Drzewo dorasta w ojczyźnie do 30 m. Kora błyszcząco jasnożółta lub szarobrązowa, łuszcząca się pasmami. Młode pędy brązowe, owłosione, pachnące po roztarciu. Starsze pędy brodawkowate i nagie.
Są grube i sztywne. Mają trójkątnojajowaty kształt. Są węższe niż u brzozy Ermana i nigdy nie są sercowate u nasady. Mają długość 5–8 cm i szerokość 2–4 cm. Na szczycie wyciągnięte w ostry i długi wierzchołek, zaokrąglone u podstawy. Ząbki głębokie i ostre, podwójne. Z wierzchu słabo owłosione na nerwach, pod spodem gruczołowato owłosione. Posiadają najczęściej 10-14 wyraźnych i przebiegających równolegle par nerwów[5].
Owocostany owalne lub elipsoidalne, 1 do 2 cm długości, wzniesione, osadzone na krótkich szypułkach. Łuski nagie lub nieznacznie orzęsione, ich klapki boczne dwukrotnie węższe od środkowej. Orzeszki ze skrzydełkami dwukrotnie od nich węższymi.
Gatunek introdukowano do Europy (Holandia) przed 1893. W Polsce uprawiana jako drzewo ozdobne (rzadko). Na zachodzie Europy uważana za jedną z najładniejszych brzóz. Całkowicie wytrzymała na mróz.
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).