Data i miejsce urodzenia |
2 lipca 1959 |
---|---|
Minister spraw zagranicznych Rumunii | |
Okres |
od 24 stycznia 2012 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister spraw zagranicznych Rumunii | |
Okres |
od 22 grudnia 2008 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Cătălin Predoiu (p.o.) |
Minister sprawiedliwości Rumunii | |
Okres |
od 10 marca 2004 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Cristian Diaconescu (ur. 2 lipca 1959 w Bukareszcie[1]) – rumuński polityk, prawnik i dyplomata, minister sprawiedliwości w 2004, minister spraw zagranicznych w latach 2008–2009 i w 2012.
W 1983 ukończył prawo na Uniwersytecie Bukareszteńskim, w 2007 na tej samej uczelni uzyskał doktorat w zakresie nauk prawnych. W latach 1983–1989 był sędzią w Bukareszcie[2][3]. Od 1982 był członkiem Rumuńskiej Partii Komunistycznej[4].
Od 1989 do 1990 pełnił funkcję inspektora w Ministerstwie Sprawiedliwości. W 1990 rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W latach 1990–1996 pracował kolejno jako dyplomata w rumuńskiej stałej misji przy OBWE (1990–1993}, w sekcji ds. współpracy polityczno-wojskowej z OBWE rumuńskiego MSZ (1993–1995), a następnie w stałej misji przy organizacjach międzynarodowych w Wiedniu (1995–1996). W 1997 stanął na czele departamentu ds. OBWE oraz współpracy z organizacjami subregionalnymi w MSZ. W 1998 został dyrektorem departamentu ds. sądowych i konsularnych, pozostając na tym stanowisku do 2000. Od maja do grudnia 2000 pełnił funkcję zastępcy sekretarza Organizacji Współpracy Gospodarczej Państw Morza Czarnego[2][3].
Od grudnia 2000 do stycznia 2004 był sekretarzem stanu ds. stosunków dwustronnych w MSZ, a od stycznia do marca 2004 sekretarzem stanu ds. europejskich. Od 10 marca 2004 do 28 grudnia 2004 zajmował stanowisko ministra sprawiedliwości w gabinecie premiera Adriana Năstase. W 2004 uzyskał mandat senatora z ramienia Partii Socjaldemokratycznej (PSD). W wyższej izbie rumuńskiego parlamentu przewodniczył komitetowi obrony, porządku publicznego i bezpieczeństwa narodowego. W 2002 został członkiem PSD, a w 2005 jednym z jej wiceprzewodniczących[2][3].
1 czerwca 2008 Cristian Diaconescu wziął udział w wyborach na urząd burmistrza Bukaresztu. Zajął w nich trzecie miejsce z wynikiem 12,3% głosów, za Vasile Blagą z Partii Demokratyczno-Liberalnej (29,6%) oraz niezależnym Sorinem Oprescu (30,1%)[5]. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku uzyskał reelekcję do Senatu[3].
22 grudnia 2008 objął stanowisko ministra spraw zagranicznych w gabinecie premiera Emila Boca[3][6][7].
1 października 2009 Partia Socjaldemokratyczna opuściła szeregi koalicji rządowej z powodu odwołania przez Emila Boca wicepremiera i ministra spraw wewnętrznych Dana Nicy. Tego samego dnia do dymisji podali się wszyscy ministrowie wywodzący się z PSD w tym również Cristian Diaconescu. Funkcję tymczasowego ministra spraw zagranicznych dotychczasowy minister sprawiedliwości Cătălin Predoiu[8][9].
W lutym 2010 zrezygnował z członkostwa w PSD, pozostając senatorem niezależnym. W tym samym roku wstąpił do nowo powstałego Narodowego Związku na rzecz Postępu Rumunii (UNPR), obejmując w nim funkcję honorowego przewodniczącego. W lutym 2011 został jednym z wiceprzewodniczących Senatu. 24 stycznia 2012 ponownie objął stanowisko ministra spraw zagranicznych[3][10]. Zastąpił Teodora Baconschiego zdymisjonowanego za jego komentarz na temat wystąpień społecznych przeciwko polityce oszczędnościowej rządu[11]. Urzędował do 7 maja tegoż roku[6], kiedy to władzę przejęły ugrupowania opozycyjne, współtworząc gabinet Victora Ponty.
Jeszcze w tym samym miesiącu został doradcą prezydenta Traiana Băsescu. Zrezygnował z mandatu senatora[2], a wkrótce także z członkostwa w UNPR[12], która to partia stała się koalicjantem przeciwnych prezydentowi socjaldemokratów. Pełnił funkcję szefa kancelarii prezydenckiej[13].
W 2014 dołączył do Partii Ruchu Ludowego (PMP). Miał być kandydatem tej formacji w wyborach prezydenckich, następnie deklarował start jako kandydat niezależny. Ostatecznie wycofał się, udzielając poparcia liderce PMP Elenie Udrei[14][15]. W marcu 2021 został nowym przewodniczącym Partii Ruchu Ludowego, znajdującej się wówczas poza parlamentem[16]. Został usunięty z tej funkcji w lutym 2022, w następnym miesiąc wykluczono go z partii[17].