![]() Davide Perez, miedzioryt według rysunku Francesco Bartolozziego | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Gatunki | |
Zawód | |
Powiązania |
Davide Perez (ur. 1711 w Neapolu, zm. 30 października 1778 w Lizbonie[1][2]) – włoski kompozytor.
Urodził się w rodzinie pochodzenia hiszpańskiego[2]. W latach 1722–1733 uczył się kompozycji i kontrapunktu w Conservatorio di S. Maria di Loreto w Neapolu u Francesco Manciniego i Giovanniego Veneziano[2]. Zadebiutował w 1735 roku wystawioną w Neapolu operą La nemica amante[1]. Do 1752 roku wystawił łącznie 19 oper[2]. W latach 1738–1739 był wicekapelmistrzem Real Cappella Palatina w Palermo[1][2], następnie 1741–1748 jej kapelmistrzem[2]. W 1748 roku wyjechał do Neapolu, następnie odbył podróż do Rzymu, Wenecji, Genui, Mediolanu oraz Wiednia, gdzie poznał Pietro Metastasia[1].
W 1752 roku na zaproszenie króla Józefa I wyjechał do Lizbony, gdzie pozostał do końca życia w charakterze kapelmistrza dworu królewskiego i nauczyciela księżniczek[1][2]. Pisał wystawne opery na potrzeby teatrów królewskich i miejskich, po ich zniszczeniu w trzęsieniu ziemi w 1755 roku tworzył głównie muzykę religijną[1]. W 1774 roku został członkiem Academy of Ancient Music w Londynie[1]. Pod koniec życia stracił wzrok[2].
Twórczość Pereza należy do okresu przejściowego między barokiem a klasycyzmem[1]. Był jednym z czołowych reprezentantów szkoły neapolitańskiej 2. połowy XVIII wieku, przyczyniając się do pogłębienia wyrazu dramatycznego w operze seria[1]. Za życia wysoko ceniony, uznawany był za rywala Hassego i Jommellego[1][2]. Jego sława szybko jednak przeminęła i już pod koniec XVIII wieku popadł w zapomnienie[1]. Swoją twórczością wywarł wpływ na rozwój muzyki scenicznej i religijnej w Portugalii[1].
(na podstawie materiałów źródłowych[2])