Czynnościowa pojemność zalegająca

Podstawowe objętości i pojemności płuc.

Czynnościowa pojemność zalegająca (ang. functional residual capacity, FRC) – ilość gazu oddechowego, która pozostaje w drogach oddechowych po zakończeniu spokojnego wydechu. Jest sumą zapasowej objętości wydechowej (ERV) i objętości zalegającej (RV)[1].

Czynnościowej pojemności zalegającej nie da się zmierzyć podczas zwykłego badania spirometrycznego. W tym celu stosuje się układ zamkniętego spirometru z wykorzystaniem niewchłanialnego gazu wskaźnikowego, zazwyczaj helu. Pacjent oddycha przez kilka minut mieszanką helową, a analizator mierzy stężenie helu w kabinie. Znając początkowe i końcowe stężenia He oraz jego objętość, można obliczyć ze wzoru czynnościową pojemność zalegającą (przy założeniu, że pacjent zaczyna badanie od zwykłego wydechu)[1].

gdzie:

– czynnościowa pojemność zalegająca,
– objętość mieszanki helowej w spirometrze,
– stężenie helu na początku badania,
– stężenie helu na końcu badania[1].

FRC można także określić w bodypletyzmografii. Po zakończeniu spokojnego wydechu poleca się pacjentowi wykonanie forsownego wydechu przy zamkniętym ustniku. Powoduje to spadek objętości płuc i w efekcie spadek ciśnienia w całej kabinie. Na tej podstawie, przy użyciu prawa Boyle’a-Mariotte’a, można obliczyć wartość FRC[1].

gdzie:

– czynnościowa pojemność zalegająca,
– ciśnienie w jamie ustnej na początku badania,
– ciśnienie w jamie ustnej na końcu badania,
– zmniejszenie objętości płuc[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Stanisław Konturek, Fizjologia człowieka. Tom III. Oddychanie, czynności nerek, równowaga kwasowo-zasadowa, płyny ustrojowe, wyd. VI poszerzone, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 81–83, ISBN 978-83-233-1503-2.