Bitwa o przylądek Gloucester
| II wojna światowa, wojna na Pacyfiku | |||
 Amerykańscy żołnierze z karabinem maszynowym Browning M1917 przygotowują się do odparcia japońskiego kontrataku | |||
| Czas |
26 grudnia 1943 – 16 stycznia 1944 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
potrzeba zdobycia japońskiego lotniska na przylądku Gloucester | ||
| Wynik |
zwycięstwo Amerykanów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Papui-Nowej Gwinei  | |||
 5°27′S 148°25′E/-5,450000 148,416667
| |||
Bitwa o przylądek Gloucester – jedna z bitew wojny na Pacyfiku, stoczona w okresie od końca grudnia 1943 do kwietnia 1944 roku na Przylądku Gloucester, będącym częścią wyspy Nowa Brytania wchodzącej wówczas w skład terytorium Nowej Gwinei Australijskiej.
Bitwa była częścią operacji Cartwheel, głównej akcji strategicznej aliantów na południowo-zachodnim Pacyfiku przeprowadzonej na przełomie 1943 i 1944 roku, po amerykańskim zwycięstwie na Guadalcanalu[1]. Głównym celem Amerykanów i Australijczyków było zdobycie i wykorzystanie japońskiego lotniska wojskowego na przylądku Gloucester. Miało to przyczynić się do jeszcze głębszej izolacji głównej bazy japońskiej w Rabaulu[2]. Wtórnym celem było zapewnienie swobodnej żeglugi flot sprzymierzonych przez cieśninę oddzielającą Nową Brytanię od Nowej Gwinei. Przylądek był obsadzony przez japońską 17 Dywizję Piechoty przeniesioną niedawno z frontu chińskiego, pod dowództwem gen. Iwao Matsudy, wspartą przez 65 Brygadę Piechoty i elementy 51 Dywizji Piechoty[3].
Działania wstępne na przylądku rozpoczęły się 15 grudnia 1943 r., kiedy to elementy amerykańskie 1 Dywizji Piechoty Morskiej wylądowały na wyspie Arawe na południowo-centralnym wybrzeżu, by zablokować drogę japońskim posiłkom i dostawom zaopatrzenia ze wschodu na zachód. Pomimo zrzucenia 443 ton bomb na japońskie pozycje atak ten zakończył się dotkliwą porażką[4].
Główne działania rozpoczęły się 26 grudnia. Japońskie pozycje zostały ostrzelane przez amerykańską i australijską marynarkę wojenną i atakowane z powietrza. Od początku grudnia amerykańskie lotnictwo zrzuciło na przylądek 4000 ton bomb w 1845 lotach bojowych[4]. Pierwszego dnia działań na 1 Dywizja Marines pod dowództwem gen. Williama H. Rupertusa wysadziła na brzeg 13 tys. żołnierzy i 7600 ton zaopatrzenia[4]. Zadanie było o tyle łatwiejsze, że Japończycy prawie nie stawiali oporu na plażach i wycofali się, aby wplatać przeciwnika w długotrwałe walki w głębi lądu. Najkrwawsze było pierwszych pięć dni bitwy, kiedy trwały intensywne walki na bagnach oraz w dżungli, po których zdobyto lotnisko, główny cel operacji, oraz czubek przylądka Gloucester[4].
Do 6 stycznia Amerykanie wysadzili na brzegu dodatkowe 4,5 tys. żołnierzy[4]. Japończycy także próbowali ściągać posiłki na drewnianych brakach, ale bez większego sukcesu[4]. W połowie stycznia w skoncentrowanym ataku z użyciem ok. 400 dział udało się rozbić głównej siły japońskie na wyspie[5]. Do 16 stycznia marines oczyścili cały obszar przylądka oraz zajęli kwaterę gen. Matsudy[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Flisowski 1989 ↓, s. 10.
- ↑ Flisowski 1989 ↓, s. 11.
- ↑ Flisowski 1989 ↓, s. 116–117.
- ↑ a b c d e f g Flisowski 1989 ↓, s. 117
- ↑ Flisowski 1989 ↓, s. 117–118.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zbigniew Flisowski: Burza nad Pacyfikiem Tom 2. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1989.
- Hough, Frank O., John A. Crown, The Campaign on New Britain, Historical Division, Division of Public Information, Headquarters U.S. Marine Corps, 1952 [dostęp 2006-12-04].
- Miller, John, Jr. (1959). "CARTWHEEL: The Reduction of Rabaul". United States Army in World War II: The War in the Pacific. Office of the Chief of Military History, U.S. Department of the Army. pp. 418. http://www.ibiblio.org/hyperwar/USA/USA-P-Rabaul/index.html Retrieved October 20, 2006.
- Shaw, Henry I., Douglas T. Kane, History of U.S. Marine Corps Operations in World War II, t. Volume II: Isolation of Rabaul, 1963 [dostęp 2006-10-18].