Carlo Oppizzoni
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 kwietnia 1769 |
| Data i miejsce śmierci |
13 kwietnia 1855 |
| Miejsce pochówku | |
| Arcybiskup Bolonii | |
| Okres sprawowania |
1802–1855 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
25 maja 1793 |
| Sakra biskupia |
21 września 1802 |
| Kreacja kardynalska |
26 marca 1804 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
21 września 1802 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Carlo Oppizzoni (ur. 15 kwietnia 1769 w Mediolanie, zm. 13 kwietnia 1855 w Bolonii) – włoski kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 15 kwietnia 1769 roku w Mediolanie, jako syn Francesca Oppizzoniego i Paoli Trivulzii[1]. Studiował na Uniwersytecie Pawijskim, gdzie uzyskał doktorat z teologii i prawa kanonicznego[1]. 25 maja 1793 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Następnie został archiprezbiterem kapituły katedralnej w Mediolanie, a podczas kongresu w Lyonie bronił praw kościelnych Republiki Cisalpińskiej[1]. 20 września 1802 roku został wybrany arcybiskupem Bolonii, a następnego dnia przyjął sakrę[2]. 26 marca 1804 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Bernardo alle Terme[2]. Cztery lata później Napoleon Bonaparte mianował go senatorem Królestwa Włoch i kawalerem Orderu Korony Żelaznej[1]. W 1810 roku odmówił udziału w ślubie cesarza z Marią Ludwiką, przez co został przez niego pozbawiony godności kardynalskiej i beneficjów kościelnych[1]. Po powrocie do Italii i odzyskaniu statusu osiadł w Bolonii, a w 1831 roku został na kilka miesięcy legatem a latere Bolonii, Rawenny, Forlì i Ferrary[1]. W latach 1839–1855 był protoprezbiterem[1]. Zmarł 13 kwietnia 1855 roku w Bolonii[1].