Beata Beatrix

Beata Beatrix
Ilustracja
Autor

Dante Gabriel Rossetti

Data powstania

1863–1870

Medium

olej na płótnie

Wymiary

86,4 × 66 cm

Miejsce przechowywania
Miejscowość

Londyn

Lokalizacja

Tate Britain

Multimedia w Wikimedia Commons

Beata Beatrix – obraz olejny Dantego Gabriela Rossettiego, malowany w latach 1863–1870. Stanowi ilustrację do Życia nowego Dantego Alighieri oraz hołd złożony Elizabeth Siddal, zmarłej żonie malarza. Dzieło ma wymiary 86.4 na 66 cm. Przechowywany jest w Tate Gallery w Londynie.

Historia i opis

[edytuj | edytuj kod]

Elizabeth Siddal, żona Rossettiego i modelka prerafaelitów, popełniła samobójstwo poprzez przedawkowanie laudanum w lutym 1862 roku. Powodem samobójstwa miała być depresja wywołana poronieniem oraz niewiernością Rossettiego[1]. Rossetti malował obraz już po jej śmierci i przedstawił na nim jej narkotyczne samobójstwo. Siddal przedstawiona jest na nim podobnie jak na obrazie Ofelia Johna Everetta Millais’go, do którego również pozowała – jest podobnie półuśpiona, pogrążona w oczekiwaniu śmierci i otoczona miękkim tłem, wykonuje również podobne gesty[2]. Z przejściem bohaterki obrazu do śmierci koresponduje pora doby – nieokreślona, pomiędzy dniem a nocą. W prawej dolnej części obrazu widać czerwonego gołębia, który składa na jej rękach mak – symbol snu, ale też roślina, z której wykonuje się narkotyk[3]. Bohaterka znajduje się w murowanej cembrowinie, symbolizującej otwarty grób[4], na jej brzegu malarz umieścił zegar słoneczny, wskazujący godzinę dziewiątą (o tej godzinie Siddal popełniła samobójstwo[5]).

Oprócz obrazu śmierci Siddal, dzieło jest też ilustracją do Życia nowego Dantego Alighieri. Tak interpretowany przedstawia postać ukochanej poety, Beatrycze, pogrążonej w mistycznym skupieniu. W lewym górnym rogu obrazu widać czerwoną postać Miłości, trzymającej w rękach światło (symbolizujące życie bohaterki obrazu[6]), w prawym – ciemną postać Dantego (według niektórych badaczy postać ta uosabia samego Rossettiego, który lubił identyfikować się z włoskim poetą; ich obu łączyłaby śmierć ukochanej kobiety[1]). Ptak przysiadający w pobliżu jej rąk symbolizuje Ducha Świętego, a niesiony przez niego mak – śmierć, ale i pokój. Z tyłu za postacią bohaterki wyłania się most Ponte Vecchio, mieszczący się we Florencji, gdzie mieszkali Dante Alighieri i Beatrycze[7].

Inne wersje obrazu

[edytuj | edytuj kod]

Powstało kilka wersji tego obrazu. Jedną z nich jest obraz (z predellą) w zbiorach Art Institute of Chicago[8].

Inna wersja obrazu znajduje się w Birmingham Museum and Art Gallery. Rosetti nie zdołał ukończyć go przed śmiercią; dokonał tego Ford Madox Brown uzupełniając tło[9].

Późniejsza wersja, z 1880 roku znajduje się w zbiorach National Gallery of Scotland[10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Stefan Chwin: Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni. Gdańsk: Wydawnictwo Tytuł, 2010, s. 178. ISBN 978-83-89859-04-4.
  2. ↑ Stefan Chwin: Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni. Gdańsk: Wydawnictwo Tytuł, 2010, s. 179–180. ISBN 978-83-89859-04-4.
  3. ↑ Stefan Chwin: Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni. Gdańsk: Wydawnictwo Tytuł, 2010, s. 179. ISBN 978-83-89859-04-4.
  4. ↑ Stefan Chwin: Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni. Gdańsk: Wydawnictwo Tytuł, 2010, s. 180. ISBN 978-83-89859-04-4.
  5. ↑ Stefan Chwin: Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni. Gdańsk: Wydawnictwo Tytuł, 2010, s. 182. ISBN 978-83-89859-04-4.
  6. ↑ Patricia McDonnell, Timothy R. Rodgers: Beata Beatrix. [dostęp 2010-03-12]. (ang.).
  7. ↑ Meghan Edwards: Supernatural Reality in Beata Beatrix. [dostęp 2010-03-04]. (ang.).
  8. ↑ Beata Beatrix. www.artic.edu. [dostęp 2022-07-26]. (ang.).
  9. ↑ Oil Painting - Beata Beatrix. www.bmagic.org.uk. [dostęp 2022-07-26]. (ang.).
  10. ↑ Beata Beatrix. www.nationalgalleries.org. [dostęp 2022-07-26]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]