Data i miejsce urodzenia |
1 kwietnia 1950 | ||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wzrost |
185 cm | ||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
|
Bernd Wittenburg (ur. 1 kwietnia 1950 w Neukloster[1]) – wschodnioniemiecki bokser, dwukrotny wicemistrz Europy.
Startował w wadze średniej (do 75 kg). Zwyciężył w niej na Turnieju Przyjaźni w 1970 w Widyniu[2].
Zdobył brązowy medal na pierwszych mistrzostwach świata w 1974 w Hawanie (w półfinale przegrał przez nokaut w 1. rundzie z późniejszym mistrzem Rufatem Riskijewem ze Związku Radzieckiego)[3].
Na mistrzostwach Europy w 1975 w Katowicach zdobył srebrny medal po przegranej w finale z Wiaczesławem Lemieszewem z ZSRR[4]. Odpadł w drugiej walce na igrzyskach olimpijskich w 1976 w Montrealu, w której przegrał z późniejszym brązowym medalistą Luisem Felipe Martínezem z Kuby[1].
Zdobył srebrny medal na mistrzostwach Europy w 1977 w Halle, przegrywając w finale z Leonidem Szaposznikowem z ZSRR[5].
Był mistrzem NRD w wadze średniej w latach 1972–1976[6], a w 1977 wicemistrzem w wadze półciężkiej (do 81 kg) – pokonał go Ottomar Sachse[7].