Brian Magee
| Data i miejsce urodzenia |
9 czerwca 1975 | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Obywatelstwo | ||||||||||
| Wzrost |
183 cm | |||||||||
| Styl walki |
leworęczny | |||||||||
| Kategoria wagowa |
super średnia | |||||||||
| Bilans walk zawodowych | ||||||||||
| Liczba walk |
42 | |||||||||
| Zwycięstwa |
36 (25 KO) | |||||||||
| Porażki |
5 (3 KO) | |||||||||
| Remisy |
1 | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Brian Magee (ur. 9 czerwca 1975 w Lisburn) – brytyjski bokser, były zawodowy mistrz świata wagi super średniej (do 168 funtów) federacji WBA oraz IBO.
Kariera amatorska
[edytuj | edytuj kod]W roku 1996 reprezentował Irlandię na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie. Pokonał Randalla Thompsona z Kanady i Bertranda Tietsię z Kamerunu. W ćwierćfinale przegrał z Algierczykiem Mohamedem Baharim[1].
W 1998 wystąpił na Mistrzostwach Europy w Mińsku. Pokonał kolejno Roberta Gerritsa (Holandia), w ćwierćfinale Haralda Geisslera (Niemcy) a w półfinale Rosjanina Dmitrija Strielczinina. W finale przegrał z Węgrem Zsoltem Erdei i zdobył srebrny medal[2].
Kariera zawodowa
[edytuj | edytuj kod]Karierę zawodową rozpoczął 13 marca 1999. Do września 2010 stoczył 38 walk, z których 34 wygrał, 3 przegrał i 1 zremisował. W tym czasie zdobył tytuły IBO Inter-Continental, EBU i BBBofC British w wadze super średniej. Od 10 grudnia 2001 (po pokonaniu Argentyńczyka Ramona Arturo Briteza) był mistrzem organizacji IBO. Tytułu skutecznie bronił siedmiokrotnie. Stracił go 26 czerwca 2004 przegrywając z Robinem Reidem (Wielka Brytania).
19 marca 2011 stanął przed szansą zdobycia tytułu mistrza świata federacji IBF. Zmierzył się z broniącym tytułu Rumunem Lucianem Bute. Przegrał przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie[3]. W kolejnym pojedynku 30 lipca pokonał jednogłośnie na punkty Jaime Barbozę z Kostaryki i został tymczasowym mistrzem WBA[4].
18 lutego 2012 obronił tytuł zwyciężając Duńczyka Rudy'ego Markussena[5]. W październiku tytułu mistrza regularnego pozbawiony został Węgier Károly Balzsay, który ze względu na przewlekłą kontuzję nie mógł bronić tytułu. Na jego miejsce awansowany został Magee. Już w pierwszej obronie tytułu, 8 grudnia w Herning, przegrał przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie z trzykrotnym mistrzem tej kategorii Mikkelem Kesslerem z Danii i utracił pas mistrzowski[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wyniki Igrzysk Olimpijskich 1996 (Amateur-boxing.strefa.pl) [dostęp 02-11-2012]
- ↑ Wyniki Mistrzostw Europy 1998 (Amateur-boxing.strefa.pl) [dostęp 02-11-2012]
- ↑ Bute KOs Magee in 10th (Fightnews.com) [dostęp 02-09-2012]
- ↑ Magee wins WBA interim 168 belt (Fightnews.com) [dostęp 02-12-2012]
- ↑ Magee retains WBA interim belt (Fightnews.com) [dostęp 02-12-2012]
- ↑ Kessler annihilates Magee; regains WBA belt (Fightnews.com) [dostęp 09-12-2012]
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Biografia Briana Magee (BoxRec.com)
- Lista walk zawodowych Briana Magee (BoxRec.com)