Claude Palisca

Claude Palisca
Ilustracja
Claude Palisca, 1983
Imię i nazwisko

Claude Victor Palisca

Data i miejsce urodzenia

24 listopada 1921
Rijeka

Data i miejsce śmierci

11 stycznia 2001
New Haven

Gatunki

muzyka poważna, muzyka dawna

Zawód

muzykolog

Claude Victor Palisca[1][2] (ur. 24 listopada 1921 w Rijece[1][2], zm. 11 stycznia 2001 w New Haven[1]) – amerykański muzykolog pochodzący z Jugosławii[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jako dziecko wyjechał wraz z rodzicami do Stanów Zjednoczonych, w 1929 roku otrzymał obywatelstwo amerykańskie[1]. Początkowo studiował pod kierunkiem Karola Rathausa w Queens College w Nowym Jorku, w 1943 roku uzyskując tytuł Bachelor of Arts[2]. Następnie studiował kompozycję u Waltera Pistona i Randalla Thompsona oraz muzykologię u Ottona Kinkeldeya, Ottona Gombosiego i Archibalda Thompsona Davisona na Harvard University[2]. W 1948 roku uzyskał tytuł Master of Arts, doktoryzował się w 1954 roku na podstawie pracy The Beginnings of Baroque Music: Its Roots in Sixteenth-century Theory and Polemics[1][2]. W latach 1950–1952 jako stypendysta Programu Fulbrighta przebywał we Włoszech[2]. Od 1953 do 1959 roku był wykładowcą Uniwersytetu Illinois w Urbanie[1][2]. Od 1959 roku do przejścia na emeryturę w 1992 roku wykładał na Yale University[1][2], w latach 1969–1975 kierował jego wydziałem muzycznym[2]. Gościnnie wykładał na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley[1]. Od 1970 do 1972 roku był przewodniczącym American Musicological Society[1][2]. Dwukrotny laureat stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima (1960 i 1981)[2]. Członek American Academy of Arts and Sciences (1986) oraz Accademia filarmonica w Bolonii (1987)[2].

W swojej pracy naukowej zajmował się teorią muzyki okresu renesansu i wczesnego baroku, badał twórczość Cameraty florenckiej[1]. Dokonał bogatej kwerendy źródłowej, analizując i krytycznie oceniając traktaty renesansowych teoretyków muzyki[1]. Badał także przemiany stylistyczne w muzyce wieków XVI i XVII[1]. Wiele jego prac miało charakter pionierski lub rewidujący dotychczasowe poglądy dominujące w nauce[1]. Dokonał licznych tłumaczeń tekstów źródłowych z epoki na język angielski[1]. Współpracował z Donaldem J. Groutem przy trzecim wydaniu A History of Western Music, następnie po jego śmierci zredagował samodzielnie wydania 4. i 5., poszerzając je znacznie pod względem treściowym[1]. Interesował się także problematyką nauczania muzyki, opracował program edukacyjny dla szkół państwowych[1].

Wybrane prace

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

  • Girolamo Mei: Letters on Ancient and Modern Music to Vincenzo Galilei and Giovanni Bardi (Rzym 1960, 2. wyd. 1977)
  • Baroque Music (Englewood Cliffs 1963)
  • Music in Our Schools: A Search for Improvement (Waszyngton 1964)
  • A History of Western Music, wspólnie z Donaldem J. Groutem (Nowy Jork 1980)
  • Humanism in Italian Reneissance Musical Thought (New Haven 1985)
  • The Florentine Camerata: Documentary Studies and Translations (New Haven 1989)
  • Studies in the History of Italian Music and Music Theory (Oksford 1994)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 319–320. ISBN 978-83-224-0808-7.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2703. ISBN 0-02-865529-X.