Di Hua

Di Hua (迪化)
Ilustracja
„Di Hua” w Zuoying w 2015 r.
Klasa

fregata rakietowa

Typ

La Fayette

Projekt

FL 3000

Historia
Stocznia

Direction des Constructions Navales, Lorient Francja

Położenie stępki

1 lipca 1995

Wodowanie

27 listopada 1995

 Republika Chińska
Wejście do służby

14 sierpnia 1997

Los okrętu

w służbie (2019)

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 3000 ton
pełna: 3800 t

Długość

124,2 m (115 m między pionami)

Szerokość

15,4 m

Zanurzenie

5,5 m (maksymalne)

Napęd
4 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 17,08 MW (23 228 KM)
2 śruby
Prędkość

25 węzłów

Zasięg

7000 Mm przy 15 w.

Sensory
radary Decca 20V90, Triton G, Thomson-CSF DRBV-26D
sonary ATAS(v)2, Sintra Spherion B
Uzbrojenie
1 działo uniwersalne kal. 76 mm
2 działka plot. kal. 40 mm (2 x I)
2 działka kal. 20 mm (2 x I)
8 pocisków rakietowych Hsiung Feng II(inne języki) (2 x IV)
rakietowy system przeciwlotniczy Chaparral (1 x IV)
zestaw obrony bezpośredniej Phalanx
Wyrzutnie torpedowe

6 x 324 mm (2 x III)

Wyposażenie
zintegrowany system walki Thomson-CSF TACTICOS
system kierowania ogniem Castor IIC
system WRE Chang Feng IV
2 wyrzutnie celów pozornych Dagaie
Wyposażenie lotnicze
1 śmigłowiec Sikorsky S-70C
Załoga

134

Di Hua (迪化)tajwańska fregata rakietowa z przełomu XX i XXI wieku, jedna z sześciu zamówionych przez Tajwan jednostek typu La Fayette. Okręt został zwodowany 27 listopada 1995 roku w stoczni Direction des Constructions Navales w Lorient, a do służby w marynarce wojennej Republiki Chińskiej wszedł 14 sierpnia 1997 roku. Jednostka nadal znajduje się w składzie floty i ma status operacyjny (stan na 2019 rok).

Projekt i budowa

[edytuj | edytuj kod]

Nowatorska konstrukcja zaprojektowanych na przełomie lat 80. i 90. XX wieku francuskich fregat typu La Fayette[a], jej podatność na modernizacje oraz możliwość instalacji różnorodnego wyposażenia spowodowały, że w 1992 roku Tajwan złożył zamówienie na sześć okrętów tego typu (przyczyniła się do tego m.in. skuteczna kampania reklamowa francuskich okrętów)[2][3]. Priorytetem w konstrukcji fregat było jak największe obniżenie powierzchni odbicia radiolokacyjnego, co osiągnięto poprzez pochylenie burt, nadbudówki i masztów pod kątem plus lub minus 10°, ograniczenie liczby elementów konstrukcyjnych wystających poza linie okrętu, zastosowanie do budowy materiałów absorbujących fale elektromagnetyczne oraz ograniczenie emisji cieplnej, akustycznej i magnetycznej[1][4]. Nowością we francuskim przemyśle stoczniowym była również modułowa konstrukcja okrętów, składających się z 11 sekcji, co znacznie skróciło czas budowy jednostek[1][5]. Okręty zamówione przez Tajwan różniły się od francuskich głównie uzbrojeniem i wyposażeniem radioelektronicznym, przez co miały też większą wyporność[6].

„Di Hua” zbudowany został w stoczni Direction des Constructions Navales (DCN) w Lorient[4]. Stępkę okrętu położono 1 lipca 1995 roku, a zwodowany został 27 listopada 1995 roku[7][8][b].

Dane taktyczno–techniczne

[edytuj | edytuj kod]
System Phalanx i działko Bofors na pokładzie „Di Hua” w 2015 r.

Okręt jest fregatą rakietową o długości całkowitej 124,2 metra (115 metrów między pionami), szerokości całkowitej 15,4 metra (13,8 metra na wodnicy) i maksymalnym zanurzeniu 5,5 metra[4][6]. Wyporność standardowa wynosi 3000 ton, a pełna 3800 ton[4][6]. Okręt napędzany jest przez cztery 12-cylindrowe silniki wysokoprężne SEMT-Pielstick 12 PA6 V280 STC o łącznej mocy 17,08 MW (23 228 KM), poruszające poprzez wały napędowe dwoma śrubami[8][9][c]. Maksymalna prędkość jednostki wynosi 25 węzłów[1][4]. Zasięg wynosi 7000 Mm przy prędkości 15 węzłów[1][4].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składa się z umieszczonej na dziobie w wieży pojedynczej armaty uniwersalnej OTO Melara Compact kalibru 76 mm Mark 75 L/62[4][8]. Masa pocisku wynosi 6 kg, donośność 16 000 metrów, a szybkostrzelność 85 strz./min[8][9]. Artylerię przeciwlotniczą stanowią dwa pojedyncze działka przeciwlotnicze Bofors kal. 40 mm L/70[4][6]. Obronę bezpośrednią stanowi sześciolufowy zestaw Hughes Phalanx kal. 20 mm Mark 15 Mod 2 L/76[4][8]. Okręt posiada też dwa pojedyncze działka kal. 20 mm[3][8].

Na śródokręciu umieszczono dwie poczwórne wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych Hsiung Feng II(inne języki) Erato Mk 2 (okręt przenosi osiem rakiet)[4][8]. Pocisk rozwija prędkość 0,85 Ma, masa głowicy bojowej wynosi 190 kg, a maksymalny zasięg wynosi 80 km[8][9]. Na dziobie znajduje się 4-prowadnicowa wyrzutnia pocisków przeciwlotniczych MIM-72 Chaparral, z łącznym zapasem 16 pocisków[4][8]. Masa głowicy bojowej wynosi 5 kg, a maksymalny zasięg 3 km[8][9]. Okręt wyposażony jest też w umieszczone na rufie za nadbudówką dwie potrójne wyrzutnie torpedowe kal. 324 mm[4][8]. Torpedy Alliant Mark 46 Mod 5 mają głowicę bojową o masie 44 kg i zasięg 11 000 metrów przy prędkości 40 węzłów[8][9].

Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje dwa radary nawigacyjne Decca(inne języki) 20V90, radar dozoru nawodnego Triton G, radar dozoru ogólnego Thomson-CSF DRBV-26D, system kierowania ogniem Castor IIC, sonar kadłubowy Sintra Spherion B oraz sonar holowany ATAS(v)2, zintegrowany system walki Thomson-CSF TACTICOS, system walki radioelektronicznej Chang Feng IV oraz elektrooptyczną głowicę obserwacyjno-celowniczą Najir Mark 2[4][6]. Na okręcie zamontowano też dwie wyrzutnie celów pozornych Dagaie[4][6].

Wyposażenie lotnicze stanowi śmigłowiec Sikorsky S-70C, stacjonujący w umieszczonych na rufie hangarze i lądowisku, który ma zdolność startu i lądowania do stanu morza 6[4][8].

Załoga okrętu składa się z 15 oficerów i 119 podoficerów i marynarzy (z możliwością zabrania dodatkowych 25 osób)[6][8][d].

Służba

[edytuj | edytuj kod]

Po zbudowaniu fregata odbyła rejs na Tajwan[8][9]. „Di Hua” został przyjęty do służby w marynarce wojennej Republiki Chińskiej 14 sierpnia 1997 roku[7][8][e]. Okręt otrzymał numer taktyczny 1206, a jego nazwa pochodzi od miasta Tihwa położonego w kontynentalnych Chinach[4][8]. Zgodnie z warunkami umowy okręt został dostarczony bez uzbrojenia i większości wyposażenia, którego instalacja odbyła się w Kaohsiung[8][9]. Integracja systemów okrętowych sprawiła poważne problemy, które rozwiązano dopiero pod koniec XX wieku, a do tego czasu fregata nie osiągnęła pełnej gotowości bojowej[3].

Na początku XXI wieku okręt (wraz z siostrzanymi fregatami „Kang Ding”, „Si Ning”, „Kun Ming”, „Wu Chang” i „Chen De”) wchodził w skład 124. dywizjonu, stacjonując w Zuoying[8][9]. Jednostka nadal znajduje się w składzie floty i ma status operacyjny (stan na 2019 rok)[4].

  1. Projekt nosił oznaczenie FL 3000, czyli Frégate légère de 3,000 tonnes[1].
  2. Gogin 2019 ↓ podaje, że wodowanie okrętu odbyło się 26 listopada 1995 roku.
  3. Gogin 2019 ↓ podaje, że moc siłowni okrętu wynosi 21 000 KM.
  4. Gogin 2019 ↓ podaje, że załoga okrętu liczy 164 osoby.
  5. Gogin 2019 ↓ podaje, że okręt został przyjęty do służby 8 sierpnia 1997 roku.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Pacholski 2015 ↓, s. 11.
  2. Dura 1997 ↓, s. 18.
  3. a b c Pacholski 2015 ↓, s. 14.
  4. a b c d e f g h i j k l m n o p q Gogin 2019 ↓.
  5. Dura 1997 ↓, s. 13.
  6. a b c d e f g Pacholski 2015 ↓, s. 12.
  7. a b Pacholski 2015 ↓, s. 18.
  8. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Saunders 2004 ↓, s. 722.
  9. a b c d e f g h Saunders 2009 ↓, s. 789.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Maksymilian Dura. Niewidzialne okręty. Francuskie fregaty typu La Fayette. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4/1997 (7), 1997. Magnum-X. ISSN 1426-529X. 
  • Ivan Gogin: Di Hua frigates (1996-1998). Navypedia. [dostęp 2020-01-13]. (ang.).
  • Łukasz Pacholski. Fregaty typu La Fayette. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 3-4/2015 (155), 2015. Magnum-X. ISSN 1426-529X. 
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).