Bálint Magyar

Bálint Magyar
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 listopada 1952
Budapeszt

Przewodniczący Związku Wolnych Demokratów
Okres

od 1998
do 2000

Przynależność polityczna

Związek Wolnych Demokratów

Poprzednik

Gábor Kuncze

Następca

Gábor Demszky

Bálint Magyar (ur. 15 listopada 1952 w Budapeszcie[1]) – węgierski polityk, socjolog i nauczyciel akademicki, deputowany krajowy i minister, w latach 1998–2000 przewodniczący Związku Wolnych Demokratów (SzDSz).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył w 1977 studia z zakresu socjologii i historii na Uniwersytecie im. Loránda Eötvösa w Budapeszcie[2]. Od 1977 do 1990 pracował jako nauczyciel akademicki[3].

Współzałożyciel Związku Wolnych Demokratów. Z listy tego ugrupowania w 1990 został po raz pierwszy wybrany na posła do Zgromadzenia Narodowego. Uzyskiwał reelekcję w 1994, 1998, 2002 i 2006, zasiadając w węgierskim parlamencie do 2010. Od stycznia 1996 do lipca 1998 był ministrem edukacji i kultury, od maja 2002 do czerwca 2006 ponownie kierował resortem edukacji. Od stycznia 2007 do kwietnia 2008 zajmował stanowisko sekretarza stanu w urzędzie premiera, odpowiadając za politykę rozwoju[2][3]. Od 1998 do 2000 pełnił funkcję przewodniczącego swojego ugrupowania[4].

W latach 2008–2012 wchodził w skład rady zarządzającej Europejskiego Instytutu Innowacji i Technologii[3].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

W latach 2013–2015 zredagował trzy tomy naukowych analiz Magyar polip. Na ich podstawie w 2015 opublikował esej A Magyar máffi aállam anatómiája, w którym oskarżył, że po 2010 na Węgrzech doszło do rozmontowania państwa prawa i narodzenia się tam państwa przestępczego rządzonego przez korupcyjny układ skupiony wokół Viktora Orbána[5]. Książkę przetłumaczono m.in. na języki angielski i polski[6].

Opracował również przygotowaną przez Central European University Press w języku angielskim książkę Stubborn Structures. Reconceptualizing Post-communist Regimes, w której analizował i klasyfikował głębokie struktury władzy takich krajów postkomunistycznych jak Azerbejdżan, Białoruś, Gruzja, Węgry, Kirgistan, Mołdawia, Polska, Rosja i Ukraina w ramach opracowanej przez siebie metodologii[7][8][9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dr. Magyar Bálint. parlament.hu. [dostęp 2016-09-03]. (węg.).
  2. a b Profil na stronie Zgromadzenia Narodowego. [dostęp 2016-09-03]. (węg.).
  3. a b c Former EIT Governing Board members. eit.europa.eu. [dostęp 2016-09-03]. (ang.).
  4. Leaders of Hungary. zarate.eu. [dostęp 2016-09-03]. (ang.).
  5. Bogdan Góralczyk. Aksjologiczna dezintegracja w UE? Przypadek Węgier. „Studia Europejskie”. Nr 4, s. 109, 2015. Warszawa: Centrum Europejskie Uniwersytetu Warszawskiego. ISSN 1428-149X. [dostęp 2019-02-08]. 
  6. Węgry. Anatomia państwa mafijnego. Czy taka przyszłość czeka Polskę?. Warszawa: Magam, 2018.
  7. Bálint Magyar: Stubborn Structures. Reconceptualizing Post-communist Regimes. Nowy Jork: Central European University Press, 2019. ISBN 978-963-386-214-8. (ang.).
  8. Bálint Magyar: Typology of Post-Communist Regimes (Conceptual toolkit). republikon.hu, 2018. [dostęp 2019-02-09]. (ang.).
  9. Stubborn Structures. Reconceptualizing Post-communist Regimes. ceupress.com. [dostęp 2019-02-09]. (ang.).