Charlus Bertimon

Charlus Bertimon
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1957
Pointe-Noire

Wzrost

187 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja
Igrzyska śródziemnomorskie
srebro Casablanca 1983 rzut oszczepem
brąz Ateny 1991 rzut oszczepem
Igrzyska frankofońskie
brąz Bondoufle 1994 rzut oszczepem

Charlus Michel Bertimon (ur. 1 stycznia 1957 w Pointe-Noire na Gwadelupie[1][2]) – francuski lekkoatleta specjalizujący się w rzucie oszczepem, olimpijczyk.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Zdobył srebrny medal w rzucie oszczepem na igrzyskach śródziemnomorskich w 1983 w Casablance[3]. Odpadł w kwalifikacjach na mistrzostwach Europy w 1986 w Stuttgarcie[4] i na igrzyskach olimpijskich w 1988 w Seulu[1].

Wywalczył brązowe medale na igrzyskach śródziemnomorskich w 1991 w Atenach[3] i na igrzyskach frankofońskich w 1994 w Bondoufle[5].

Był mistrzem Francji w rzucie oszczepem w 1986, wicemistrzem w tej konkurencji w 1979, 1983, 1987, 1988, 1992 i 1995 oraz brązowym medalistą w 1982[6][7][8].

Trzykrotnie poprawiał rekord Francji w rzucie oszczepem starym modelem, doprowadzając go do wyniku 88,52 m, uzyskanego 22 czerwca 1985 w Créteil. Był to ostatni rekord Francji uzyskany tym modelem. Bertimon ustanowił również pierwszy rekord Francji nowym modelem oszczepu – 80,76, m (7 września 1986 w Sarrebourg)[9].

Jego starsza siostra Léone Bertimon była również lekkoatletką specjalizującą się w pchnięciu kulą, mistrzynią igrzysk śródziemnomorskich w 1979 i igrzysk frankofońskich w 1989 oraz wielokrotną mistrzynią Francji.

Rekordy życiowe

[edytuj | edytuj kod]

Rekordy życiowe Bertimona[2][10]:

  • rzut oszczepem – 81,26 m (14 sierpnia 1988, Tours)
  • rzut oszczepem (stary model) – 88,52 m (22 czerwca 1985, Créteil)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Charlus Bertimon [online], olympedia.org [dostęp 2022-11-01] (ang.).
  2. ↑ a b CHARLUS BERTIMON [online], Fédération Française d’Athlétisme [dostęp 2022-11-01] (fr.).
  3. ↑ a b Mediterranean Games [online], GBRAthletics [dostęp 2022-11-01] (ang.).
  4. ↑ European Athletics Championships Munich 2022 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 606 [dostęp 2022-11-01] (ang.).
  5. ↑ Francophone Games [online], GBRAthletics [dostęp 2022-11-01] (ang.).
  6. ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1970 à 1980 [online], cdm.athle.com, 14 czerwca 2022, s. 179 [dostęp 2022-11-01] (fr.).
  7. ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1981 à 1990 [online], cdm.athle.com, 13 czerwca 2022, s. 46, 69, 141, 166, 194 [dostęp 2022-11-01] (fr.).
  8. ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1991 à 1998 [online], cdm.athle.com, 5 maja 2022, s. 47, 152 [dostęp 2022-11-01] (fr.).
  9. ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 162. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
  10. ↑ Charlus-Michel Bertimon w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2022-11-01].