Ciśnienie zaklinowania

Ciśnienie zaklinowania (PCWP – pulmonary capillary wedge pressure) – ciśnienie w tętnicy płucnej po odizolowaniu od ciśnienia powodowanego przez prawą komorę serca mierzone przy pomocy cewnika Swana-Ganza. Odpowiada ono w przybliżeniu ciśnieniu panującemu w lewym przedsionku[1].

W warunkach fizjologicznych ciśnienie zaklinowania odpowiada warunkom ciśnienia w małym krążeniu i pośrednio w lewym przedsionku, a tym samym obciążeniu wstępnemu lewej komory serca z wyjątkiem pacjentów z zaburzeniami rytmu serca np. migotaniem przedsionków[2].

Po skalibrowaniu punktu zerowego normalny zakres ciśnienia zaklinowania wynosi od 5 do 16 mmHg[3][4].

Wzrost PCWP występuje w początkowej fazie wstrząsu kardiogennego z powodu ostrej niewydolności lewej komory serca, po czym następuje zmniejszenie objętości wyrzutowej i może wskazywać na zawał mięśnia lewej komory serca, ostre pęknięcie przegrody międzykomorowej, czy tamponadę osierdzia[1][4][3].

PCWP można wykorzystać do oceny stanu nawodnienia pacjenta. Ciśnienie zaklinowania zmniejsza się w hipowolemii, ale także w zawale prawej komory i wczesnej posocznicy[1][3].

Pomiar zaklinowanego ciśnienia stosowany jest głównie w kardiochirurgii, gdyż sprzęt jest drogi, a zbliżone informacje można uzyskać na podstawie echokardiografii, OCŻ i reakcji chorego na leczenie. Stąd też w ostatnich latach coraz większą popularność zdobywają nieinwazyjne metody pomiaru rzutu serca, opierające się na obserwacji fali tętna i predefiniowanych wartościach, z opcjonalną termodylucją (Vigileo, EV-1000, PiCCo, LiDCo i inne)[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Maurizio Cecconi, Daniel De Backer, Massimo Antonelli et all. Consensus on circulatory shock and hemodynamic monitoring. Task force of the European Society of Intensive Care Medicine. Intensive Care Med. 2014; 40(12): 1795–1815. www.ncbi.nlm.nih.gov. [dostęp 2022-01-12].
  2. ↑ J. Kilian, H. Benzer, F. W. Ahnefeld: Grundzüge der Beatmung.; wydawnictwo Springer, Berlin, 1991; str. 114-116 ISBN 978-3-7091-1012-6
  3. ↑ a b c Jörg Braun, Roland Preuss (Hrsg.): Klinikleitfaden Intensivmedizin.; wydawnictwo Elsevier, München 2016; str. 39-41 ISBN 978-3-437-23763-8
  4. ↑ a b Reinhard Larsen: Anästhesie und Intensivmedizin in Herz-, Thorax- und Gefäßchirurgie.; wydawnictwo Springer, Berlin/Heidelberg/New York, 1999; str. 133 ISBN 3-540-65024-5
  5. ↑ Hämodynamisches Monitoring bei Intensivpatienten. innere-med-3.meduniwien.ac.at. [dostęp 2022-01-12].

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.