trzeciobazowy | |||||||||||||
Pełne imię i nazwisko |
David Gus Bell | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
27 sierpnia 1951 | ||||||||||||
Odbijał |
prawą | ||||||||||||
Rzucał |
prawą | ||||||||||||
Debiut |
15 kwietnia 1972 | ||||||||||||
Ostatni występ |
17 czerwca 1989 | ||||||||||||
Statystyki | |||||||||||||
Średnia uderzeń |
0,279 | ||||||||||||
Home runy |
201 | ||||||||||||
Uderzenia |
2514 | ||||||||||||
RBI |
1106 | ||||||||||||
Kariera klubowa | |||||||||||||
| |||||||||||||
Kariera menedżerska | |||||||||||||
|
Buddy Bell, właśc. David Gus Bell (ur. 27 sierpnia 1951) – amerykański baseballista, który występował na pozycji trzeciobazowego.
W czerwcu 1969 został wybrany w 16. rundzie draftu przez Cleveland Indians, w którym zadebiutował 15 kwietnia 1972[1]. Rok później po raz pierwszy wystąpił w Meczu Gwiazd, w którym zaliczył triple'a[2].
W grudniu 1978 przeszedł do Texas Rangers za Toby'ego Harraha. Jako zawodnik tego klubu cztery razy był wybierany do All-Star Game, sześć razy zdobył Złotą Rękawicę i raz otrzymał nagrodę Silver Slugger Award. Grał jeszcze w Cincinnati Reds, Houston Astros i ponownie w Texas Rangers, w którym zakończył zawodniczą karierę[1]. W późniejszym okresie był między innymi menadżerem Detroit Tigers], Colorado Rockies i Kansas City Royals, z którymi osiągnął bilans 184–277[3].
W 2004 został uhonorowany w Texas Rangers Hall of Fame[4].
Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
5× All-Star | 1973, 1980, 1981, 1982, 1984 | [1] |
6× Gold Glove Award | 1979–1984 | [1] |
Silver Slugger Award | 1984 | [1] |