Billy Squier
| |
| Imię i nazwisko |
William Haislip Squier |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Instrumenty | |
| Zawód | |
| Aktywność |
od 1968 |
| Powiązania | |
| Zespoły | |
| The Bluesbreakers The Sidewinders Piper Magic Terry and the Universe | |
| Strona internetowa | |
William Haislip „Billy” Squier[2][3] (ur. 12 maja 1950 w Wellesley) – amerykański muzyk rockowy, wokalista, kompozytor i instrumentalista. rock stadionowy. Jego największy przebój „The Stroke” pochodził z albumu Don't Say No (1981)[4]. Wylansował też takie piosenki jak „My Kinda Lover”, „In the Dark”, „Rock Me Tonite”, „Lonely Is the Night”, „Everybody Wants You” i „Emotions in Motion”. Współpracował z takimi wykonawcami jak Klaus Flouride, Queen, Sheila E. czy Ringo Starr[5].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Wellesley[6], w stanie Massachusetts. W 1968 ukończył Wellesley High School. Kiedy dorastał, zaczął grać na pianinie i gitarze, ale nie zaczął poważnie z muzyką, dopóki nie odkrył grupy muzycznej John Mayall & the Bluesbreakers z Erikiem Claptonem[7]. Kiedy Squier miał dziewięć lat, przez dwa lata pobierał lekcje gry na fortepianie, a jego dziadek przekupił go, aby kontynuował przez trzeci. Po tym, jak przestał brać lekcje gry na fortepianie, zainteresował się gitarą i kupił jedną od sąsiada za 95 dolarów. W 1971 krótko uczęszczał do Berklee College of Music.
W 1968 po raz pierwszy publicznie wystąpił w nocnym klubie w Bostonie przy Kenmore Square, zwanym Psychedelic Supermarket, gdzie zobaczył Erica Claptona i zespół Cream. W 1969 założył zespół Magic Terry & the Universe[7]. Na początku lat 70. założył Kicks, w skład którego wchodził przyszły perkusista New York Dolls - Jerry Nolan. Następnie dołączył do The Sidewinders. W 1976 Squier opuścił grupę, tworząc zespół Piper, który wydał dwa albumy, Piper i Can't Wait[4].
W 1980 podpisał kontrakt z Capitol Records i wydał swój debiutancki solowy album The Tale of the Tape, gdzie na gitarze grał Bruce Kulick z Kiss i wspomagał Desmond Child. Płyta gościła trzy miesiące na liście albumów tygodnika „Billboard”. Piosenka „You Should Be High Love”[4] - dla której Squier nakręcił skomplikowany teledysk - zyskała masową popularność w radiu.
Squier poprosił Briana Maya z Queen o pomoc w wydaniu drugiego albumu, Don't Say No. May odmówił z powodu konfliktów w harmonogramie, ale polecił Reinholdowi Mackowi, który wyprodukował jeden z albumów Queen, The Game. Album stał się hitem, a główny singiel „The Stroke” stał się hitem na całym świecie, trafiając do pierwszej 20. w USA i osiągając 5. miejsce w Australii. „In The Dark” i „My Kinda Lover” były udanymi singlami[4]. Squier stał się popularny w nowym kanale telewizji kablowej MTV, a także w radiu Album Rock. Don't Say No dotarł do pierwszej piątki i przetrwał ponad dwa lata na liście albumów magazynu „Billboard”, ostatecznie sprzedając ponad 4 mln egzemplarzy w samych Stanach Zjednoczonych[7].
23 lipca 1982 ukazał się trzeci album Emotions in Motion i odniósł niemal taki sam sukces, jak Don't Say No. Okładkę zaprojektował Andy Warhol[8]. Tytułowy utwór albumu, na którym Squier dzielił wokale z frontmanem Queen, Freddiem Mercurym i perkusistą Rogerem Taylorem, był popularnym teledyskiem MTV, ale największym hitem albumu był „Everybody Wants You”, który zajął pierwsze miejsce na liście Billboard Album Rock Tracks przez 6 tygodni i osiągnął 32. miejsce na Hot 100. W tym samym roku nagrał piosenkę „Fast Times (The Best Years of Our Lives)” do filmu Amy Heckerling Beztroskie lata w Ridgemont High[9].
W 1984 wydał kolejny album Signs of Life, który w sierpniu 1984 był numerem 1 na liście albumów Rock Tracks. Pierwszy singiel „Rock Me Tonite” trafił na 15 miejsce Hot 100. Teledysk do tego utworu wyreżyserował i opracował choreografię Kenny Ortega. Pokazuje Squiera budzącego się w łóżku z satynową, pastelową pościelą, a potem tańczącego wokół łóżka, kiedy się ubiera, i ostatecznie zakłada różowy podkoszulek na białą koszulę. Na zakończenie opuszcza pokój z różową gitarą, aby dołączyć do swojego zespołu podczas wykonywania piosenki. Sam Squier i inni obserwatorzy uważają, że jego homoerotyzm zraził znaczną część jego fanów (w tym czasie głównie nastoletnich chłopców) i zrujnował jego karierę[8].
W 2002 ożenił się z Nicole Schoen[10], zawodową niemiecką piłkarką.
Dyskografia
[edytuj | edytuj kod]- The Tale of the Tape (1980)
- Don't Say No (1981)
- Emotions in Motion (1982)
- Signs of Life (1984)
- Enough Is Enough (1986)
- Hear & Now (1989)
- Creatures of Habit (1991)
- Tell the Truth (1993)
- Happy Blue (1998)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Billy Squier w bazie Filmweb
- ↑ Personalidade: Billy Squier (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2019-08-04]. (port.).
- ↑ Billy Squier w bazie Notable Names Database (ang.)
- ↑ a b c d Billy Squier w bazie Discogs.com (ang.)
- ↑ Billy Squier. Listal. [dostęp 2019-08-04]. (ang.).
- ↑ Billy Squier Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2019-08-05]. (ang.).
- ↑ a b c Billy Squier Biography. AllMusic. [dostęp 2017-11-22]. (ang.).
- ↑ a b Billy Squier's Emotions in Motion, by Andy Warhol. Artists' Books and Multiples. [dostęp 2019-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-17)]. (ang.).
- ↑ Billy Squier w bazie IMDb (ang.)
- ↑ Billy Squier Biography. frostsnow.com. [dostęp 2019-08-05]. (ang.).