Curtiss PN-1

Curtiss PN-1
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Engineering Division/Curtiss

Typ

myśliwiec nocny

Załoga

1

Historia
Data oblotu

1921

Lata produkcji

1920-1921

Liczba egz.

2

Dane techniczne
Napęd

silnik rzędowy Liberty L-6

Moc

220-230 KM

Wymiary
Rozpiętość

9,39 m

Długość

7,16 m

Wysokość

3,12 m

Profil skrzydła

27,87 m²

Masa
Własna

740 kg

Startowa

1048 kg

Osiągi
Prędkość maks.

174 km/h

Pułap praktyczny

7803 m

Zasięg

410 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 km 7,62 mm

Curtiss PN-1 – amerykański myśliwiec nocny zaprojektowany dla United States Army Air Service (USAAS) w jednostce US Army Engineering Division i zbudowany w zakładach Curtissa w 1920. Był to pierwszy i jedyny samolot USAAC noszący oznaczenie „PN” (pursuit night - „pościgowy nocny”). Z trzech zamówionych egzemplarzy zbudowano dwa pierwsze z czego tylko jeden być może został oblatany. Samolot nie wszedł do produkcji seryjnej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Samolot został zaprojektowany przez Engineering Division specjalnie jako myśliwiec nocny[1]. Specjalnie do tej roli został on zaprojektowany aby mieć jak najlepsze charakterystyki lotu przy niskich prędkościach aby ułatwić start i lądowanie z niewielkich, zamienionych lotnisk[2][3]. Samolot miał stosunkowo małe obciążenie skrzydła i wyważone lotki[3], jako jedyny myśliwiec USAAC z tego okresu był pomalowany na czarno[4].

Był to pierwszy myśliwiec USAAC do oznaczenia którego użyto wprowadzonego w 1919 systemu oznaczeń USAAC[1]. W ramach tego systemu był to pierwszy i zarazem jedyny model noszący oznaczenie „PN” (pursuit night - „pościgowy nocny”)[1]. Zamówienie na trzy samoloty (numery seryjne 63276/63278) złożono w zakładach Curtissa[1][4] gdzie nosił wewnętrzne oznaczenie firmy Model 21[5].

Pierwszy z samolotów został zbudowany z całkowicie wolnonośnymi skrzydłami, ale w sierpniu 1921 został on zmodyfikowany poprzez dodanie stalowych rozpórek w kształcie litery N upodabniając go do niemieckiego Fokkera D.VII[1][2][5][6]. Samolot został dostarczony do bazy McCook Field i prawdopodobnie oblatany w sierpniu 1921[a][1][5][6]. Osiągi samolotu okazały się niezadowalające, jego prędkość maksymalna była niewiele większa od prędkości ówczesnych bombowców[2]. Drugi egzemplarz służył tylko do testów statycznych, zamówienie na trzeci egzemplarz zostało anulowane[1], cały program został zakończony 2 grudnia 1921[2].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Curtiss PN-1 był jednomiejscowym, jednosilnikowym dwupłatem o konstrukcji klasycznej[1][5][6]. Samolot miał podwozie stałe z płozą ogonową[1][5][6][7]. Kadłub samolotu miał konstrukcję ramową ze stalowych, spawanych rur (pierwsza taka konstrukcja powstała w zakładach Curtissa)[5]. Napęd zapewniał chłodzony cieczą, sześcio-cylindrowy silnik rzędowy typu Liberty L-825 o mocy 220[1][3] - 230 KM[5][6]. Z zakładach Packarda zbudowano tylko 52 silniki tego typu, ich produkcja została zakończona z powodu niezadowalających osiągów[8]. Samolot miał bardzo charakterystyczne, długie rury wydechowe prowadzące od silnika aż za kabinę pilota aby w płomienie wylotowe z rury wydechowej nie oślepiały pilota w nocy[1][2].

Samolot mierzył 23 stopy i sześć cali długości, 10 stóp i trzy cale wysokości, a rozpiętość skrzydeł wynosiła 30 stóp i dziesięć cali (7,16, 3,12 i 9,39 m)[5][1][6][7]. Powierzchnia skrzydeł wynosiła 300 stóp kwadratowych (27,87 m²)[5][1][6][7]. Masa własna wynosiła 1631 funtów, a maksymalna masa startowa 2311 funtów (740 i 1048 kg)[5][1][6][7].

Prędkość maksymalna wynosiła 180 mil na godzinę (174 km/h)[1], zasięg wynosił do 255 mil przy prędkości maksymalnej (410 km)[5][6][7]. Pułap praktyczny wynosił do 25.600 stóp (7803 m), prędkość wnoszenia wynosiła do 1182 stóp na minutę (6 m/s)[5][6][7].

Uzbrojenie samolotu stanowiły dwa nieruchome karabiny maszynowe Browning M1919 strzelające do przodu[5][6].

  1. Niektórzy historycy uważają, że PN-1 nie został nigdy oblatany, według innych jego pierwszy lot odbył się w sierpniu 1921 („certain aviation historians [...] state that the PN-1 never got as far as flight testing; others maintain that its maiden flight took place in August 1921”)[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m n o Peter M. Bowers: Forgotten Fighters and Experimental Aircraft U.S. Army 1918-1941. s. 21.
  2. a b c d e Ray Wagner: Army Pursuits the Biplane Period, 1920-1932. americancombatplanes.com. [dostęp 2013-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-25)]. (ang.).
  3. a b c Ray Wagner: American Combat Planes of the 20th Century. s. 167.
  4. a b Bill Gunston: Night Fighters. s. 21.
  5. a b c d e f g h i j k l m P. Bowers: Curtiss Aircraft. s. 182.
  6. a b c d e f g h i j k l Enzo Angelucci: American Fighter from 1917 to the Present. s. 118.
  7. a b c d e f Ray Wagner: American Combat Planes of the 20th Century. s. 168.
  8. Michael G. H. Scott: Packard. s. 33.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Enzo Angelucci, Peter M. Bowers: American Fighter from 1917 to the Present. ISBN 5-550-23557-9.
  • Peter M. Bowers: Forgotten Fighters and Experimental Aircraft U.S. Army 1918-1941. AeroFact, 1971. ISBN 0-668-02403-8.
  • Peter Bowers: Curtiss Aircraft, 1907-1947. London: Putnam & Company Ltd., 1979. ISBN 0-370-10029-8.
  • Bill Gunston: Night Fighters : A Development And Combat History. New York: Scribner, 1976. ISBN 0-684-14842-0.
  • Michael G. H. Scott: Packard : The Complete Story. Blue Ridge Summit, PA: Tab Books, 1985. ISBN 0-8306-2108-3.
  • Ray Wagner: American Combat Planes of the 20th Century : A Comprehensive Reference. Reno, NV: Jack Bacon Co., 2004. ISBN 0-930083-17-2.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]