Nazwa drzewa kopaiwa pochodzi z języka Indian Ameryki Południowej i Środkowej, gdzie rośliny z tego rodzaju występują w formie dzikiej.

Wymagania jakościowe dla surowca farmaceutycznego w Polsce określa Farmakopea Polska II (1937 r.), która definiuje balsam kopaiwowy jako przezroczystą, gęstawą ciecz o zabarwieniu od jasnożółtego do brunatnoczerwonego. Zapach określany jako balsamiczny, natomiast smak korzenny, gorzkawy i drapiący[3].

Balsam kopaiwowy jest nierozpuszczalny w wodzie, częściowo rozpuszczalny w etanolu (90%), rozpuszczalny w etanolu bezwodnym, chloroformie, eterze, dwusiarczku węgla, kwasie octowym, olejach tłustych i olejkach eterycznych tworząc roztwory przezroczyste lub co najwyżej słabo opalizujące. Roztwory nie powinny intensywnie fluoryzować (fałszerstwo balsamem guriunowym – Balsamum Gurjunae)[4].

Balsam kopaiwowy wykazuje działanie przeciwzapalne, przeciwbakteryjne oraz przeciwpasożytnicze. Może być zastosowany w leczeniu trudno gojących się ran, owrzodzeń i bakteryjnych chorób skóry per se oraz w różnych formach leku recepturowego. Obecnie rzadko stosowany w lecznictwie. Częściej stosowany w kosmetyce (kremy, preparaty do pielęgnacji włosów suchych i zniszczonych)[potrzebny przypis].

Stosowany także do produkcji lakierów i werniksów i w przemyśle papierniczym[potrzebny przypis].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Farmakopea Polska II 1937 r. - s. 159, 160 - nazwa łacińska i polska wraz z synonimami.
  2. ↑ "Magyar orvosi emlékek" (Węgierskie wspomnienia medyczne) > Szerzetesrendi gyogyszertarak Magyarorszagon és erdélyben a IX.-xx. Szazadokban Egyetemi doktori értekezés - wersja drukowana. Budapeszt 1994
  3. ↑ Farmakopea Polska II 1937 r. - s. 159, 160 - Postać i właściwości.
  4. ↑ Farmakopea Polska II 1937 r. - s. 159, 160 - Postać i właściwości, sprawdzanie tożsamości i badanie czystości.