Portret Caral Daniela Friedricha Bacha 1780 Muzeum Narodowe we Wrocławiu (malarz nieznany) | |
Data i miejsce urodzenia |
maj 1756 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
8 kwietnia 1829 |
Narodowość | |
Dziedzina sztuki | |
Epoka |
Carl Daniel Friedrich Bach (ur. 1 maja 1756 w Poczdamie, zm. 8 kwietnia 1829 we Wrocławiu) – niemiecki malarz barokowy, rysownik i rytownik.
Pochodził z żydowskiej rodziny kupieckiej[a]. Nauki pobierał u mało znanego malarza i rytownika Andreasa Ludwiga Krügera w Poczdamie oraz za sprawą Karla Guicharda, w Berlinie, w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Jego talent i zdolności artystyczne zostały zauważone przez Józefa Ossolińskiego, który w 1780 roku sprowadził go do Warszawy i został jego pierwszym mecenasem. W 1784 roku wraz z Janem Potockim podróżował po Europie, m.in. skupował obrazy w Düsseldorfie, gdzie 15 grudnia 1785 roku został członkiem lokalnej Akademii Sztuki. Następnie odwiedził Paryż a następnie wyjechał do Włoch. Tam, w latach 1786-1792, na koszt Potockiego studiował, początkowo w Rzymie a później w Portici[1]. 9 grudnia 1788 roku został wybrany na członka Akademii Florenckiej. Przebywał w Wenecji, Wiedniu i w Berlinie, gdzie wystawiał swoje prace - głównie kopie dzieł mistrzów włoskich[1].
W 1791 roku został mianowany profesorem i pierwszym dyrektorem Szkoły Sztuki we Wrocławiu (późniejszej Akademii Sztuk Pięknych)[2]. W dniu 23 czerwca 1794 roku został członkiem Królewskiej Akademii Sztuk i Nauk w Berlinie[1]. Z jego inicjatywy utworzono zbiory rysunków zabytków Wrocławia wykonanych przez uczniów. W latach 1796–1797 współtworzył czasopismo poświęcone sztuce Der Torso[3]. Był członkiem Śląskiego Towarzystwa Kultury Ojczyźnianej.
Carl Bach opublikowała dwa traktaty o sztuce: Umrisse der besten Köpfe und Parthien nach Rafaela Gemälden im Watykan i Anweisung Schöne FORMEN nach Einer einfachen Regel zu 'bilden, futro Künstler, Handwerker, und Freunde des schonen. Carl Bach umarł jako chrześcijański neofita[4].
Malował obrazy zarówno o kompozycji alegorycznej i mitologicznej jak i religijnej i historycznej. Łączył w nich elementy barokowe i klasycystyczne[2]. Jest autorem kilku autoportretów. W Muzeum Narodowym we Wrocławiu znajduje się jego portret z ok. 1780 roku nieznanego autora.