Pełne imię i nazwisko |
David Willmer Pocock | ||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||
Wzrost |
184 cm | ||||||||||||||||||||
Masa ciała |
104 kg | ||||||||||||||||||||
Rugby union | |||||||||||||||||||||
Pozycja | |||||||||||||||||||||
Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Reprezentacja narodowa[b] | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Strona internetowa |
David Pocock (ur. 23 kwietnia 1988 w Gweru) – australijski rugbysta pochodzący z Zimbabwe, grający na pozycji rwacza w zespole Brumbies oraz w reprezentacji narodowej. Mistrz świata U-19 z 2006 roku, zwycięzca Pucharu Trzech Narodów w sezonie 2011, trzykrotny uczestnik i dwukrotny medalista pucharu świata.
W rugby zaczął grać jeszcze w Zimbabwe w wieku siedmiu lat, prócz treningów z rówieśnikami grając również z ojcem i braćmi[1][2]. Gdy reżim Roberta Mugabe przejął należącą do jego rodziców farmę, rodzina wyemigrowała w 2002 roku do Australii[1][3][4][5][6]. W latach 2002–2005 uczęszczał do Anglican Church Grammar School w Brisbane[7], w ostatnim roku nauki występując w pierwszej drużynie tej szkoły wraz z Quadem Cooperem[8]. W tym samym roku został wybrany najlepszym zawodnikiem w stanie[9]. Występował wówczas w formacji ataku, a prócz rugby uprawiał również waterpolo, również w tym sporcie reprezentując stanowe barwy[2][10].
Podczas ostatniego roku nauki, w 2005 roku, zgłosili się do niego z propozycją zawodowego kontraktu działacze nowo utworzonego zespołu Western Force oraz trener John Mitchell, Pocock przeniósł się zatem do Perth[1][2]. Za zgodą rodziców Mitchell wystawił siedemnastoletniego wówczas Pococka w składzie na przedsezonowy mecz przygotowawczy z Cheetahs łamiąc tym samym zasady Australian Rugby Union, które zabraniały występów w seniorskich zawodach graczom, którzy nie ukończyli osiemnastego roku życia – choć wystąpił on pod nazwiskiem innego zawodnika, jednak jego zdjęcie z tego spotkania ukazało się w australijskiej prasie[1][2][11]. Podpisawszy przedłużenie kontraktu o dwa lata[12], oficjalnie zadebiutował zatem już po osiemnastych urodzinach, 12 maja 2006 roku, w meczu Super 14 z Sharks[2][13] i był to jego jedyny występ w sezonie 2006[14]. Został tym samym jednym z pierwszej czwórki stypendystów programu National Talent Squad (pozostałymi byli Josh Holmes, Caleb Brown i Saia Faingaʻa) grających w tych rozgrywkach[15]. Wziął następnie udział w posezonowych meczach Force zarówno w domu, jak i na wyjeździe[16][17][18], a także we wszystkich trzech spotkaniach Australian Provincial Championship[19][20]. W tym samym czasie związał się również z lokalnym klubem UWA Rugby[21].
W sezonie 2007 opuścił tylko jedno spotkanie w Super 14[22][23], zaś w lecie tego roku zagrał w dwóch spotkaniach zespołu Perth Spirit w jedynym rozegranym sezonie rozgrywek Australian Rugby Championship[24][25].
W kolejnych sezonach stał się jedną z kluczowych postaci nieosiągającego sukcesów zespołu Force. W 2008 roku ponownie zagrał w dwunastu spotkaniach[26][27], otrzymał Force Man Award dla gracza utożsamiającego ducha zespołu zarówno na boisku, jak i poza nim[28], a następnie, pomimo obecności reprezentantów kraju czy też starszych stażem zawodników, został wytypowany na kapitana zespołu podczas tournée na Wyspy Brytyjskie[29][30]. Podpisał również kolejny dwuletni kontrakt[31], przedłużony następnie do końca 2012 roku[32]. Następny rok rozpoczął do okraszonego hat-trickiem świetnego występu w pierwszym przedsezonowym spotkaniu przeciw Reds, po którym trenerzy docenili kompletność jego umiejętności potrzebnych na tej pozycji[33], w drugim zaś, przeciw Crusaders, pełnił rolę kapitana zespołu[34]. Zagrał następnie we wszystkich meczach Super 14 jako gracz podstawowej piętnastki[35][36].
W kolejnych dwóch sezonach jego występy ograniczały kontuzje – w 2010 roku w pierwszej kolejce naderwał ścięgno w palcu lewej ręki, przez co pauzował sześć tygodni[37], zagrał jednak w pozostałych siedmiu spotkaniach[38][39], zaś rok później wystąpił w dziewięciu meczach[40][41], z pozostałych bowiem wyeliminowała go odniesiona w marcu kontuzja kolana[42][43].
W sezonie 2012 został kapitanem zespołu[44], wicekapitanem będąc od 2010 roku[45][46], zaś po raz pierwszy w meczu o punkty poprowadził Force już w ostatnim meczu sezonu 2011, gdy kontuzjowany był Nathan Sharpe[47]. Zagrał w czternastu z szesnastu spotkań sezonu[48][49], a jego gra została doceniona wyróżnieniem przyznawanym przez samych graczy Force dla najlepszego zawodnika klubu[50][51].
W lipcu 2012 roku ogłosił, iż od nowego sezonu przenosi się do Brumbies, z którym podpisał trzyletni kontrakt[52]. Odejście po siedmiu latach argumentował niepowodzeniem w ściąganiu do Perth znanych zawodników, częstszymi niż w innych zespołach podróżami, oddaleniem od znajdującej się na wschodnim wybrzeżu rodziny oraz perspektywą współpracy z Jakiem White'em i chęcią gry o najwyższe laury[53][54][55]. W trzecim spotkaniu w barwach nowego zespołu zerwał więzadło krzyżowe przednie w lewym kolanie po szarży Adama Ashley-Coopera, co oznaczało minimum sześciomiesięczną przerwę w grze[56][57][58]. Brumbies dotarli zaś do finału rozgrywek, w którym ulegli Chiefs[59]. Treningi wznowił pod koniec października[60], zaś do gry, w roli kapitana, powrócił w pierwszym przedsezonowym meczu przygotowawczym[61][62]. Swój czwarty oficjalny mecz w barwach Brumbies zaliczył w otwierającym sezon spotkaniu z Reds[63], a już w następnej kolejce ponownie doznał urazu lewego kolana[64]. Przeprowadzona artroskopia wykazała konieczność kolejnego zabiegu chirurgicznego i wielomiesięcznej rehabilitacji[65][66]. Pod koniec września 2014 roku grał już w bezkontaktową odmianę – touch rugby[67][68], a w styczniu 2015 zaliczył sześćdziesięciominutowy występ przeciwko Force w przedsezonowym spotkaniu[69]. Na ten sezon został wraz z Niciem White'em mianowany wicekapitanem zespołu, zastępując w razie potrzeby Stephena Moore’a[70][71]
Pocock był stypendystą ogólnokrajowych programów National Talent Squad[72] oraz Australian Institute of Sport[73]. W stanowych barwach występował w mistrzostwach kraju U-16[74][75] w 2004 roku wraz z Quade'em Cooperem i Willem Genią zajmując trzecią lokatę[76][77][78], zaś w kategorii U-18 w 2005 roku zdobył drugie miejsce[79][80][81] i wyróżnienie dla najlepszego zawodnika w stanie[82]. Pociągnęło to za sobą powołanie do kadry Australian Schoolboys[83], w której w 2005 roku wystąpił w sześciu testmeczach[84], w dwóch z nich otrzymując wyróżnienie dla najlepszego australijskiego zawodnika[85]. To właśnie trenerzy tej reprezentacji przestawili zawodnika z formacji ataku na pozycję rwacza[2]. Rok później znalazł się w reprezentacji U-19[86], która zwyciężyła w rozegranych w Dubaju mistrzostwach świata w tej kategorii wiekowej[15]. Na tym turnieju zagrał w czterech z pięciu spotkań zdobywając dwa przyłożenia[87][88][89][90][91], w finale zawodów odnosząc kontuzję kostki[92].
Dobre występy w lidze dały mu szansę na pierwszy kontakt z seniorskim poziomem reprezentacyjnym, który nastąpił w kadrze A podczas Pucharu Narodów Pacyfiku edycji 2007[2][93]. Wystąpił wówczas w trzech z pięciu spotkań[94] – z Tonga[95], Japonią[96] i Fidżi[97]. Na koniec sezonu otrzymał zaś wyróżnienie dla debiutanta roku według australijskiego stowarzyszenia zawodowych rugbystów (Rugby Union Players Association)[98][99]. W roku 2008 jako kapitan kadry U-20[100] uczestniczył w inauguracyjnych MŚ juniorów[101], gdzie wystąpił we wszystkich pięciu meczach swojej drużyny[102][103][104][105][106] zdobywając dziesięć punktów[107], a Australijczycy zajęli piąte miejsce[108].
Pierwsze powołanie od selekcjonera Wallabies, Robbiego Deansa, otrzymał we wrześniu 2008 roku na listopadowe spotkania na północnej półkuli[109]. Zadebiutował z ławki rezerwowych w Hongkongu przeciw All Blacks dokładnie sześć lat po tym, jak jego rodzina przybyła do Australii[10][110], po czym w tej samej roli przez kilkanaście minut wystąpił również w spotkaniach z Włochami i Barbarians[2][10][33][110].
Przełomowy był dla niego następny sezon reprezentacyjny. Rozpoczął go występem przeciw Barbarians[111], po występach w czerwcowych testmeczach stałe miejsce w wyjściowej piętnastce uzyskał podczas Pucharu Trzech Narodów[112], a łącznie wystąpił w trzynastu z czternastu rozegranych w tym roku testmeczów, pierwsze przyłożenie zdobywając w kończącym sezon spotkaniu z Walijczykami, w którym złamał również kciuk[2][10][110][113]. Opuścił jedynie spotkanie ze Szkotami, gdy decyzją selekcjonera odpoczywał po zdobyciu szwów na szczęce i nagrody dla najlepszego gracza zremisowanego meczu z Irlandią[114]. Jego pojawienie się zakończyło de facto trwającą blisko dekadę dominację George’a Smitha i Phila Waugh na tej pozycji w australijskiej kadrze[33][115][116][117][118][119].
W 2010 roku był ostoją reprezentacji podczas wszystkich piętnastu spotkań[10], a forma, którą prezentował[120][121], przyniosła mu nominację do wyróżnienia dla gracza roku według IRB[122], którym ostatecznie został Richie McCaw[123]. Doceniony został również w kraju – John Eales Medal dla najlepszego australijskiego rugbysty według samych zawodników zdobył z wyraźną przewagą, mimo iż do Pucharu Trzech Narodów przystępował mając jedynie trzy punkty więcej od Matta Giteau, na tej samej gali odebrał również nagrodę dla reprezentanta roku według australijskich kibiców[124][125][126], w grudniu zaś otrzymał od RUPA Medal for Excellence[127][128].
Został powołany na zaplanowane na lipiec i sierpień 2011 roku spotkania reprezentacji[129], jednak nie wystąpił w niespodziewanie przegranym spotkaniu z Samoa[130]. Wziął natomiast udział we wszystkich czterech meczach Pucharu Trzech Narodów, który zakończył się pierwszym od dziesięciu lat triumfem Australijczyków[131]. Pozostał również w okrojonej do trzydziestu zawodników kadrze na Puchar Świata w Rugby 2011[132]. Z powodu urazu pleców opuścił dwa spotkania w fazie grupowej[133], swój kunszt pokazał natomiast w ćwierćfinale ze Springboks, w którym został uznany najlepszym zawodnikiem[134][135], ostatecznie Australijczycy w turnieju zdobyli brązowe medale w meczu o trzecie miejsce pokonując Walię[136]. Również w tym roku nominowany był do IRB Player of the Year[137], zwycięzcą okazał się jednak francuski kapitan, Thierry Dusautoir[138]. Przeciwko Walijczykom wystąpił jeszcze podczas kończącego sezon zwycięskiego minitournée, które obejmowało także mecz z Barbarians na Twickenham, podczask którego Pocock po raz pierwszy pełnił rolę kapitana Wallabies[139].
Wobec kontuzji Jamesa Horwilla był, obok Willa Genii, jednym z najpoważniejszych kandydatów do objęcia tej funkcji podczas zaplanowanych na czerwiec 2012 roku testmeczów[140]. W spotkaniu ze Szkocją został siedemdziesiątym dziewiątym kapitanem australijskiej reprezentacji w oficjalnym meczu międzypaństwowym[141][142], poprowadził następnie Wallabies do zwycięstwa w trzymeczowej serii z Walijczykami[143]. W rozpoczynającym inauguracyjną edycję The Rugby Championship meczu z Nową Zelandią doznał wymagającej operacji kontuzji prawego kolana[144], który wyeliminował go z gry na kolejne trzy miesiące[144][145]. Po rehabilitacji wyjechał z kadrą na europejskie tournée[146], jednak z powodu urazu łydki znalazł się w meczowym składzie tylko raz – przeciwko Walijczykom[147].
Odniesiona w marcu 2013 roku kontuzja oznaczała dla niego brak występów w tym sezonie reprezentacyjnym, nie skorzystał bowiem z nowej techniki rekonstrukcji, dzięki której mógł powrócić na tournée British and Irish Lions 2013[148][149][150]. Opuścił również kolejny sezon po jej odnowieniu w marcu 2014 roku, zapowiedział jednak walkę o miejsce w składzie Wallabies na Puchar Świata w Rugby 2015[151].