Cantua buxifolia była uprawiana i czczona w Państwie Inków[5]. Gatunek ten nadal jest popularnie uprawiany. Nie jest wymagający, o ile ma odpowiednie warunki klimatyczne – wilgotne, deszczowe lato i suchą, chłodną zimę[5].
Często zróżnicowane (dimorficzne), skrętoległe i skupione w pęczkach[6], zimozielone lub częściowo sezonowe, pojedyncze[5], całobrzegie lub karbowane, rzadko wcinane, skórzaste lub cienkie, nagie lub owłosione, w tym gęsto i czasem gruczołowato[6].
Wyrastają skupione po 3–10 w groniastych lub nieco główkowatych kwiatostanach na szczytach pędów[6]. Kielich jest złożony z 5 zrośniętych w dole działek, rurkowaty lub dzwonkowaty, zielony lub błoniasty[6][5]. Płatków korony jest 5, zrośniętych na znacznej długości tworząc rurkę, na końcach płatki są wolne. Korona ma barwę białą, żółtą, pomarańczową, różową lub czerwoną[5]. Pręcików jest 5, wystających z rurki korony[5], o nitkach nagich lub owłosionych, przyrośniętych do płatków w dolnej części rurki[6]. Zalążnia jest górna, powstaje z trzech owocolistków, z licznymi zalążkami w komorach, zwieńczona jest pojedynczą, smukłą szyjką słupka[5].
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2022-03-20](ang.).