Christoph Gottlieb Schröter

Christoph Gottlieb Schröter
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 sierpnia 1699
Hohenstein

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

20 maja 1782
Nordhausen

Instrumenty

organy

Gatunki

muzyka poważna, muzyka barokowa

Zawód

teoretyk, organista, kompozytor

Christoph Gottlieb Schröter (ur. 10 sierpnia 1699 w Hohenstein, zm. 20 maja 1782 w Nordhausen[1][2][3]) – niemiecki organista, teoretyk muzyki i kompozytor.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Podstaw muzyki uczył się od ojca[1][2][3]. W 1706 roku został posłany do Drezna, gdzie śpiewał jako sopranista w kapeli książęcej i uczył się gry na instrumentach klawiszowych[2][3]. Kształcił się w zakresie gry organowej i fugi w drezdeńskiej Kreuzschule[1][2][3]. W latach 1717–1718 studiował teologię w Lipsku[2][3]. Po powrocie do Drezna pracował jako pomocnik Antonio Lottiego, kopiując jego partytury[2][3]. W 1719 roku został zatrudniony jako sekretarz u nieznanego z nazwiska arystokraty[2][3] i w kolejnych latach odwiedził kraje niemieckie, Holandię oraz Anglię[1][2][3]. W latach 1724–1726 wykładał na uniwersytecie w Jenie[1][2]. Pełnił funkcję organisty w kościołach w Minden (1726–1732) i Nordhausen (1732–1782)[1][2][3]. Od 1739 roku był członkiem założonego przez Wawrzyńca Mitzlera Correspondierende Societät der musicalischen Wissenschaften[1][2].

Był autorem licznych prac teoretycznych, m.in. Deutliche Anweisung zum Generalbaß (wyd. Halberstadt 1772)[1][2][3]. Zajmował się projektowaniem instrumentów klawiszowych[1][2]. W listach opublikowanych przez Friedricha Wilhelma Marpurga w czasopiśmie Kritische Briefe über die Tonkunst uważał się za wynalazcę fortepianu z mechanizmem młoteczkowym[1][2][3], co jednak jest współcześnie podważane przez badaczy, przyznających pierwszeństwo Bartolomeo Cristoforiemu[2][3].

Skomponował m.in. 5 kantat, 4 pasje, Sieben Worte Jesu oraz szereg utworów instrumentalnych[2][3]. Zapisy utworów Schrötera uległy zniszczeniu w 1761 roku, kiedy podczas okupacji Nordhausen francuscy żołnierze splądrowali i podpalili dom kompozytora[1][2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 140. ISBN 978-83-224-0865-0.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3214. ISBN 0-02-865530-3.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 806–807. ISBN 0-674-37299-9.