Cycloloma atriplicifolium (Spreng.) Coult. – gatunek roślin z rodziny szarłatowatych. Tradycyjnie wyodrębniany jest w monotypowymrodzajuCycloloma, ale w 2021 roku włączony został do rodzaju Dysphania[4]. Gatunek pochodzi z zachodniej i środkowej części Ameryki Północnej, ale występuje jako introdukowany także w Europie i Ameryce Południowej[5]. Rośnie w miejscach piaszczystych – na aluwiach, pustyniach i półpustyniach, przydrożach i innych siedliskach przekształconych przez człowieka (zawsze jednak na piaskach)[6]. Gatunek należy do biegaczy[7].
Drobne, obupłciowe lub żeńskie, wyrastają pojedynczo lub skupione po kilka w kątach drobnych przysadek wzdłuż znacznie oddalonych węzłów na osi silnie w efekcie rozpierzchłych kłosów. Listków okwiatu jest 5 i są one zrośnięte na ponad połowie długości. Pręcików jest 5[6]. Zalążnia jest owłosiona i zwieńczona dwoma znamionami[5].
Jednonasienne, z błoniastą owocnią luźno otaczającą spłaszczone od góry nasiono[5]. Łupina nasienna jest czarna. Owoc otacza błoniasty, trwały okwiat w formie skrzydełka[6].
Gatunek tradycyjnie zaliczany był do monotypowego rodzaju Cycloloma Moquin-Tandon, Chenop. Monogr. Enum. 17. 1840 z rodziny szarłatowatychAmaranthaceae w jej szerokim ujęciu (obejmującym komosowateChenopodiaceae). W obrębie rodziny rodzaj sytuowany był w plemieniu Dysphanieae w podrodzinie Chenopodioideae[8][9]. Po odkryciu zagnieżdżenia tego gatunku w obrębie rodzaju Dysphania zaproponowano włączenie go do niego pod nazwą Dysphania atriplicifolia[4].
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2022-07-07](ang.).
↑ abcKlausK.KubitzkiKlausK., J.G.J.G.RohwerJ.G.J.G., V.V.BittrichV.V. (red.), Flowering plants, dicotyledons: magnoliid, hamamelid, and caryophyllid families, Berlin 1993, s. 269, ISBN 978-3-662-02899-5, OCLC861705944.
↑ abcdeSergei L. Mosyakin: Cycloloma Moquin-Tandon. [w:] Flora of North America [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2022-07-07].
↑L. van der Pijl: Principles of Dispersal in Higher Plants. Springer Science & Business Media, 2013, s. 58–60. ISBN 3-662-00799-1.