Cewka Pupina
Cewka pupinowska (także: cewka pupinizacyjna lub cewka Pupina) – rodzaj i sposób podłączenia cewki indukcyjnej, stosowany dawniej w telefonii w celu odtłumienia i poprawy charakterystyki częstotliwościowej linii transmisyjnej (tzw. pupinizacja). Cewki pupinowskie włączało się szeregowo w tor transmisyjny, w równych, ustalonych odstępach (rzędu kilku km). Cewki te pozwalają na kompensację pojemności linii poprzez zwiększenie jej indukcyjności.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wynalazcą cewki pupinowskiej był serbski fizyk Mihajlo Pupin; wykorzystał on przy tym pomysły i badania Olivera Heaviside'a. Pupinizacja została po raz pierwszy wykorzystana w roku 1900 na potrzeby czterdziestokilometrowej linii transmisyjnej w okolicach Bostonu[1]. W tym samym roku zastosowano pupinizację w linii o długości 1000 km. Ćwierć wieku później na całym świecie wykorzystywano już ok. 1 250 000 cewek Pupina stanowiących elementy linii telefonicznych o łącznej długości ok. 3 milionów km.
Krarupizacja
[edytuj | edytuj kod]Modyfikację systemu Pupina zaproponował w 1902 roku duński elektrotechnik Carl Emil Krarup[2]. Unowocześnienie polegało na zastąpieniu dyskretnych cewek ciągłą indukcyjnością przewodu o odpowiednio dużej wartości, uzyskanej dzięki jego owinięciu materiałem o właściwościach ferromagnetycznych. Krarupizacja znalazła zastosowanie jedynie w kablach podmorskich[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Rozwój mediów i systemów transmisyjnych. ptiwtel.neostrada.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-02-22)].; Lech Smoleński, Marian Zientalski, Przegląd Telekomunikacyjny, 1 / 2003
- ↑ An Elementary treatise on the main points of the theory of telephone cables. oldwww.com.dtu.dk. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-19)]. tłum. ang. z Elektroteknikeren, vol 7, 1911, pp.139