Biszofit z Chile | |
Właściwości chemiczne i fizyczne | |
Skład chemiczny |
MgCl2·6H2O |
---|---|
Twardość w skali Mohsa |
1,5–2 |
Przełam |
muszlowy lub nierówny |
Łupliwość |
brak |
Pokrój kryształu |
od włóknistego do masywnego |
Układ krystalograficzny |
układ jednoskośny |
Właściwości optyczne | |
Barwa |
bezbarwny lub biały |
Rysa |
biała |
Połysk |
szklisty, tłusty |
Dodatkowe dane | |
Klasyfikacja Strunza |
03.BB.15 |
Biszofit – minerał z grupy halogenków, którego głównym składnikiem jest sześciowodny chlorek magnezu, MgCl2·6H2O[1][2].
Jest ewaporatem powstałym na dnie morskim w okresie permu[3].
Został on odkryty w Staßfurcie przez niemieckiego geologa Gustava Bischofa w drugiej połowie XIX wieku. Minerał otrzymał nazwę na cześć swojego odkrywcy[4].
W XX wieku zaczęto odkrywać złoża biszofitu także w innych regionach świata, m.in. w Rosji, na Ukrainie w pobliżu Połtawy, Brazylii i Chinach[3].
Początkowo biszofit był wykorzystywany głównie w przemyśle, później także w medycynie i kosmetyce[3] (preparaty z biszofitem są oferowane jako pomocne w stanach zapalnych i bolesności mięśni, stawów itp.[5]).