Belulah Marie Dix (ur. 25 grudnia 1876 w Kingston, zm. 25 września 1970 w Woodland Hills)[1][2] – amerykańska dramatopisarka i scenarzystka.
Urodziła się 25 grudnia 1876 w Kingston. Talent pisarski wykazywała od najmłodszych lat[2]. I choć jej ojciec, z zawodu brygadzista, z trudem mógł opłacić czesne, w wieku 16 lat Dix rozpoczęła naukę w Radcliffe College[1][3]. Uczelnię ukończyła w 1897 roku summa cum laude. Za swoją rozprawę otrzymała (jako pierwsza kobieta w historii) nagrodę literacką George B. Sophier Prize[2].
Już w czasie studiów sprzedawała opowiadania do czasopism. Tworzyła też swoje pierwsze sztuki, przeznaczone do teatrów studenckich[3]. Po studiach zrezygnowała z podjęcia zawodu nauczycielki (który był typową ścieżką kariery dla kobiet w tamtym czasie i dzięki któremu miała zamiar zwrócić ojcu opłaty za studia[3]) i zajęła się twórczością literacką. Pisała dramaty, powieści historyczne i utwory dla dzieci[1] Pisarka twierdziła, że napisała łącznie ok. 30 powieści[4].
W 1916 roku udała się do Kalifornii, aby odwiedzić swoją agentkę, Beatrice deMille i podczas tego pobytu zdecydowała się podjąć pracę scenarzystki dla wytwórni Lasky Feature Play Film. Według Evelyn Flebbe Scott, córki Dix, pisarka zrobiła to dla zabawy[1]. W innym źródle można natomiast znaleźć informację, że motywacja miała charakter finansowy – mąż Dix, Niemiec z pochodzenia, miał problemy z utrzymaniem rodziny w czasie wojny[5]. Dix odniosła sukces w nowym zawodzie. Pisała szybko, była znana z tworzenia wyrazistych postaci historycznych, miała też talent do scen przemocy[1][6]. Choć scenopisarstwo było jej głównym zajęciem, zdarzało jej się też pełnić inne, bardzo różnorodne role na planie (było to typowe dla okresu kina niemego) – bywała asystentką reżysera, statystką, techniczką oświetlenia i montażystką[6]. Nie prowadziła życia gwiazdy i nie miała olśniewającego wizerunku. Obracała się w małym kręgu towarzyskim i wolała budować swoją karierę na pracy i talencie, nie na znajomościach. Była szanowana i uważana za rzetelną, czuła dumę ze swojego rzemiosła i wkładu w rozwój sztuki filmowej. Ze względu na szacunek, którym się cieszyła, kiedy przemysł filmowy borykał się z problemami wizerunkowymi po skandalu związanym ze śmiercią Virginii Rappe i oskarżeniami wobec Fatty’ego Arbuckle’a, studio Paramount Pictures wysłało ją w trasę z serią wykładów o pozytywnych stronach Hollywood[1].
W 1924 roku Dix opuściła Paramount i dołączyła do wytwórni DeMille Studios. Zdaniem jej córki nie była to jej własna decyzja – Paramount miał nie przedłużyć kontraktu ze scenarzystką po odejściu braci DeMille (Cecila B. DeMille’a i Williama C. de Mille’a), z którymi była towarzysko związana. Założono bowiem automatycznie, że nie będzie chciała zostać po ich odejściu[1].
Kariera Dix zwolniła po przełomie dźwiękowym w filmie, choć nadal pisywała scenariusze. Zmarła w 1970 roku[6].