Benjamin Frankel

Benjamin Frankel
Data i miejsce urodzenia

31 stycznia 1906
Londyn

Pochodzenie

żydowskie

Data i miejsce śmierci

12 lutego 1973
Londyn

Gatunki

muzyka poważna, muzyka filmowa

Zawód

kompozytor

Benjamin Frankel (ur. 31 stycznia 1906 w Londynie, zm. 12 lutego 1973 tamże[1][2][3][4]) – brytyjski kompozytor.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem żydowskich emigrantów z Polski, jego ojciec był dozorcą synagogi w Warszawie[4]. Jako dziecko kształcił się na zegarmistrza, przez pewien czas przebywał w Niemczech, gdzie zaczął uczyć się muzyki[2][3]. Początkowo występował w kawiarniach jako muzyk jazzowy, grając na skrzypcach i fortepianie[1][2][3]. W zakresie kompozycji pozostał w dużej mierze samoukiem, przez krótki tylko czas uczęszczał do Guildhall School of Music and Drama w Londynie[1][2]. Od 1946 do 1973 roku pełnił funkcję wykładowcy tej uczelni[1].

Był autorem ścieżek dźwiękowych do przeszło 40 filmów krótko- i długometrażowych[1], m.in. The Man in the White Suit (1951)[2][3][4] i Noc iguany (1964)[4]. Jego muzyka, utrzymana w ramach tradycyjnego stylu i tonalnej harmoniki, cechuje się prostotą i łatwością percepcji[1].

Zaangażowany w działalność polityczną, przez wiele lat był członkiem Komunistycznej Partii Wielkiej Brytanii[2][4]. Wystąpił z niej w 1952 roku, po procesie Rudolfa Slánskiego[4].

Wybrane kompozycje

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • Koncert skrzypcowy (1951)
  • 7 symfonii (I 1952, II 1962, III 1964, IV 1966, V 1967, VI 1969, VII 1969)
  • preludium Mayday (1950)
  • Mephistopheles Serenade and Dance (1951)
  • Concertante Lirico na smyczki (1953)
  • Serenata concertante na trio fortepianowe i orkiestrę (1961)
  • A Catalogue of Incidents in Romeo and Juliet na instrumenty dęte (1966)
  • Koncert altówkowy (1966)
  • Overture for a Ceremony (1970)
  • Pezzi melodici (1972)

Utwory kameralne

  • 5 kwartetów smyczkowych (I 1944, II 1945, III 1947, IV 1948, V 1965)
  • Trio smyczkowe (1944)
  • 2 sonaty na skrzypce solo (I 1944, II 1962)
  • 3 Poems na wiolonczelę i fortepian (1950)
  • Kwintet na klarnet i smyczki (1953)
  • Kwartet fortepianowy (1953)
  • Bagatelles na 11 instrumentów (1959)
  • Pezzi pianissimi na klarnet, wiolonczelę i fortepian (1964)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • The Aftermath na tenora, trąbkę, harfę i smyczki (1947)
  • 8 Songs na głos średni i fortepian (1959)

Opera

  • Marching Son (1972–1973)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 151. ISBN 83-224-0344-5.
  2. ↑ a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1173. ISBN 0-02-865527-3.
  3. ↑ a b c d The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 281. ISBN 0-674-37299-9.
  4. ↑ a b c d e f The Palgrave Dictionary of Anglo-Jewish History. edited by William D. Rubinstein, Michael Jolles and Hilary L. Rubinstein. New York: Palgrave-Macmillan, 2011, s. 290. ISBN 978-1-4039-3910-4.