Daniel Paul Schreber około 1890 | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie |
sędzia |
Daniel Paul Schreber (ur. 25 lipca 1842 w Lipsku, zm. 14 kwietnia 1911 tamże) – niemiecki sędzia, autor opisu swoich przeżyć jako pacjenta z rozpoznaną chorobą psychiczną (dementia praecox). W książce Pamiętniki nerwowo chorego (Denkwürdigkeiten eines Nervenkranken) opisał nawrót choroby (1893–1902) i pokrótce nawiązał do pierwszego epizodu (1884–1885). Trzeci epizod choroby Schrebera (1907–1911) znany jest tylko z dokumentacji szpitalnej. Lekarzami Schrebera byli Paul Flechsig (Lipsk), Reginald Pierson (Lindenhof) i Guido Weber (Sonnenstein)[1].
Książka Schrebera uznawana jest za jedną z najważniejszych w historii psychiatrii i psychoanalizy. W 1911 roku na jej podstawie interpretację przypadku autora przedstawił Sigmund Freud[2] Do niej odnosili się m.in. Eugen Bleuler, Carl Gustav Jung, Melanie Klein, Jacques Lacan, Elias Canetti, Henry Zvi Lothane[3].
Historia Daniela Paula Schrebera jest też interpretowana w kontekście szkodliwych metod wychowawczych jego ojca, Moritza Schrebera, znanego lekarza i propagatora eksperymentalnych metod wychowawczych[3][4].