Curtiss CR

Curtiss CR
	; Curtiss CR i Bert Acosta, 1921
	Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Curtiss
Typ	wyścigowy
Konstrukcja	półskorupowa
Załoga	1
	Historia
Data oblotu	1 sierpnia 1921
Liczba egz.	4
	Dane techniczne
Napęd	1 × Curtiss D-12 5PL
Moc	450 KM
	Wymiary
Rozpiętość	6,9 m
Długość	7,52 m
Wysokość	3,27 m
Powierzchnia nośna	15,6 m²
	Masa
Własna	961 kg
	Osiągi
Prędkość maks.	312 km/h
Pułap	6706 m
Zasięg	452 km
	Dane operacyjne
	Multimedia w Wikimedia Commons

Curtiss CR – samolot wyścigowy, zaprojektowany w 1921 roku dla US Navy przez firmę Curtiss. Był to konwencjonalny jednomiejscowy dwupłatowiec o konstrukcji półskorupowej, z jednokomorowymi skrzydłami równej długości, połączonymi rozpórkami w kształcie litery „N”, przy czym górne skrzydło było przesunięte do przodu względem dolnego. Dwie podobne wersje samolotu, CR-1 i CR-2, które zostały ostatecznie przebudowane na wodnosamoloty, jako CR-3 w 1923 roku i CR-4 w 1924 roku. Zmodyfikowana wersja samolotu została zaprojektowana dla potrzeb United States Army Air Service i została nazwana R-6. Ostatnie dwa samoloty miały ulepszoną aerodynamikę i zewnętrzne chłodnice.

Historia operacyjna

Curtissy CR miały udaną karierę wyścigową. Ich pierwszym ważnym sukcesem było wygranie w 1921 roku wyścigu o trofeum Pulitzera, kiedy pilotowany przez Berta Acostę CR-1 zajął pierwsze miejsce, z prawie dwuminutową przewagą nad drugim miejscem i średnią prędkością 283,49 km/h. W następnym roku samolot ten został przebudowany na wersję CR-2, a ponadto do wyścigu dołączył jeszcze jeden CR-2 i dwa R-6, pilotowane przez pilotów armii. Curtissy R-6 zajęły pierwsze dwa miejsca, a CR-2 dwa kolejne. Wyścig wygrał por. Russell Maughan (śr. prędkość 330,172 km/h), a drugie miejsce zajął por. Lester Maitland (318,936 km/h). W ten sposób Maughan pobił każdy rekord prędkości lotu na zamkniętym torze, do 200 km. Trzecie i czwarte miejsce zajęły dwa CR-2, pilotowane przez por. Harolda Browa (śr. prędkość 310,667 km/h) i mł. por. Ala Williamsa (śr. prędkość 301,527 km/h).

Armia użyła R-6 do pobicia światowego rekordu prędkości lotu, kiedy to 18 października 1922 r. gen. Billy Mitchell osiągnął na nim prędkość 359,72 km/h. W marcu następnego roku por. Maughan na R-6 podniósł poprzeczkę do 380,74 km/h. W 1923 roku R-6 wydłużono skrzydła i w ten sposób powstał prototyp myśliwca PW-8 o nazwie XPW-8.

W 1923 roku samoloty CR-2 wyposażono w pływaki, aby mogły wystartować w Trofeum Schneidera, i przemianowano na CR-3. Samoloty zajęły pierwsze i drugie miejsce, pilotowane przez Davida Rittenhouse'a (śr. prędkość 285,457 km/h) i Rutledge'a Irvina (śr. prędkość 278,97 km/h). Po tym sukcesie jeden z samolotów zmodyfikowano w celu próby pobicia światowego rekordu prędkości dla wodnosamolotów. Po modyfikacji samolot nazwano CR-4. W 1924 roku samolot pobił ów rekord, uzyskując prędkość 302,557 km/h.

Dane techniczne

Dane z:Curtiss Aircraft, 1907–1947^[1]

Charakterystyki ogólne

Załoga: 1
Długość: 7,52 m
Wysokość: 3,27 m
Rozpiętość skrzydeł: 6,9 m
Powierzchnia nośna: 15,6 m²
Masa własna: 961 kg
Masa całkowita: 1178 kg
Napęd: 1 × Curtiss D-12 5PL o mocy 450 KM

Osiągi

Prędkość maksymalna: 312 km/h
Zasięg: 452 km
Pułap: 6706 m

Przypisy

↑ Bowers 1979 ↓, s. 230.

Bibliografia

Peter M. Bowers: Curtiss Aircraft, 1907–1947. London: Putnam & Company Ltd., 1979. ISBN 0-370-10029-8. (ang.).
Michael J.H. Taylor: Jane's Encyclopedia of Aviation. London: Studio Editions, 1989, s. 796. (ang.).
World Aircraft Information Files. London: Bright Star Publishing, s. File 891, Sheet 45. (ang.).

[CITEREFBowers1979230-1] Bowers 1979 ↓, s. 230.

[1]