Bronisława Ludwichowska
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
165 cm | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Bronisława Ludwichowska, z d. Doborzyńska (ur. 18 września 1951 w Urzursowchozie w ZSRR, Kraj Krasnojarski[1][2]) – polska lekkoatletka, specjalizująca się w biegach średnio- i długodystansowych, wicemistrzyni świata w biegu przełajowym (1975), wielokrotna mistrzyni i rekordzistka Polski.
Kariera sportowa
[edytuj | edytuj kod]Była zawodniczką Zjednoczonych Olsztyn i Gwardii Olsztyn.
Jej największym sukcesem na arenie międzynarodowej było wicemistrzostwo świata w biegu przełajowym w 1975. Na tych samych zawodach zdobyła także brązowy medal drużynowo (w zespole razem z Renatą Petlinowską, Celiną Magalą, Zofią Kołakowską, Danutą Siemieniuk i Urszulą Prasek)[3]. Ponadto startowała mistrzostwach świata w przełajach w 1974 (6 m. indywidualnie i 6 m. drużynowo), 1977 (22 m. indywidualnie i 4 m. drużynowo) oraz 1980 (24 m. indywidualnie i 11 miejsce drużynowo)[4].
Reprezentowała Polskę na mistrzostwach Europy w 1971 (odpadła w eliminacjach biegu na 1500 m) oraz w mistrzostwach Europy w 1974 (6. miejsce w biegu na 3000 m, z wynikiem 9:05,14 – był to nowy rekord Polski)[5], a także zawodach Pucharu Europy w 1975 (na 1500 m – 4. miejsce w półfinale, z wynikiem 4:13,3, 6. miejsce w finale, z wynikiem 4:12,9 – oba te wyniki były rekordami Polski) oraz w 1977 (na 3000 m – 1. miejsce w półfinale, z wynikiem 9:07,3, 7. miejsce w finale, z wynikiem 9:14,40)[6].
Na mistrzostwach Polski seniorek na otwartym stadionie zdobyła 22 medale, w tym 12 złotych, 5 srebrnych i 5 brązowych: w biegu na 1500 m – złoto w 1973, 1975 i 1976, srebro w 1971 i 1977, brąz w 1972 i 1974; w biegu na 3000 m – złoto w 1973 i 1975, srebro w 1974, 1976 i 1977, w biegu przełajowym – złoto w 1972 (3 km), 1973 (4 km), 1974 (4 km), 1975 (4 km), 1977 (3 km), 1979 (5 km) i 1980 (5 km), brąz w 1970 (2 km) i 1971 (2,5 km); w sztafecie 4 × 400 m – brąz w 1975[7]. Dwukrotnie była halową mistrzynią Polski seniorek w biegu na 1500 m (1976, 1980[8].
Trzykrotnie poprawiała rekord Polski w biegu na 1500 m (4:13,3 – 12 lipca 1975 w półfinale Pucharu Europy, 4:12,9 – 17 sierpnia 1975 w finale Pucharu Europy, 4:12,2 – 8 czerwca 1976). 1 maja 1973 została pierwszą oficjalną rekordzistką Polski w biegu na 3000 m (wynikiem 9:29,2), rekord ten poprawiała następnie cztery razy (9:19,6 – 12 sierpnia 1973, 9:09,4 – 5 lipca 1974, 9:05,14 – 2 września 1974 (w finale mistrzostw Europy) i 8:58,8 – 27 czerwca 1975 – jako pierwsza Polka poniżej 9 minut)[9]. Wyniki 4:12,2 na 1500 m i 8:58,8 pozostają jej rekordami życiowymi.
Po zakończeniu kariery pracowała jako trener w Gwardii Olsztyn, a po likwidacji sekcji w 2004 – w AZS UWM Olsztyn.
Jej mężem był trener Zbigniew Ludwichowski (zm. w 2021).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Encyklopedia (statystyczna) polskiej lekkiej atletyki 1919-1994, wyd. Warszawa 1994, s. 250
- ↑ Alicja Kulik, Długi dystans, Borussia, 59, 2017, s. 5-9
- ↑ Daniel Grinberg i inni (oprac.) 90 lat polskiej lekkoatletyki 1919-2009, wyd. Warszawa 2009, s. 116
- ↑ Wyniki Bronisławy Ludwichowskiej w bazie ARRS
- ↑ Francisco Ascorbe i inni History of the European Athletics Championship. Statistics Handbook, wyd. Barcelona 2010, s. 929
- ↑ Francisco Ascorbe, Félix Capilla, José Luis Hernández History of the European Cup. Statistics handbook, wyd. Malaga 2006, s. 107, 108, 125 i 127
- ↑ Henryk Kurzyński, Leszek Luftman, Janusz Rozum, Maciej Rychwalski, Andrzej Socha Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1922-2011. Konkurencje kobiece, wyd. Bydgoszcz 2011, s. 332-336 i406
- ↑ Daniel Grinberg i inni Historia polskiej lekkoatletyki halowej 1924-2014, wyd. Warszawa-Sopot 2014, s. 437
- ↑ Encyklopedia (statystyczna) polskiej lekkiej atletyki 1919-1994, wyd. Warszawa 1994, s. 230-231
|
|
|