Pączkujące Debaryomyces delbrueckii | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Gromada | |
Klasa | |
Rząd | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
Debaryomyces delbrueckii |
Nazwa systematyczna | |
Debaryomyces delbrueckii (Lindner) E.K. Novák & Zsolt Acta bot. hung. 7: 113 (1961) |
Debaryomyces delbrueckii (Lindner) E.K. Novák & Zsolt – gatunek jednokomórkowych grzybów zaliczanych do drożdży[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Debaryomyces, Saccharomycetaceae, Saccharomycetales, Saccharomycetidae, Saccharomycetes, Saccharomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1895 r. Paul Lindner, nadając mu nazwę Saccharomyces delbrueckii. W 1961 r. Elizabeth K. Novák i Wilhelm Zopf przenieśli go do rodzaju Debaryomyces[1]. Synonimy:
Debaryomyces delbrueckii jest rozprzestrzeniony na całym świecie[3], występuje w glebie, korze drzew[4] i jest jednym z częściej występujących gatunków drożdży w produktach spożywczych. Wyizolowano go m.in. w fermentowanej mące, kakao, oliwkach, ogórkach, produktach mlecznych, piwie, winie, soku truskawkowym i innych sokach owocowych[5].
Na agarze z 5% ekstraktem słodowym tworzą matowe lub błyszczące, brązowobiałe kolonie o konsystencji masła. Nie tworzą się błonki. Po 3 dniach w temperaturze 25 °C komórki mają kształt kulisty lub elipsoidalny, o wymiarach 2,1–5,6 × 3–6,6 µm i występują pojedynczo lub sporadycznie w parach. Na płytkach Dalmau na agarze morfologicznym po 7 dniach w temperaturze 25 °C pod szkiełkiem nakrywkowym mogą tworzyć kilka łańcuchów nieco wydłużonych komórek, ale nie są to ani strzępki prawdziwe, ani pseudostrzępki. W warunkach tlenowych kolonie są białe do brązowobiałych, gładkie, umiarkowanie błyszczący i maślane, nieco wypukłe, z obniżonym środkiem i gładkim brzegiem. Występuje słaby kwaśny zapach[4]
Worki są trwałe i często sprzężone. Koniugacja może zachodzić pomiędzy komórką a jej pąkiem lub pomiędzy niezależnymi komórkami. Ponadto często występują komórki ze zwężającymi się wypukłościami przypominającymi rurki koniugacyjne. Worki tworzą od jednej do czterech kulistych askospor, które pod mikroskopem świetlnym często wydają się lekko szorstkie. Askospory obserwowano na agarze YM, 5% ekstrakcie słodowym, mące kukurydzianej, octanie McClary’ego i agarach RG po 5–30 dniach w temperaturze 15 lub 25 °C[4].
Asymiluje m.in. glukozę, etanol, nie asymiluje laktozy, celobiozy, arabinozy, erytrolu, rybozy, metanolu[4].