Boeing PB-1

Boeing PB-1
Ilustracja
Boeing PB-1 w locie
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Boeing

Konstruktor

Isaac Laddon/Boeing

Typ

łódź latająca

Konstrukcja

mieszana, stalowo-drewniana

Załoga

5

Historia
Data oblotu

31 sierpnia 1925

Lata produkcji

1925

Wycofanie ze służby

po 1928

Liczba egz.

1

Dane techniczne
Napęd

2 silniki Packard 1A-2500

Moc

800 KM każdy

Wymiary
Rozpiętość

26,67 m

Długość

18,09 m

Wysokość

6,35 m

Powierzchnia nośna

167 m

Masa
Własna

5239 kg

Startowa

12193 kg

Osiągi
Prędkość maks.

180 km/h

Prędkość przelotowa

151 km/h

Pułap

2700 m

Zasięg

4000 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
3 x km 7,62
180 kg bomb
Multimedia w Wikimedia Commons

Boeing PB (Boeing Model 50) – łódź latająca zaprojektowana i zbudowana w zakładach Boeinga w 1925 na zamówienie Bureau of Aeronautics (dyrektoratu United States Navy ds. lotnictwa morskiego). Był to największy z dotychczas zbudowanych samolotów Boeinga. Powstał tylko jeden egzemplarz znany jako Boeing PB-1, w późniejszym czasie po zmianie silników został przemianowany na Boeing XPB-2.

Tło historyczne

[edytuj | edytuj kod]

Samolot powstał na zamówienie United States Navy (USN) w związku z zapotrzebowaniem na łódź latającą o zasięgu około 2400 mil (prawie 3900 km) pozwalającym na odbycie lotu bez lądowania pomiędzy San Francisco a Hawajami (Pearl Harbor)[1]. Koncepcja samolotu powstała w należących do USN zakładach Naval Aircraft Factory, jego głównym projektantem był Isaac Laddon (który wcześniej zaprojektował między innymi samoloty Boeing GA-1 i GA-2), ale szczegółowe plany zostały opracowane przez inżynierów Boeinga[1]. Samolot jest czasami określany jako powiększona wersja łodzi latającej NAF PN-7[2][3].

Opis konstrukcji

[edytuj | edytuj kod]

Model 50 był dwupłatową, dwusilnikową łodzią latającą[1]. W porównaniu z podobnymi samolotami z epoki, był konstrukcją bardzo czystą aerodynamicznie, w jej projektowaniu zastosowano szereg innowacji strukturalnych, które w późniejszym czasie były używane w innych samolotach Boeinga[1].

Dźwigary miały konstrukcję kratownicową ze spawanych elementów o przekroju owalnym ze stalowymi żebrami z kątowników[1]. Większość powierzchni skrzydła było pokrytych sklejką, krawędź natarcia miała konstrukcję drewnianą[1]. Całe skrzydło miało nowo opracowany profil o nazwie Clark Y[1].

Kadłub charakteryzował się bardzo nietypową konstrukcją; dolna część była metalowa, natomiast górna była drewniana i składała się z płyt fornirowych na szkielecie z drewna[1].

Napęd stanowiły dwa silniki w układzie tandem (jeden za drugim) umieszczone nad kadłubem i pomiędzy skrzydłami napędzające dwa śmigła - jedno pchające i jedno ciągnące[1]. Czteropłatowe śmigła o stałym skoku wykonane były z drewna[2][3]

Załogę stanowiło pięć osób, samolot był uzbrojony w trzy karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm i mógł przenosić do 400 funtów (180 kg) bomb[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

PB-1

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy i jedyny prototyp nosił oznaczenie PB-1, nie miał w nazwie litery „X” używanej często do oznaczania konstrukcji eksperymentalnych lub prototypowych jako, że w USN oznaczenie to nie było jeszcze wówczas konsekwentnie używane[4]. Napęd stanowiły dwa chłodzone wodą silniki Packard 2A-2500[1] o mocy 800 koni mechanicznych każdy[4]. Pierwszy lot samolotu odbył się 31 sierpnia 1925[2][3] i planowano, że PB-1 miał wziąć udział w pierwszym locie non-stop pomiędzy Kalifornią a Hawajami, ale ciągłe problemy z silnikami nie pozwoliły zrealizować tego planu[1][2][5]. Ostatecznie pierwszego przelotu pomiędzy kontynentalnymi Stanami Zjednoczonymi a Hawajami dokonały dwa samoloty PN-9 we wrześniu 1925[1]. Samolot pozostał w Naval Aircraft Factory[2][5].

XPB-2

[edytuj | edytuj kod]

W 1928 Bureau of Aeronautics zdecydowało, że standardowe silniki samolotów USN powinny być chłodzone powietrzem, a nie cieczą[5] i PB-1 otrzymał nowe, eksperymentalne silniki Pratt & Whitney R-1860[6][2][5].

Nie podjęto produkcji seryjnej samolotu[2][5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m P. Bowers: Boeing Aircraft Since 1916. s. 73.
  2. ↑ a b c d e f g E. Johnson: United States Naval Aviation, 1919–1941. s. 144.
  3. ↑ a b c E. R. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft. s. 24.
  4. ↑ a b P. Bowers: Boeing Aircraft Since 1916. s. 74.
  5. ↑ a b c d e E. R. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft. s. 26.
  6. ↑ P. Bowers: Boeing Aircraft Since 1916. s. 73-74.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Peter Bowers: Boeing Aircraft Since 1916. London: Putnam Aeronautical Books, 1989. ISBN 0-85177-804-6.
  • E. R. Johnson: United States Naval Aviation, 1919–1941: Aircraft, Airships and Ships Between the Wars. Mcfarland, 2011. ISBN 978-0786445509.
  • E. R. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft: An Illustrated History. Mcfarland, 2009. ISBN 978-0786439744.